Na een weekend uit in eigen staat ben ik er nu nog meer van overtuigd, dat Virginia de mooiste en interessantste staat in de Union is! De interessante geschiedenis, schattige oude stadjes en prachtige natuur heeft me weer helemaal verliefd gemaakt op de Old Dominion, zoals de bijnaam van Virginia luidt. Geen wonder, dat de slogan "Virginia is for lovers" nog steeds zo populair is. Het is een uiterst romantische staat.

Rond een uur of 10 gisterochtend stapten we met zijn vijven in de van op weg naar Charlottesville, waar onze vriendin Lauren haar Nursing Pin zou ontvangen van de University of Virginia daar. Deze Nursing Pin maakte haar officieel gediplomeerd verpleegster. De ceremonie was erg plechtig en interessant, maar daarover later meer.

Als eerste kwamen we langs het Manassas National Battlefield, waar een grote veldslag werd gestreden tijdens de Burgeroorlog. Overal staan nog kanonnen uit die tijd en ook de houten hekken zijn bewaard gebleven. De hele weg volgden we "Civil War Trails", want verreweg de meeste gevechten tijdens die oorlog zijn op Virginia grondgebied uitgevochten. We verbaasden ons er weer eens over hoe ver de legers zich verplaatsten zonder gemotoriseerde voertuigen! En het is allemaal flink ruig gebied.

Langs de wegen staan de Virginia Historical Markers, die aangeven welke belangrijke gebeurtenissen uit de geschiedenis op die plek plaatsvonden. Ik heb er nu een boek van en las ze voor aan Rick, die dat een welkome afleiding tijdens het rijden vond. Gewoonlijk rij je er zo snel langs, dat je ze niet kunt lezen. Maar ze hebben een letter en een nummer en de meesten waren in het boek terug te vinden.

Monticello

Charlottesville is net iets meer dan twee uur rijden bij ons vandaan en we kwamen er even na 12 uur aan. Na een snelle lunch bij Wendy's gingen we op zoek naar Monticello, het landgoed van Thomas Jefferson. Kai is vorige maand tijdens het "wassenbeeldenmuseum" op zijn school nog Thomas Jefferson geweest en hij wist ons al heel wat over deze president te vertellen onderweg.

Ik vind Thomas Jefferson verreweg de interessantste Amerikaanse president. Niet zozeer om wat hij als president heeft gedaan, maar als persoon. Hij was een architect, een uitvinder, een politicus, een wijnkenner (!) en nog veel meer.

Hij heeft Monticello (wat kleine berg betekent en waar hij uitzicht had op een veel grotere berg), zijn thuis, gedurende de 40 jaar, dat hij er woonde, ontworpen, laten bouwen en verbeterd. Hij was altijd bezig met vernieuwingen. Zo vond hij "automatische" deuren uit, dubbele deuren waarvan, als je de eerste dichttrekt, de tweede automatisch volgt.

Toen we bij het ticketcentrum aankwamen zagen we, dat we geluk hadden: de wachttijd voor de rondleiding was minder dan een half uur. Een van medewerksters daar vertelde, dat het op vrijdag de hele dag meer dan anderhalf uur wachten was geweest en dat in die hitte!

Met een pendelbusje werden we naar het landgoed gereden, waar de mooie tuinen van Thomas Jefferson vanuit de rij konden bewonderen, alsmede zijn prachtige uitzicht over de glooiende heuvels en de Blue Ridge Mountains.

Al gauw waren wij aan de beurt om door het huis geleid te worden. We hadden een gids, die erg veel over Mr. Jefferson wist en ik moet zeggen, dat ik dit huis interessanter vond, dan het Mount Vernon van George Washington. Jefferson was bevriend met Madison, Monroe en Lafayette uit Frankrijk en hun invloeden zijn ook te zien in zijn inrichting. Ook reisde hij regelmatig naar Europa en die invloeden zijn goed te zien in het huis.

In het huis is duidelijk te zien hoezeer hij kunst op prijs stelde en zijn volk wereldser wilde maken. Overal hangen landkaarten en de gids vertelde ons, dat de meesten van Jeffersons tijdgenoten hun eigen staat niet op een kaart konden herkennen. Ook had hij een zeer uitgebreide bibliotheek (waarvan de meeste boeken in de Library of Congress terug te vinden zijn, die hij is begonnen) en las hij boeken in 7 talen, waarvan hij sommige op een dag leerde. Hij was echt een fascinerend iemand, iemand waar ik nog steeds over aan het leren ben.

Zelfs de kinderen waren onder de indruk van de rondleiding. Zo vaak protesteren ze als we iets historisch gaan bezoeken, maar de rondleidingen worden altijd aangepast aan kinderen als ze in de groep zijn en zo blijven zij ook "bij de les". Saskia was vooral onder de indruk van het feit, dat mensen in Jeffersons tijd zittend sliepen. Hierdoor was het niet erg, dat zijn bed veel te kort was voor de lange president (maar liefst 1 meter 88!).

Rond drie uur waren we, na een wandeling langs het graf van Jefferson, weer terug bij de parkeerplaats. Inmiddels hadden we gehoord, dat het huis van James Monroe, de vijfde president, slechts 2,5 mijl verderop gelegen was. Kai en ik wilden dat graag zien, de anderen hadden er na Monticello genoeg van. Dus liepen wij samen snel langs het huis, Ash Lawn-Highland, wat inderdaad minder interessant was dan Monticello, maar waar een dolgezellig uitziend wijn festival gaande was, jammer, dat we daar geen tijd voor hadden! James Monroe was ook een interessante figuur in de Amerikaanse geschiedenis, maar zoals we hier zeggen "he pales in comparison" (verbleekt in vergelijking) met Thomas Jefferson.

Monticello


University of Virginia graduation

Volgevoerd met historische feiten gingen we op zoek naar de Hall bij de University of Virginia waar Laurens pinning ceremony plaats zou hebben. Dit hele weekend stond in het teken van "graduation" van de studenten van de University of Virginia, dus het was overal razend druk. Ik was vooral bang, dat we geen parkeerplaats zouden kunnen vinden. Gelukkig bleek er een grote parkeergarage niet al te ver van de "Old Cabell Hall" (op de kaart in Central Grounds) te zijn en we liepen van daaruit naar de "Lawn" (enorm grasveld met universiteitsgebouwen eromheen) van UVA.

Thomas Jefferson heeft, behalve zijn eigen verblijf Monticello, ook de University of Virginia gesticht en de gebouwen ervoor ontworpen. Hij vond namelijk, dat een democratie alleen kon werken als het volk goed onderwezen was. De University of Virginia was een van de eerste openbare universiteiten in de VS en nog steeds een van de beste.

De zo bij de tijd horende witte kolommen waren overal te zien en de Rotunda, het hoofdgebouw, heeft een koepel zoals Monticello ook heeft. Lauren vertelde wat over de gewoontes bij UVA en een ervan is, dat als je als eerstejaars wordt verwelkomd, je met je gezicht naar de Rotunda zit, je begint je tijd bij de University. Na voltooiing van de studie zit de graduation class met zijn rug naar de Rotunda om aan te geven, dat ze de University gaan verlaten. Heel interessant.

Toen we hadden gevonden waar we om 18 uur moesten zijn, besloten we eerst een hapje te gaan eten (later bleek dit een heel goed idee, want de receptie die volgde op de ceremonie was niet veel soeps). We liepen de "Lawn" af, ons voelend alsof we zo'n 180 jaar teruggegaan waren in de geschiedenis. De gebouwtjes langs de Lawn (wat grasveld betekent) zijn studenten vertrekken (dorm rooms) en het is een hele eer om daar te mogen wonen. Je moet een voorbeeldige student zijn en op allerlei lijsten (dean, honor) voorkomen. Wel vertelde Lauren, dat er een nadeel aan vast zat: de gezamenlijke badkamer is buiten de vertrekken, dus in de winter moet je eerst door de kou om te douchen en dan weer koud terug. Kennelijk hebben de studenten het er graag voor over, want alle vertrekken zagen er bewoond uit.

Aan de overkant van de Rotunda vonden we een gezellig tentje, Jabberwocky genaamd, naar een gelijknamig gedicht van Lewis Carroll in Alice in Wonderland. De kinderen vermaakten zich met het lezen van de vreemde woorden in het gedicht, wat op de muur was geschreven. We bestelden sandwiches, omdat we maar een half uurtje tijd hadden om te eten. Het smaakte voortreffelijk, ik had er een met kip, gerookte Gouda en een lekker sausje.

Precies op tijd arriveerden we in de Old Cabell Hall, waar we Lauren gekleed in haar "gown" met "sash" (blauw voor School of Nursing, alle faculteiten hebben hun eigen kleur). Ik weet niet hoe het in Nederland zit, maar hier heb je een 2 jaar verpleegsters opleiding (Registered Nurse), een 4 jaar universiteits opleiding (Bachelor Science of Nursing) en een 6 jaar opleiding (gespecialiseerd) (Masters Science of Nursing). Lauren kreeg haar BSN dit weekend. Iedere graduate draagt een "cap and gown" (de kleuren op deze website zijn van een andere universiteit). Ook de professoren hebben caps and gowns aan, maar die zijn veel mooier, met fluweel en zijde.

Het was allemaal een hele belevenis. Eerst speeches door de Dean (hoofd) en andere belangrijke figuren, die onderwijzen in de verpleging. En toen het afroepen van de namen van de nieuwe verpleegsters. Lauren was apetrots op haar broche. Aan het einde werd de verpleegstersede gezamenlijk afgelegd.

Vandaag zou de massale graduation zijn van alle laatstejaars. Dat is meer zoals je op tv ziet, met muziek en iedereen gooit aan het einde zijn "cap" de lucht in. Leuk om mee te maken, maar veel onpersoonlijker en wij zouden dan te laat thuis zijn gekomen en ik denk, dat we goed hebben gekozen, want we kregen zo heel wat persoonlijke tijd met Lauren. Hieronder ook wat foto's van de graduate en de ceremonie.


De professoren in hun caps and gowns


De "graduate" met onze kinderen

Culpeper

Na de graduation en wat praten met Lauren verlieten we Charlottesville om ons hotel, de Holiday Inn, in Culpeper op te zoeken. Omdat er zoveel studenten promoveerden dit weekend, konden we geen hotel dichterbij vinden. Culpeper ligt op ongeveer een uur rijden van Charlottesville, op de terugweg naar huis voor ons.

Onderweg reden we langs een van de grootste wijngaarden in Virginia: Prince Michel. Helaas waren ze dicht, want ik had er graag een bezoek aan gebracht. Thomas Jefferson begon overigens de druiventeelt in Virginia met zijn wijngaarden, hij dacht, dat wijn beter zou zijn dan whiskey en brandy, wat tot dan toe vooral werd gedronken. Tegenwoordig zijn er meer dan 80 wijngaarden in de staat te vinden.

Rond 10 uur kwamen we bij de Holiday Inn aan. Dit was een oude Holiday Inn, de kamers stamden uit de jaren 60 of 70 en waren niet gerenoveerd. We hadden een heel ouderwetse badkamer en volgens Rick hadden ze de matrassen ook al 30 jaar niet vernieuwd! Maar goed, het was een slaapplaats, maar zeker niet de beste Holiday Inn, die we hebben meegemaakt!

Vanochtend werden we wakker door het luide gezang van een kardinaal, die op de railing vlak voor onze kamer lawaai zat te maken. Het was nogal bewolkt en begon al gauw te regenen.

We besloten op ontbijt jacht te gaan en wilden dat eerst bij de nabij gelegen Golden Corral eten, maar de lange rij wachtenden schrikte ons af! Kennelijk lag het te gemakkelijk naast de hotels.

Dus reden we historic Culpeper binnen. Een leuk oud plaatsje met snuisterijen winkeltjes, die vandaag allemaal dicht waren. Eerst probeerden we Dee Dee's Family restaurant, maar daar werd ons verteld, dat ze geen tafeltjes tegen elkaar konden schuiven voor een grotere familie en dat we dus moesten wachten of in het roken gedeelte eten. Nee, dank je!

Gelukkig vonden we een stukje terug een hartstikke leuk diner stijl cafe, waar ze heerlijke Amerikaanse ontbijten serveerden. Ik nam 2 spiegeleieren met Virginia ham (die nationaal bekend is) en grits (een soort griesmeel, wat ik erg lekker vind met zout en peper). Het valt me op, dat de koffie in veel restaurants veel sterker is, dan een aantal jaren terug. Misschien de invloed van Starbucks? Hij is zo wel veel lekkerder!

We zaten voor het raam en zagen allerlei heel oude (enorme!) Amerikaanse auto's voorbij komen en besloten, dat hier in Centraal Virginia de pick up truck zeer zeker het meest gebruikte vervoersmiddel is!

Montpelier

Helemaal gesterkt door dat stevige ontbijt en in een beter humeur omdat de regen weg was getrokken en het alweer heerlijk warm en zonnig werd, begaven we ons naar het 30 kilometer verderop gelegen Montpelier, het huis van de "Vader van de Constitutie" James Madison.

De weg daarnaartoe was werkelijk prachtig: glooiende heuvels met adembenemende vergezichten naar de Blue Ridge, velden met blauwe korenbloemen, rode papavers en gele boterbloemen. Enorme boerderijen met rode en groene schuren stonden te stralen in de zon. Zo af en toe was er een buurt "gewone" huizen, de echt zuidelijke stijl met een veranda en schommelstoelen daarop. Boven dit alles vlogen enorme roofvogels op zoek naar prooi. De dertig kilometer waren zo gereden en in het oude plaatsje Orange gingen we rechtsaf op Montpelier af.

Dit landgoed is na de Madisons in handen gekomen van de welgestelde DuPont familie (ja, die van het chemische bedrijf). Gelukkig hebben die het grootste gedeelte van het huis wel bewaard, maar er aanzienlijk aan bijgebouwd.

Toen de laatste DuPont overleed, liet zij het huis na aan de National Trust for Historic Preservation, met als voorwaarde, dat het huis zou worden hersteld zoals het was ten tijde van James en Dolley Madison.

Nu is die restauratie eindelijk mogelijk geworden door een gift van 20 miljoen en kregen wij een rondleiding van wat er tot nu toe gerestaureerd is (nog niet veel) en hoe het in de toekomst wordt. Het was voor mij 100% interessant! De gids was erg goed op de hoogte van alles en terwijl er gewerkt wordt komt er nog van alles aan het licht. Zij maakte mij gewoon enthousiast erover, ik zou zo deel van het proces willen zijn! Aan de hand van foto's, tekeningen, overleveringen en dergelijke hoopt men een compleet authentiek product af te leveren over pakweg 3,5 jaar.

We konden het huis niet in, enkel een keuken, maar het landgoed en de tuinen maakten alles goed. Een van de opvallende dingen bij Montpelier is het tempeltje, wat een ijsbox was. Hier werd ijs bewaard, in de winter uit de vijver gehakt, en het bleef de hele zomer goed.

Na een wandeling naar het kerkhofje waar James en Dolley Madison begraven liggen, besloten we onze reis door de geschiedenis.

Voor de lunch stopten we bij Arby's. Dit is mijn nieuwe favoriete fast food restaurant! Ze hebben een heel stel gezonde dingen op het menu, ik had een meergranen sandwich met rosbief en kaas, erg lekker!

Onderweg naar huis wilde ik nog naar een wijngaard. Bij de meeste wijngaarden hier mag je gratis proeven en kun je natuurlijk flessen van eigen maak kopen.

We probeerden het eerst bij Dominion Vineyards, vroeger een bekende, grote wijngaard. Helaas bleek die sinds maart gesloten te zijn. Hij schijnt overgenomen te zijn door Williamsburg wineries , dus hopelijk snel weer toegankelijk.

Teleurgesteld (ik tenminste, als wijnliefhebster van de familie) reden we verder. Gelukkig bleek er tussen Warrenton en Gainesville nog een wijngaard te liggen, die heel erg leuk bleek te zijn.

Pearmund Cellars ligt midden in de heuvels. Als je erheen rijdt, rijd je tussen de druivenplanten door (bij andere wijngaarden zie je die nauwelijks) en aan het begin hangt een waarschuwingsbord: "Caution: wino crossing", een grappige waarschuwing, dat wijnliefhebbers daar langskomen.

Eenmaal binnen vonden de kinderen meteen het vogeltje erg leuk en zagen ze honden om mee te spelen. Rick en ik gingen wijn proeven. Tenminste, ik proefde en Rick nam enkel een klein slokje als ik dacht, dat hij de wijn ook lekker zou vinden. Hij moest tenslotte nog verder rijden.

De eigenaar was duidelijk heel trots op zijn wijnen en vertelde er interessant bij, hoe ze worden gemaakt. Met 6 flessen van hun lekkerste wijn gingen we weer op weg.

Een 40 minuten later waren we thuis. Het was alsof we ver weg op vakantie waren geweest, zoveel hebben we dit weekend gezien en geleerd. En dat alles op slechts 2 uur afstand van ons huis. We hebben nu de huizen van 4 van de eerste 5 presidenten gezien, alleen dat van Adams ontbreekt nog, maar dat is in Massachusetts. Er valt nog zoveel te ontdekken!