Flink gaar van de toch wel lange rit van bijna 8 uur vandaag zijn we weer terug in ons eigen huis. Ik heb altijd een beetje een blah gevoel als ik van een reis terugkom, maar het is toch wel lekker thuiskomen met 35+ graden en zonneschijn en nog meer dan een maand schoolvakantie voor de boeg.

Helaas heeft Rick wat minder nieuws te horen gekregen in Atlanta, namelijk, dat zijn huidige baan misschien wordt opgeheven. Microsoft is daar nogal sterk in: ze beginnen iets nieuws en ontwortelen dan verscheidene medewerkers en na een paar maanden of soms jaren wordt er dan besloten, dat het toch niet werkte. Begrijpelijk van zakenstandpunt, maar knap vervelend voor Rick, die nu al voor de tweede keer in dit parket zit. Hij is optimistisch, dat hij weer wat anders zal vinden binnen het bedrijf, maar intussen weet hij dus niet wat of waar. Naar Redmond, Washington verhuizen, waar de meeste Microsoft banen te vinden zijn zit er niet in. Hoewel het een prachtige omgeving is, vinden we geen van beiden het klimaat leefbaar, het is er erg regenachtig. Met mijn fibromyalgie klachten, die erg weersgebonden lijken te zijn, zou dat voor mij een regelrechte ramp zijn. Maar goed, komt tijd, komt raad.

Vanochtend stonden we best laat (8:45) op. Ik had vreselijk geslapen, kon eerst de slaap niet vatten en daarna werd onze buurman heel vroeg wakker en zette zijn tv keihard aan.

Maar na een ontbijtje bij de Jack in the Box en wat koffie van Starbucks, waren we om 10 uur weer op weg naar het noorden.

Onderweg ging ik voor de grap eens naar de website van Jack in the Box om te kijken hoeveel calorien er in ons ontbijt hadden gezeten (ieder fast food restaurant heeft deze informatie op zijn website staan). Tot Leah's en Kai's schrik bevatte hun sausage, egg and cheese biscuit maar liefst 970 calorien! Hoe krijg je zoveel vet in een broodje met beleg?!? Ze hebben van de weeromstuit met de lunch een salade besteld.

Als je veel buitenshuis eet, zoals wij, leer je wel bepaalde dingen te vragen om de calorien zelf wat in de hand te houden. Zo vragen we de saladesaus altijd "on the side" en in feite verder alle sauzen. Ook komen de meeste sandwiches met mayonnaise en/of boter, dus "no mayo" en "no butter" is ook standaard bij het bestellen. Als je je hier niet aan houdt verorber je zonder je het te realiseren enorme hoeveelheden vet.

Na ongeveer 2 uur passeerden we de grens met South Carolina. Hier is vuurwerk verkopen het hele jaar legaal en dat is meteen te zien aan alle vuurwerk warenhuizen langs de snelweg. Wij stopten al gauw bij een, want we hadden onze kans gemist met 4 juli. We kopen dan nl. altijd vuurwerk voor Oud en Nieuw, maar waren dit jaar in Californie. En Oud en Nieuw zonder vuurwerk, dat is voor mij niet hetzelfde!

Natuurlijk waren Rick en Kai als een "kid in the candy store" zoals we hier zeggen en vergaapten zich aan de prachtige pakketten met soms voor duizenden dollars aan vuurwerk. Gelukkig wist Rick zich in te houden (de beperkte ruimte in de auto werkte daar ongetwijfeld ook aan mee) en kocht een groot pakket wat onder de autobank paste en nog een zak met ander spul.

South Carolina en Georgia staan verder bekend om hun perziken en ik vond toch wel, dat we vers geplukte perziken gegeten moesten hebben. Dus stopten we bij een van de standjes van boerderijen langs de weg. We kochten voor ieder een perzik, die werkelijk ongekend lekker was! En voor Lauren als dank voor het passen op het huis een pot met perziken salsa.

Grappig was, dat vlak naast die perziken stand, een vuurwerk stand stond. De twee produkten van South Carolina naast elkaar.

Rond 13 uur aten we lunch bij Wendy's, de kinderen toch weer wat voorzichtiger met wat ze bestelden. Gelukkig heeft Wendy's van alle fast food restaurants een van de gezondste menu's (Arby's is mijn tweede favoriet wat dat betreft). Thuis mijdt ik fast food compleet als het even meezit. Ik vind het ook zo moeilijk iets op het menu te vinden, dat me aanstaat, dat dat helemaal geen probleem is.

Na de lunch nam ik het stuur van Rick over en reed bijna constant 80 mijl per uur (ongeveer 130km). Het is onvoorstelbaar hoeveel mijlen en mijlen in North Carolina en Virginia uit dicht woud bestaan. Het maakt de weg best saai, hoewel Rick plagend vroeg of ik liever bruin dan groen had gezien. Maar terwijl je naar het noorden toe van ons uit leuke boerderijen met velden gewas en koeien te zien krijgt, is het naar het zuiden voor lange tijd alleen maar bomen.

Ergens tussen die bomen liggen wel stadjes, maar dichtbevolkt is het in die delen van de staten niet. En waarom je daar ook zou willen wonen?? Dat laatste vraag ik me trouwens wel vaker af in de afgelegen gebieden waar we soms doorheen rijden.

Maar bij Richmond, ongeveer 2 uur rijden bij ons vandaan, werd het al flink wat drukker en hoe dichter we bij Washington kwamen, hoe drukker het werd. Om kwart over zes reden we ons pleintje weer op, weer een reis veilig volbracht.

Nu is het uitpakken en wassen geblazen!