Sinds 1 juni gaat er een veerboot van Muskegon, Michigan naar Milwaukee, Wisconsin, die in 2,5 uur het Michigan Meer oversteekt. Natuurlijk moesten wij dat proberen, dus reserveerden we plaatsen op het veer van 10:30 gisterenochtend. Helaas waren we al te laat om de auto mee te nemen, maar er was nog plaats voor ons zessen (ons gezin en Rick’s vader).

Om 10 uur arriveerden we bij de terminal. Daar lagen ook een paar heel kleurige sleepboten, die ik graag had gefotografeerd, maar we hadden minder tijd dan gedacht. Denkelijk omdat het veer nog zo nieuw is, ging het inchecken nu niet bepaald vlot.

Ook lagen er honderden zeil- en motorboten. Ricks vader vertelde ons, dat Michigan de meeste geregistreerde boten van de VS telt. Geen wonder eigenlijk, het is de staat met de meeste kustlijn van de 48 aaneengesloten staten (Alaska en Hawaii hebben natuurlijk meer).

Tegen de tijd, dat we onze tickets hadden, was het al tijd om aan boord te gaan. Het is een heel modern schip, met vliegtuigachtige stoelen en grote ramen ernaast. Verder hangen overal televisieschermen waar tekenfilms op werden gespeeld om de kinderen bezig te houden.

Er is een cafetaria met lekkere sandwiches en tijdens de reis kon je naar het topdek om in de heel harde wind alles goed te kunnen bekijken. Het waaide er zo hard, dat je er helemaal tegenin kon leunen! We gingen dan ook met een flinke vaart het meer over, want het is flink breed.

Om 13 uur, 12 uur Wisconsin tijd want we wonnen een uur, kwamen we in Milwaukee aan. Zo van het meer gezien een echte Amerikaanse stad met wolkenkrabbers en een groot stadion.

Eenmaal van de boot vonden we meteen twee taxi’s (met zijn zessen pasten we niet in een auto), die door een vader en zijn zoon gereden werden. Deze twee bleven de rest van de dag ook onze chauffeurs, iedere keer als we ergens anders heen wilden, belden we ze om ons op te halen. Dat was wel zo makkelijk.

Als eerste besloten we een bezoek te brengen aan de Miller brouwerij, de grootste brouwerij in de VS. Hier wordt niet alleen Miller gebrouwen, maar ook Milwaukee’s Best en nog een stel verschillende bieren. Ook functioneren ze als distributeur van o.a. Foster’s uit Australie en Pilsner Urquell.

De slogan van Miller bier is “It’s Miller time!” en we kregen dat regelmatig te horen.

De rondleiding begon met een 15 minuten durende film over de geschiedenis van de brouwerij en daarna zagen we hoe het bier in blikjes en flesjes werd gedaan en tenslotte het enorme warenhuis gevuld met bierblikken en –flessen.

Aan het einde van de tour mochten we drie verschillende biersmaken proberen. Ik vond de Honey Weiss het lekkerst en de Leinenkugeln was me te bitter. Bier is niet mijn favoriete drank, maar Rick en Rick’s vader vonden dit wel heerlijk, vooral omdat ze niet hoefden te rijden.

Nadat we het bier geproefd hadden zijn we nog naar boven gegaan in het ketelhuis, waar het bier gebrouwen wordt. Het was er bijna 40 graden, lekker warm dus, want het was buiten best koel, ondanks de stralende zon.

Hierna was het tijd om de taxi’s terug te laten komen en werden we midden in de stad bij de rivier afgezet. De taxi chauffeurs bleken goede gidsen en vertelden ons, dat er ook een heel goede zoo en museum in Milwaukee zijn. Helaas hadden we daar niet meer genoeg tijd voor.

Na wat langs de rivier gelopen te hebben en in een grote worstenmakerij Usinger (Milwaukee heeft veel Duitse invloeden, getuige het bier en de worst, maar Wisconsin is ook bekend om zijn kaas, bewoners noemen zichzelf “Cheeseheads” competerend met onze kaaskoppen!) te hebben gekeken, zochten we een restaurant voor het avondeten op.

De keuze viel op een microbrouwerij restaurant, waar Rick een sample flight bestelde, kleine glaasjes van iedere soort eigen gebrouwen bier, die ze hebben. Het was een smakelijke maaltijd.

Om 18:30 vertrokken we weer met het veer. We zagen een prachtige zonsondergang boven het Michigan Meer, iets waar het bekend om is.

Toen we om 22 uur het veer afkwamen stonden we opeens oog in oog met een wasbeertje. Deze diertjes zie je bijna nooit, want het zijn nachtdieren en als je ze overdag ziet moet je er ver van wegblijven, want velen hebben hondsdolheid. Deze schrok zich lam van al die lichten en mensen en rende gauw weer het bos in.

Vandaag was het alweer onze laatste dag hier. We checkten uit het Holiday Inn en ik fietste vanuit het hotel naar de vuurtorens die de ingang van het Muskegon Meer aangeven. Dit was ongeveer 23 kilometer van het hotel via de vuurtorens terug naar het huis van Ricks vader. Maar het voelde als veel meer, want er stond een keiharde wind, die ik vrijwel de hele tijd tegen had. Ik benijd Ricks vader wel (hij is net zo’n fietser als ik), want hij heeft eindeloze fietspaden tot zijn beschikking. Ik ook wel, maar ik moet er dan wel een stukje voor autorijden.

Toen ik terug was had Carol een echt Amerikaans ontbijt klaargemaakt: bosbessenpannenkoeken met maple syrup en bosbessen siroop, een ontbijt ovenschotel met ei, worst en spinazie, branmuffins en vers fruit. Er bleef weinig van over, zo lekker was het!

Nadat we de van weer hadden ingepakt zijn we nog voor een zeiltochtje in Ricks vaders boot. Hij heeft een zeewaardige zeilboot en eigenlijk wilden we het Michigan Meer op. Helaas werkte het weer niet mee en waren de golven zo hoog, dat Saskia bang werd. We zijn dus maar op het Muskegon Meer gebleven (ook een flink groot meer).

En toen was de koek weer op en nu zijn we weer op weg naar het veel warmere Virginia!