Vandaag was het officieel "Memorial Day", herdenkingsdag. Morgen heeft iedereen ervoor vrij en voor de meesten is het het officiele begin van de zomer. Maar er zijn ook honderdduizenden veteranen van de verschillende oorlogen, die de VS gevochten heeft, voor wie deze dag de belangrijkste van het jaar is.

Gisteren al werd het nieuwe Tweede Wereldoorlog Memorial op de Mall in Washington DC officieel geopend met honderdduizenden gasten. Er werd gewaarschuwd voor een terreuraanslag, maar er is gelukkig niets gebeurd. Ik las laatst, dat er 1000 Tweede Wereldoorlog veteranen per dag overlijden en dat het overgrote deel van de strijders te oud is om dit monument van hun heldendaden te aanschouwen. Voor degenen, die er nog wel heen konden, was het een groot moment.

Vandaag was het grote evenement "Rolling Thunder", waarbij honderdduizenden motoren van het Pentagon naar het Vietnam Veteranen Memorial rijden. Heel indrukwekkend schijnt het te zijn, we hebben vanochtend bij ons huis wel het enorme geronk van de motoren gehoord en op de weg vandaag zagen we er honderden, maar het ware gebeuren hebben we nog niet meegemaakt.

Het was nogal grauw weer, bewolkt en vochtig warm, maar we besloten toch naar het Shenandoah National Park te rijden en daar een "hike" te doen. Rond 12 uur reden we naar Front Royal, waar we bij Arby's gauw lunchten en daarna bij de ingang van het park een jaarpas en een boekje met korte "hikes" kochten. We vonden een leuke naar een waterval bij mijlpaal 9.

Dus parkeerden we daar en volgden het smalle paadje voor onze auto het woud in. We vonden het voor een korte wandeling wel een moeilijk pad, maar ja, toch maar door. Na een tijdje kwamen we bij de weg, die we maar overstaken, ook al dachten we allang de halve mijl gelopen te hebben. Dieper en dieper liepen we het woud in, almaar bergop. Saskia werd moe en ik droeg haar eventje op mijn rug.

Toen gebaarde Rick plotseling, dat we stil moesten zijn en stond Kai werkelijk 30 centimeter van een baby hertje af. Het diertje was duidelijk doodsbang en bleef muisstil staan. We konden in alle rust foto's maken. We besloten het niet aan te raken, wetend, dat de moeder het dan zou kunnen afstoten. Wel vroegen we ons af, of het nog wel een moeder had. We besloten verder te lopen en de plaats te markeren, als het er bij terugkomst nog zou zijn, zouden we de rangers bellen om te vragen wat we moesten doen.

Even verderop merkte Rick de eerste teek op zijn been op. Hij was de enige van ons allen met een korte broek aan, maar bij nader onderzoek vonden we allemaal tenminste een teek op onze kleren. Dat temperde het enthousiasme van het in de wilde natuur zijn toch wel enigszins en toen we 5 minuten later nog geen waterval hadden gevonden, besloten we terug te keren.

Het hertje was er op de terugweg niet meer, kennelijk was het gewoon heel angstig geweest en daarna doorgelopen. Maar er waren des te meer teken! Saskia raakte er helemaal van in paniek en viel in de modder, wat natuurlijk tranen tot gevolg had. Ik droeg haar nog een stuk op mijn rug, terwijl we allemaal de teken van ons afsloegen. Wat een angst kun je hebben voor zoiets kleins, zeg! Er wordt dan ook zo voor de ziekte van Lyme gewaarschuwd!

Eenmaal weer bij de auto zagen we, dat we het verkeerde pad hadden genomen! Geen wonder dat we de waterval nooit vonden! Het bedoelde pad was vele malen wijder en het tekenprobleem hadden we hoogstwaarschijnlijk niet gehad.

Maar ja, die wetenschap hielp op dat moment niet... Bruine teken en teekjes kropen overal! Het leek wel of we in een nest hadden gelopen! Iedere keer als we dachten dat er geen meer waren, zagen we er weer een! Rick en Kai hadden er een paar, die zich al aan het vastzetten waren. We zullen dus moeten opletten, dat die geen rode "bull's eye" uitslag krijgen.

Bij het dichtstbijzijnde benzinestation hebben we de hele auto uitgezogen, inclusief hond en kinderen. Maar zelfs daarna vonden we nog drie rondkruipende teken. Brrr!! Om nachtmerries van te krijgen!

Net toen we het park uitreden begon het ook nog eens te regenen, gelukkig gebeurde dat niet tijdens de wandeling! In ieder geval heeft Annelies de ware wildernis van Virginia goed meegemaakt vandaag! We grapten, dat mijn blog niet voor niets "Avonturen vanuit ons hoekje van de wereld" heet, dan moeten we ook dingen meemaken! Van mij mogen die "dingen" voortaan wat minder pootjes hebben!