Na een middelmatig ontbijt via roomservice in het hotel gingen Rick en ik op weg naar North Muskegon. Daar ging ik met Ricks vader op een fietstocht rond het Muskegon meer. De hele rit bij elkaar was iets meer dan 30 kilometer.

Ik ben nog nooit zo dichtbij (letterlijk naast en met een rijdende trein in aankomst) een Amerikaanse spoorweg geweest! Ook kwamen we langs de papiermolen, die het hele gebied laat stinken als de wind deze richting uit komt!

De huizenbouw is hier erg leuk, een beetje Victoriaans, en we zagen een bed and breakfast in die stijl gebouwd. Al met al was het een heel leuke fietstocht, heel anders dan ik thuis gewend ben (en veel minder heuvelachtig!).

Na 2 uur waren we thuis en nam ik gauw een douche. Saskia en ik zouden om 12 uur bij Carol, de vriendin van Ricks vader, zijn om naar Holland, Michigan te gaan. Het was inmiddels begonnen met regenen en dat zou helaas alleen maar erger worden. Eigenlijk wel authentiek als je een plaats gaat bezoeken, die een miniatuur Nederland moet voorstellen.

Na een half uurtje rijden kwamen we bij het Dutch Village aan. Daar zijn een aantal heel Nederlandse dingen te zien, allemaal direct geimporteerd. Als je aan komt rijden zie je al de traditionale molen. Verder zijn er een aantal Zaanse gebouwen met oranje daken en een Zaans molentje. Ook is er een copie van de Magere Brug en de straatborden zijn precies zoals in Nederland met Nederlandse naam, zoals Burgemeesterlaan.

Nadat we de $8 per persoon toegangsprijs hadden betaald haalden we een kaart van het park en gingen meteen iets eten, want het was al 14 uur en we hadden nog geen lunch gegeten.

Het “Hungry Dutchman” cafe heeft een heel Nederlands menu met frikandellen, kroketten en erwtensoep (die heel lekker was volgens Carol, de Amerikaanse onder ons). Ik verkoos saucijzebroodjes en patat met mayonnaise, want die krijg ik hier nooit (maar de mayonnaise bleek niet te eten).

Na het eten liepen we door het supermarktje, wat een (voor hier althans) goede selectie heeft. Ik kocht onder anderen kandijkoek, cassis limonadesiroop en verschillende soorten drop. Er werkte een oudere man, die nog goed Nederlands sprak, en hij bood Saskia een dropje aan. Die moest er echter niets van hebben, want de liefde voor zoute drop hebben mijn kinderen niet van mij overgenomen. Ik vond het wel erg leuk, dat hij nog Nederlands sprak, dat maakte het geheel nog authentieker.

De meeste mensen, die er werken, zijn ouder dan zestig en in hun accent kun je hun Nederlandse achtergrond horen. Verder waren er een stel Nederlandse meisje, die er voor de zomer meehielpen. Een ervan heette ook Saskia, wat natuurlijk een heel gesprek ontlokte en zo zag Saskia dat ze klompjes kon laten maken met haar naam erop.

Het plensde nog steeds van de regen en we waanden ons in Nederland. Na een bezoek aan de winkel met Delfts Blauw en de souvenirwinkel keken we naar de klompendans. Die was erg leuk, maar ik vertelde Carol, dat ik er nog nooit een in Nederland gezien had.

Het bleef maar regenen en dus sloten ze het park, maar wij hadden gezien wat we wilden. Omdat alles uit Nederland geimporteerd is vind ik het echt leuk, zeker als er nog wat Nederlands sprekenden rondlopen ook.

Ik denk niet, dat dit iets is waar Nederlanders op vakantie naar toe zullen gaan, maar voor mij als Nederlands-Amerikaanse is het het dichtst bij “echt”.

Door de stromende regen reden we terug naar huis vol met souvenirs en lekkers. Ik geloof, dat Carol het ook erg leuk vond. Zij is nog nooit in Nederland geweest en ze was verbaasd hoeveel specifieke produkten uit zo’n klein landje komen.

Vanavond aten we met zijn allen bij het Dockers restaurant aan het Michigan Meer. Het eten was erg lekker, de atmosfeer leuk. Vannacht logeren Rick en ik weer bij de Holiday Inn Muskegon.