Omdat ik gisteren zo'n saai stukje schreef en mijn naamgenote in Nederland, Petra, vroeg hoe men hier mijn naam uitspreekt, dacht ik daarover een klein verhaaltje te schrijven. Het hebben van mijn voornaam hier is namelijk allesbehalve saai!

In Nederland heb ik altijd een haat-liefde relatie met mijn naam gevoeld. Mijn volledige voornaam (durf ik het te schrijven?) is Leonora Petronella, naar mijn grootmoeder van moeders kant. Mijn ouders vonden Leonora te stijf en, mede omdat de actrice Petra Laseur destijds populair was, besloten ze "Petra" uit de tweede naam te halen.

Ik was altijd een van meerdere Petra's in de klas, bij de gymles, noem maar op. Toen ik meedeed aan de ontgroening bij de Universiteit van Utrecht waren er zelfs zoveel Petra's, dat we allemaal een bijnaam van een kruid kregen. Ik werd "Laurier", een naam, die ik de rest van mijn studententijd bij vrienden hield.

Meer dan genoeg had ik ervan om zo'n veel voorkomende naam te hebben! Niet wetend hoe zeldzaam de naam in de VS zou zijn, besloot ik om bij verhuizing daarheen, mezelf "Leonora" te gaan noemen.

Daar is dus helemaal niets van gekomen, niet in de laatste plaats omdat mijn ouders en broers en zus weigerden me zo te noemen. Maar het bleek ook, dat "Lenora" hier een veel voorkomende (vooral bij zwarten) naam is, terwijl "Petra" heel uniek is. Ik ben tenminste nog geen andere Petra tegengekomen in de hele twintig jaar, hoewel er wel mensen zijn geweest, die zeiden een "Petra" te kennen.

Ik had dus mijn zin: een originele naam! Maar daar kwamen ook weer obstakels bij kijken, want de benaming hier in de VS is traditioneel: voornaam, tweede naam (die eigenlijk alleen als "middle initial" wordt gebruikt)achternaam. Kinderen worden standaard bij de voornaam genoemd vrijwel nooit bij de tweede naam, laat staan een bijnaam van die tweede naam!

Dat maakt het voor mij ingewikkeld, vooral bij officiele instanties. Ik heb moeten leren naar "Leonora" te luisteren bij de dokter, de tandarts, etc. want er wordt niet makkelijk begrepen, dat ik in het dagelijks leven "Petra" heet.

Wat de uitspraak van "Petra" betreft hoor ik van alles en vroeger verbeterde ik nog, maar nu luister ik ook naar "Pet-trah" en "Pie-trah" (vooral als ze het op moeten lezen). Zelfs als ik mezelf als "Pee-trah" voorstel, wordt dat meestal al gauw tot "Pet-trah". Ach ja, je went eraan.

Het grappigste voorval was toen ik nog reisagente was en mezelf aan de telefoon voorstelde als "Petra Engle". Een klant verstond dat als "Triangle"! Aan de telefoon werd me soms ook eindeloos gevraagd "what's your name again?", want veel Amerikanen hebben erge moeite vreemde namen uit te spreken. Sommigen zeiden zelfs "Ik ga niet eens proberen dat uit te spreken", wat ik altijd maar onbeschoft vond, want tenslotte sprak ik hun namen ook uit.

Enfin, je ziet, het is niet saai om hier als "Petra" door het leven te gaan. Bijna dagelijks maakt er wel iemand een opmerking over mijn naam en dat vind ik wel zo leuk. En zoals ze hier zeggen: "What's in a name?"