Weer een prachtige dag vandaag! En dan bedoel ik ook echt prachtig: staalblauwe lucht, 10 graden. Mijn vader merkte nog op, dat je die kleur lucht in Nederland vrijwel nooit ziet, omdat er altijd vocht in de lucht zit. Het is inderdaad een diepblauw, ik kan er uren naar kijken, mijn lievelingskleur!

Na opgeruimd te hebben wat nog over was van gisteravond, oefende ik boven, terwijl ik naar de film "Return to me" keek. Ik heb hem niet af kunnen kijken, dus hopelijk lukt dat morgen.

Om twaalf uur kwam mijn vader en gingen we met zijn allen in de minivan naar Upperville. Dit plaatsje ligt ongeveer 45 minuten rijden naar het westen. We reden langs oude boerderijen, glooiende heuvels, Angus stieren en paarden. Het platteland van Virginia is zo prachtig! Roofvogels cirkelen boven de velden, die niet in nette weides verdeeld zijn, zoals in Nederland, maar zo af en toe een meertje in het midden hebben of een beekje komt kabbelend de heuvel af.

De kinderen hebben dit al zo vaak gezien en worden al gauw rusteloos in de auto. Saskia en Kai worden gauw wagenziek en we hebben gemerkt, dat het helpt om hun aandacht af te leiden. Dus namen we de video George of the Jungle 2 mee om in de auto te kijken. Ik moet toegeven, mijn aandacht werd er ook door afgeleid, want het was een heel gekke film!

Nadat we gestopt waren om foto's te nemen van een van de heel oude boerderijen met groene schuren en door het gezellige, voor Kerst versierde, oude Middleburg waren gereden, bereikten we al gauw ons doel: de Engelse pub "Hunter's Head" in Upperville. Gelukkig hadden we van tevoren gereserveerd, want het was er flink druk!

Mijn vader en ik hadden er een verse artichoke, die we al in jaren niet gehad hadden. En daarna kwamen chicken pot pies, fish and chips, shepherd's pie en Welsh Rarebit (tosti) en voor mij een zalm en bacon sandwich, die absoluut fantastisch smaakte. Dit alles spoelden we weg met bier en rootbeer.

Op de terugweg stopten we bij The British Pantry, een Engels zaakje op de weg naar Middleburg. We hadden vanavond nl. een afscheidsfeestje voor de 19 jarige zonen (tweelingen) van onze Mormoonse overburen. Die jongens gaan voor 2 jaar op missie. De een naar Zweden, de ander naar Groot-Brittannie. We wilden iets kopen, wat met die landen te maken had.

Natuurlijk vonden we bij de British Pantry alleen wat Engelse snoepjes, dus besloten we toch bij de boekwinkel te stoppen om daar de boeken "Culture Shock" voor Zweden en het Verenigd Koninkrijk te kopen. Er zijn van die Culture Shock boeken voor allerlei landen, inclusief Nederland en de VS en ik denk erover die laatste twee te kopen. Ik vind het gewoon interessant te lezen, wat er over de verschillende culturen wordt geschreven.

Na wat overgebleven pizza te hebben gegeten (we hadden tenslotte flink zware lunches gegeten) liepen we het pleintje over naar het huis, waar het feestje gegeven werd. Deze Mormoonse buren hebben 7 kinderen, waarvan 2 dus de tweeling, waarvoor het feestje gegeven werd. Het is een leuk gezin, met heel goed opgevoede kinderen. Ik heb zelf niet veel op met het Mormoonse geloof, het is mij veel te sexistisch en ouderwets. De vrouw is nog echt de traditionele huisvrouw en de man doet mannenklusjes. Dat zou ons dus niet liggen (ik denk Rick ook niet, maar zeker mij niet :-D).

Met deze missies ook, de jongens worden voor 2 jaar uitgezonden, de meisjes niet. In die twee jaar reizen ze het land waarheen ze gestuurd worden rond en gaan de deuren langs, net als Jehova getuigen. De jongens worden "Elders" genoemd ("ouderen"), ook al zoiets vreemds voor een 18 of 19 jarige. Tja, ik klink misschien hard, maar het "verkopen" van een godsdienst ligt mij absoluut niet!

In de twee jaar dat ze weg zijn, mogen ze hun familie niet zien en ze mogen maar 2 keer per jaar opbellen: met Kerst en met moederdag. Wel mogen ze iedere week schrijven en als ze geluk hebben is dat via email. Hard lijkt het me voor die jongens. Deze twee hebben geluk, want ze worden naar Europa gezonden. Voor hetzelfde geld gaan ze naar midden Afrika.

Onze buurvrouw, hun moeder, is niet Mormoons opgegroeid. Maar om met een Mormoon te trouwen, moet je je bekeren. Er zijn heel veel sites te vinden, van ex- Mormonen, die ge-excommuniceerd zijn, geen pretje! Wij, als "heidenen" (niet Mormonen) mogen geen tempel betreden en geen huwelijk bijwonen. Dus heeft onze buurvrouw zich bekeerd. En compleet! Ze is meer Mormoons dan haar man, die met de godsdienst is opgegroeid. Ze vroeg mij eens, hoe ik dacht mijn kinderen normen en waarden aan te leren als we niet wekelijks naar de kerk gingen. Hmmm, ik heb mijn eigen normen en waarden, geen kerk voor nodig.

Afijn, al met al kan ik best goed met haar opschieten en ik vind het wel interessant van dichtbij dit geloof mee te maken. En Bruce, de vader, liet toch wel doorschemeren, dat hij het moeilijk zal vinden zijn zoons 2 jaar niet te zien! Er was een goede opkomst bij het feestje, zo goed, dat we al gauw weer weggingen, want er was geen plaats. Mormonen zijn trouwens geheelonthouders en mogen geen caffeine drinken, dus het drankje dat werd geserveerd was ijswater. Ik zou best een vlieg op de muur bij die heel Amerikaanse jongens willen zijn, om te zien hoe ze hun religie aan de Zweden en Britten gaan verkopen. Ik wens ze veel succes!

De vele verschillende godsdiensten in dit land blijven me boeien. Op iedere hoek staat een kerk (ok, bij wijze van spreken) en er zijn tientallen, zo niet honderden verschillende richtingen. Allemaal met kleine verschillen. Eindeloos veel te leren!