Net toen ik dacht, dat we hier wel genoeg wild rond hadden lopen, komt er de waarschuwing, dat coyotes binnenkort een groter probleem zullen vormen, dan herten (die voor mij helemaal geen probleem vormen, zolang ze niet voor mijn auto overrennen). We zullen onze katten maar niet meer 's nachts buiten laten, kennelijk zijn die lekker eten voor de coyotes! Ik moet er niet aan denken en wat een vreemde gedachte, in zo'n stedelijk gebied!

Nog even bij het wild blijvend, heeft Maryland helaas het jagen op beren goedgekeurd. Het lijkt wel, of het wild hier terugkomt, al die dieren waren hier 20 jaar geleden nauwelijks te vinden! Of eigenlijk is het waarschijnlijk erger, 20 jaar geleden hadden ze nog genoeg plaats om buiten de bewoonde gebieden te blijven, nu niet meer.

En een deel van al dat wild komt natuurlijk onder de wielen, met alle gevolgen van dien. Dit gebeurt zo vaak, dat er hele websites zijn met "roadkill" recepten. Vooral in de minder rijke gebieden, zoals zuid west Virginia's en West Virginia's Appalachia, schijnt het dat mensen het serieus eten. Maar ja, dat kan natuurlijk ook een volksverhaaltje zijn. Virginians kijken naar West-Virginians, als Nederlanders naar Belgen.

We zijn hier niet aan meer dan een dag bewolking gewend en vandaag was het weer bewolkt (hoewel aan het einde van de dag de zon te voorschijn kwam en ons op het nieuws werd beloofd, dat die de rest van de week zou blijven). Rick vond het maar vreemd, dat Christine en ik toch buiten gingen sporten. Maar het is ook zo mooi buiten en we hebben in een onbekend deel van Vienna gelopen (ik ben bijna de weg kwijt geraakt), waar de huizen van mooi tot prachtig waren, allemaal Victoriaans met torentjes en porches.

Maandagmiddag is altijd de vrije middag op de lagere school, dus ik had Saskia al vroeg thuis. Gelukkig was ze bereid de twee uur huiswerk, die ze mee had, meteen te doen en kon daarna met een nieuw Iers vriendinnetje spelen. Haar naam is Aoife ("Iefa") en haar vader is een rasechte Ier, genaamd Niall. Ik vond het leuk met hem te praten, nog een mede Europeaan. Hopelijk wordt dit een leuke vriendschap voor Saskia. Ik merk, dat dan vaak ook een vriendschap tussen de ouders ontstaat hier. Ik weet natuurlijk niet, hoe dat in Nederland gaat, want daar had ik nooit een gezin.

Vanavond hebben we wat we hier noemen een comfort maaltijd gegeten: tonijn casserole in de crockpot. Behalve Saskia (die heel weinig lekker vindt) vond de hele familie het heerlijk, voor herhaling vatbaar dus! Casseroles zijn populair hier, ze worden gebracht als er belangrijke dingen zijn in een familie, huwelijken, geboortes of begrafenissen.

Dat brengt me tot iets anders. Regelmatig lees ik ongenoegen van andere Nederlanders hier in de VS, omdat er bijvoorbeeld niet hetzelfde wordt gereageerd op een verjaardag. Het niet expliciet vieren van verjaardagen door de Amerikanen wordt meteen gezien als een oppervlakkig iets.

Echter het is een cultureel iets. De jarige (volwassene) trakteert niet en verwacht geen cadeautjes. Maar op mijn eerste verjaardag hier werd ik getracteerd op een lunch.

Oppervlakkig? Nee, hoor! Alleen anders! Als er iemand overlijdt komt de hele buurt met maaltijden of andere hulp. Hetzelfde met geboortes en huwelijken.

Een Amerikaanse internet vriendin van mij heeft een week geleden een dubbele mastectomie ondergaan om agressieve borstkanker te verwijderen. Meteen werden honderden virtuele contacten gemobiliseerd om bij te dragen aan een schoonmaakservice voor haar. Zeg mij nooit, dat Amerikanen oppervlakkig zijn, want mijn ervaring is wat dat betreft heel anders!