Gisterochtend werden we met stralende zon wakker. We hadden een heerlijk ontbijtje op bed besteld. Ik had pannenkoeken met verse aardbeien en verse ahoorn siroop (daar ben ik dol op). Er stonden een heel stel gezonde keuzes op het menu, waaronder een omelet van eiwitten, vrij ongewoon.

Na het eten besloten we te gaan oefenen en daarna in de whirlpools van het mooie zwembad te relaxen. De spa is op de 8e verdieping en we bleken van het dakterras af een prachtig uitzicht over de Boardwalk te hebben. Na een douche namen we de fototoestellen mee naar boven om een paar mooie plaatjes te schieten, want het was ook nog eens stralend weer met staalblauwe lucht! Echt geluk hebben we daarmee gehad, want eind april kan het nog flink koud zijn aan het strand, zoals we vandaag ervoeren, opeens was het 10 graden Fahrenheit kouder met een snijdende wind!

Zoals gisteren al geschreven is de Boardwalk enkele kilometers lang en Bally’s ligt ongeveer in het midden, dus heel gunstig. We besloten eerst naar rechts te wandelen, in de richting van het Tropicana casino en het Convention Center, waar ieder jaar in oktober de Miss America competitie wordt gehouden.

De Boardwalk is erg goed onderhouden, prachtig hout en iedere zoveel meters stond er een bord met historische informatie over de stad. De straatnamen op die borden stonden er in de Monopoly kleuren, want het Monopoly spel komt oorspronkelijk uit Atlantic City, New Jersey. Iedereen hier in de VS is dus heel bekend met alle straatnamen, zoals Boardwalk, Pacific Avenue, Atlantic Avenue enzovoorts.

Bij het Tropicana aangekomen besloten we naar binnen te gaan en een hapje te gaan eten. We kozen het Seaside Cafe in het casino. Het had geen fantastische atmosfeer, maar wel overheerlijke pizza’s! Die van mij had crab, spinazie en prosciutto, die van Rick barbecue garnalen en ananas. We hoorden terwijl we aten een live zangeres in de bar achter het cafe. Toen we even later langs liepen, zagen we, dat zij ook de bar bediende en middenin een liedje, tijdens een muzikaal tussenstuk, gewoon met haar klanten praatte. Knap was het, want ze zette het liedje precies op het goede moment weer in!
We vonden verder niet veel aan de Tropicana, hoewel de tafels daar wel lage minimum inzet hadden, vergeleken bij de Trump en Caesars casino’s!


De ingang van het Tropicana hotel en casino

Eenmaal weer buiten stond er een “rollende stoel” te wachten. Rick en ik besloten daar eens gebruik van te maken. Het zijn rieten karretjes, met plaats voor 2 of 3 mensen, en de “chauffeur” duwt je te voet naar je bestemming. Wij gingen maar een paar blokken, gewoon om het eens meegemaakt te hebben, want we wilden wel zoveel mogelijk zelf lopen.


Dus lieten we ons bij de Trump Plaza afzetten. Hier werden we bij binnenkomst meteen belaagd door mensen met een Timeshare promotie. Wij hebben een grote hekel aan die “we geven je X als je onze presentatie van 2+ uur komt aanhoren” verkopers, dus zeiden meteen “Niet geinteresseerd”. Oh, maar dan kregen we toch een $50 coupon om te besteden bij de juwelier in het hotel. Meestal zijn dit van die dingen, waar je eerst $100 moet besteden of zo, maar in dit geval kreeg je die $50 korting al als $60 besteedde! Rick zei nog, dat ze dan wel niets van onder de $100 zouden hebben, maar ook dat viel mee. Ik kreeg dus een paar heel leuke oorbellen van hem voor een prik!
Verder was het casino van de Trump Plaza gigantisch druk, ik heb het nog nooit ergens zo druk gezien! Die Donald Trump boert goed! Al zijn hotels zijn razend populair, om de een of andere reden, want, met uitzondering van de Taj Mahal, die er vooral van buiten heel bijzonder uitziet, ze zien er niet anders uit dan de meeste andere casino’s.

Langs de Boardwalk staan allerlei kermisachtige tentjes en bij de Trump Taj Mahal is zelfs een hele kermis pier. Ook is er een Ripley’s Believe It or Not museum, dat er van buiten ook heel grappig uitziet. We keken onze ogen uit, niet alleen naar de hotels en winkels, maar ook naar de mensen, die er liepen. De vreemdste types zag je! Echt niet het mooiste wat Amerika te bieden heeft! Ook in de casino’s was de menigte gekleed in trainingspakken, zelfs oude van dagen en woog op zijn minst een goede 100 pond meer dan gezond is. Vooral heel veel mensen, die de “one armed bandits” (fruitmachines) spelen, zien er zo uit, degenen, die bij de tafels ziet eigenlijk nauwelijks (gelukkig, want er is helemaal niet veel plaats voor iedere speler aan de tafels!) Ik bedacht me, dat het eigenlijk geen wonder is, dat buitenlandse toeristen bepaalde stereotype ideeen krijgen over “de Amerikaan”, als je nagaat, dat velen Las Vegas en de pretparken aandoen en het daar wel een samenkomst lijkt van de meest zwaarlijvige, onappetijtelijk uitziende mensen! Het lijkt werkelijk wel een andere wereld, vonden we allebei, ook al omdat het New Jersey/New York accent heel anders is, dan dat in ons gebied.

Na helemaal naar het einde van de Boardwalk te zijn gelopen, dat wil zeggen tot het laatste casino, want de Boardwalk gaat nog lang door., Dat was Showboat, waar we doorheen gelopen zijn naar de voorkant van het casino. Dat hotel zag er leuk uit van binnen, een beetje een Zuidelijk, New Orleans thema. We besloten terug een stukje over Pacific Avenue te lopen, de weg, die voor de casino’s langs loopt. De ingangen van de hotels zien er namelijk heel opulent uit, de een nog mooier dan de ander met allerlei beelden en versieringen. Echter de rest van de buurt, naast en tegenover de casino’s was zeer verlopen en armzalig. Wat een contrast! Huizen met dichtgespijkerde ramen, vervallen, veel troep, echt geen gezellig strandplaatsje, zoals we die in Delaware, Maryland en Virginia gewend zijn (en net iets ten zuiden van Atlantic City zijn ook een paar heel mooie badplaatsjes, zoals Ocean City en Cape May).

We hadden het al gauw gezien en wilden ook nog op het strand wandelen, dus baanden we ons een weg terug naar de Boardwalk. Het strand is enorm breed in Atlantic City, maar ik vond het niet erg aantrekkelijk. Het zag er erg grijs uit met enorme stukken schelp erin. Ook liep er een lelijke verroeste buis langs het strand. Hopelijk wordt dat alles voor het zomerseizoen opgeruimd. Rick hield zijn schoenen aan, maar het was 21 graden en ik kan niet op het strand lopen zonder het zand onder mijn voeten te voelen. Ik was zelfs nog zo moedig om even door het ijskoude water te lopen, ik weet nu, dat het water in de Atlantische Oceaan eind april zo koud is, dat het door merg en been gaat!

Moe van de lange wandeling rustten we een uurtje uit op de kamer en gingen daarna alvast ons geluk beproeven in het Wild Wild West Casino in Bally’s. Dit vonden we het leukste casino daar, het was helemaal ingericht als een Wild Westen dorp en dat thema werd ook in de kleding van de dealers en croupiers en de kaarten doorgevoerd. Ook was de minimum inzet bij de meeste tafels redelijker, dan in het hoofdgedeelte van Bally’s.


De ingang van het Wild Wild West casino

Na wat Video Poker en een paar handen Blackjack, besloten we een drankje te gaan drinken bij de bar “Blue Martini”, waar ze 101 verschillende martini’s op het menu hadden! Het was moeilijk kiezen, maar zowel Rick als ik maakten een goede keus, hij iets met Midori meloenlikeur en ik met Hpnotiq, een vodka met vruchtensappen, die mijn drankje blauwig maakte.

We hadden om 8 uur een reservering bij de Nero’s Grill in het Caesar’s hotel. Ik was zo blij, dat ik tevoren had gereserveerd, want de een na de ander werd weggestuurd omdat ze geen openingen hadden. Rick en ik hadden ons netjes gekleed, hij in pak, ik in een rode jurk. We waren niet de enigen, die er netjes uitzagen, maar we zaten met mond open te kijken, hoeveel mensen in spijkerbroek in dit toch sjieke restaurant kwamen eten. Op vrijdagavond bedankte de restaurant manager ons zelfs omdat we ons hadden opgedost, hij zei, dat de meeste casino bezoekers daar niet meer aan doen. Tja, ik vind het toch bij het uitgaansgevoel horen om er goed uit te zien.
Het eten was lekker en de bediening heel vriendelijk (dat viel me trouwens de hele tijd op, we waren dan wel in New Jersey, waar “men” de naam heeft niet al te vriendelijk te zijn, maar alle werknemers waren uitzonderlijk vriendelijk en attent).

De rest van de avond hebben we Blackjack en Let It Ride gespeeld in het Wild, Wild West casino. We hadden dus vrijdag gewonnen en gebruikten die chips weer. In het begin ging het op en neer, we wonnen een paar keer en verloren dan weer. Tot ik bij Let It Ride een Full House kreeg en maar liefst $500 won (met een $15 inzet)! Ik ben daar zo opgewonden over! Ik heb eigenlijk nooit groot gewonnen (we gokken altijd op zijn meest $50 per persoon en op is op), dus dit was echt even heel speciaal! Ook Rick had veel geluk, dus we gingen helemaal happy slapen.

Vanochtend hadden we een reservering voor een champagne brunch in het Claridge hotel naast Bally’s om 10:30. Aangezien het weer prachtig zonnig weer was, besloten we eerst nog even lekker te gaan uitwaaien op de Boardwalk en een Starbucks koffie te halen. Eerst vroegen we een late checkout aan, en we mochten een uurtje langer blijven, tot 13 uur. Dat scheelde weer. Buiten was het schraal en koud, wat een verschil met gisteren! Brrr!!! De Boardwalk was dan ook bijna uitgestorven. Na een half uurtje hadden we het wel gezien.



De Boardwalk in de richting van de Trump Taj Mahal

De brunch was heerlijk, met allerlei soorten gerookte vis, sushi, vers fruit en de lekkerste desserts. Echt een goede afsluiting van een bijzonder weekend samen. Alleen jammer, dat de vrouw achter ons als enige in het restaurant sigaret na sigaret zat te roken. Toen merkte ik echt, hoe ontwend wij dat zijn! Toch wel heerlijk al die niet-roken restaurants!

Na de brunch haalden we een gratis Bally’s kaart gingen we terug naar het Wild Wild West casino, want Rick wilde toch nog wat spelen en ik was vergeten een $25 chip in te wisselen, dus daar wilde ik mee spelen. Weer wonnen we! Bally’s is echt erg goed voor ons geweest en de spelletjes zijn natuurlijk veel leuker als je wint!

Op de terugweg zijn we nog gestopt bij de Trump Marina, waar ze wel een kamer voor ons hadden voor $475 (!), dus ik dacht, dat het wel heel wat zou zijn. Niet dat we ooit van plan waren dat te betalen, maar zelfs al was dat zo, dan weet ik niet, hoe dat hotel zo’n gigantisch bedrag kan vragen. Het was helemaal niets bijzonders!

Terwijl ik dit (in de auto) schrijf, zijn we alweer bij Baltimore, een uurtje weg van huis dus. Rick vond nog, dat ik aan mijn blog moest toevoegen, dat we in Buena, New Jersey de vreemdste openlucht kerk hebben gezien. Het was een altaar met een wit puntig dak erover, maar alleen dat dak, verder in de openlucht. En een stel religieuze beelden stonden erbij. Het was er erg druk, vooral vandaag. Een vreemd gezicht was het.

Het zal weer fijn zijn de kinderen zo te zien, maar deze weekends met Rick samen zijn me heel dierbaar!