Deze week beginnen alle naschoolse activiteiten weer. De zogenaamde "Soccermoms" in hun minivans (het stereotype, dat ik ook naleef) rijden hun kinderen weer van hot naar haar en besteden talloze uren met wachten tot de verschillende praktijken over zijn, want vaak is het te ver weg om tussendoor naar huis te gaan.

Ik heb voor mijn kinderen van jongs af de regel gehad, dat ze niet meer dan twee activiteiten per week konden hebben. Ik vind het belangrijk, dat ze ook tijd hebben om ongeorganiseerd bezig te zijn met bijvoorbeeld buiten spelen of binnen knutselen.

Saskia is mijn meest actieve kind en zij heeft turnen en pianoles. Haar turnlessen beginnen morgen, dus moesten we natuurlijk een nieuw turnpakje kopen. Op naar Art Stone hier vlakbij, waar het erg druk was met andere turnsters en danseressen. Ik keek mijn ogen uit! Er was een meisje bij, voor wie ik het echt zielig vond, dat ze zich in een turnpak moest wurmen. Ze was veel te zwaar! Maar aan de andere kant natuurlijk wel goed, dat ze toch de lichamelijke oefening zoekt.

Nadat we met twee pakjes geslaagd waren, heb ik Kai thuis opgehaald. Hij wilde dit jaar geen georganiseerde activiteiten. In plaats daarvan wilde hij lid worden van dezelfde sportschool, Lifetime Fitness, waar ik lid van ben. Ik heb hem dus gisteren ingeschreven en meteen heeft hij zijn vader opgebeld om te vragen of die na zijn werk met hem wilde gaan sporten.

Ik zag daar meteen allerlei nut van in, want Rick krijgt veel te weinig beweging met de drukke baan die hij heeft. Als hij zo met Kai een paar keer per week gaat sporten, slaat dat twee vliegen in een klap: ze krijgen broodnodige beweging en ze doen iets samen als vader en zoon.

Als ze nu Katja ook nog meekrijgen ben ik helemaal happy. Die verklaarde gisteren in de verkeerde familie te zijn geboren, wij zijn allemaal actief en zij is, zoals ze het hier noemen, een "couch potato".

Het is voor mij beslist een uitdaging om te zorgen, dat de kinderen genoeg bewegen. Ik kreeg vroeger die beweging automatisch, want ik moest 7 kilometer naar school fietsen. Hier is dat lang niet zo makkelijk.

Iedere 5000 mijl moeten onze auto's een olieverversing hebben. Voor de Ford Windstar, de minivan, heb ik bij de aankoop al voor die verplichte beurten betaald. Gisteren heb ik hem weer weggebracht naar Ted Britt. Het fijne is, dat je zolang een auto van hen te leen krijgt, zodat je niet uren hoeft te wachten tot de auto klaar is.

Dus reed ik met een kleine zilveren Ford Focus weg. En iedere keer als ik remde, maakte die zo'n gek geluid. Ik dacht al, dat er iets mis was met de auto, vooral toen ik ook nog eens een brandende rubbergeur rook! Ik keek eens op het dashboard en zag daar een rood lichtje branden: Brake on!

Wat een sufferd! Ik had dat hele stuk met de handrem aan gereden! Geen wonder, dat het stonk! Oeps! Het geval is namelijk, dat je bij een automaat de handrem niet echt nodig hebt, tenzij je op een heel steile heuvel staat. De meeste mensen gebruiken hem dan ook niet, ik inclusief. Ik had er daarom helemaal niet bij stilgestaan, dat dat de oorzaak kon zijn van dat rare geluid! Gelukkig is er verder niets door misgegaan. Morgen kan ik mijn eigen auto weer ophalen.