What a difference a day makes! Hier lig ik nu plat op mijn bedje met een schattig snorrend katje (de katten weten me altijd te vinden op het bed!) met een gigantische pijn in mijn mond!

Vanochtend om half 8 gingen we op weg naar de tandarts. Ik zag er als een berg tegenop! Niet zozeer de procedure zelf, want natuurlijk werd ik in slaap gebracht, dus daar merkte ik niks van. Maar de vorige keer was ik zo ziek na afloop, daar had ik natuurlijk niet bepaald zin in.

Maar goed, het moest gebeuren, alles beter dan meer dan 20 keer door deze zenuwachtige toestand te moeten gaan!

Dit keer was er een heel aardige anesthesist (die van de vorige keer was niet onaardig, maar zei geen woord, ik voelde me echt een nummer). Toen deze uitvond, dat ik Nederlands ben, begon hij meteen over het EK. Wel bijzonder vond ik, ik merk vaak, dat veel Amerikanen dol zijn op Europees voetbal en dan vooral op Nederland. Hij vroeg of Nederland dit keer zijn hoofd erbij zou kunnen houden en hun prima ploeg naar het kampioenschap zouden brengen. Natuurlijk antwoordde ik, dat ik dat zeker hoop! Hij wist er heel wat van af, zelfs nog het verlies tegen Duitsland tijdens het WK in '74!

Verder vond hij mijn voornaam prachtig. Wist, dat dat "Rots" in het Grieks betekent, maar niet, dat het een populaire voornaam in Duitsland en Nederland is.

Daarna herinner ik me niets meer en 4 uur later werd ik, weer met erge keelpijn wakker. Ik heb dit keer meer pijn in mijn mond dan de vorige keer, heel erge aangezichtspijn. Kennelijk vonden mijn zenuwen het maar niets om nog eens gekieteld te worden! Het zal dus wel weer een paar dagen duren voor ik helemaal boven Jan ben. Hopelijk wel voor vrijdag, want dan gaan we op onze volgende reis.

Nu ga ik maar eens verder rusten! Hieronder nog een stukje uit Miami, dat ik vergeten was, gisteren:
Laat ik nou toch in mijn blog van gisteren helemaal vergeten zijn te schrijven over ons avontuur in de Oxygen bar aldaar! Ik heb mijn blog van gisteren inmiddels bijgewerkt, maar hieronder het stukje dat miste voor degenen, die niet alles opnieuw willen lezen:
"Naast het Mango Tropical Cafe lag een Oxygen (zuurstof) bar. Rick en ik zijn daar al sinds Las Vegas in geinteresseerd, maar toen was hij dicht toen we hem wilden proberen. Nu niet, dus liepen we er dapper binnen om eens uit te vinden hoe dit nu weer was. Het meisje legde ons uit, dat we bij het zuurstof inademen ook nog een massage kregen van onze schouders en hoofd, dit allemaal voor $20 per persoon. Nou heb ik het helemaal niet op hoofdmassages en vertelde haar dat. Niet getreurd, ze zou gewoon langer mijn schouders masseren.

Dus namen we plaats aan de "bar" en kregen een plastic zuurstofslangetje, zoals je ook in ziekenhuizen ziet, om. Ik vroeg nog wel even of die nieuw waren en dat bleek het geval, je kreeg het zelfs na afloop mee. Ondanks de lijst van "smaakjes" hadden we niets te kiezen en rook de zuurstof wat jasmijnachtig.

Daarna smeerde ze een paar druppel menthol op onze hand, die onze sinussen moest openen. Nou, dat was geen probleem! Mijn ogen begonnen ervan te wateren.

Na een massage van ongeveer 15 minuten, terwijl we dus zuurstof inademden, kregen we essentiele olie van pepermunt op onze handen. Dit keer waarschuwde ze voor de traanogen. Maar het rook lekker verfrissend en ze raadde aan wat in onze nek te smeren, want in de hitte heerlijk koel aanvoelde.

Al met al vond ik het een leuke ervaring. Rick zei zich totaal niet anders te voelen, ik verbeeldde me iets minder moe te zijn, maar ja, dat kan ook verbeelding zijn geweest. Met de slangetjes op zak, die we in andere oxygen bars ook kunnen gebruiken en dan zullen we maar lieft 50% korting krijgen, verlieten we de zaak weer.

Ik denk niet, dat we het gauw nog eens zullen doen. Het was een grappig iets, maar echt zo'n "eens maar nooit weer" avontuur."