Air and Space Museum Dulles

Tot ver na tienen was het huis in diepe rust, ik had heerlijk de tijd om mijn blog te schrijven en online te lezen. Buiten was het bitterkoud, -9 graden Celsius en harde wind, geen weer om lekker buiten te zijn dus, hoe mooi zonnig het ook was. Net ten oosten van ons is een dik pak sneeuw gevallen, waarom kon dat nu niet net even verder landinwaarts komen?

Niets in de weersvoorspellingen voor de komende weken wijst erop, dat we winterse neerslag zullen krijgen. Ik voel me er ambivalent over, want ik wil mijn nieuwe sneeuwschoenen proberen, maar aan de andere kant zijn we met sneeuw aan huis gekluisterd.

Omdat het te koud was om iets buiten te gaan doen, wilden we Dennis vandaag het nieuwe National Air and Space Museum vlakbij het vliegveld Washington Dulles laten zien.

Hier is niet zo lang geleden de vleugel met de space shuttle Enterprise geopend. Wat een indrukwekkend stuk technologie is dat, zeg! Jammer, dat we er niet in konden, ik zou het graag van binnen zien.

Bij aankomst in het museum renden we naar het loket om tickets voor Imax film "The Magic of Flight" te bemachtigen, die om 13 uur zou beginnen. Helaas was die show uitverkocht en de film erna over een F-15 piloot ook. Dus kochten we tickets voor de "Straight Up, Helicopters in Action" om 15 uur en hadden zo twee uur om het museum op ons gemak te bekijken.

Het is gehuisvest in een gigantische hangar en er zijn iedere keer, dat ik er ben geweest, weer nieuwe vliegtuigen te zien. De hangar is ook nog lang niet vol, terwijl er zulke bakbeesten als de shuttle, een Lockheed Blackbird en de Enola Gay. Het museum heeft webcams geinstalleerd, die een goed overzicht geven van de omvang.

De drukte in het museum was enorm en ongewoon voor onze begrippen. Toen we na een uurtje dorstig en hongerig werden en probeerden bij de tijdelijke Subway (het restaurant wordt nog gebouwd) iets te gaan halen, stond er zo'n lange rij, dat Rick aanbood te wachten, terwijl Dennis en ik de rest van het museum bekeken.

Na een half uurtje was het tijd om naar het theater te gaan en was Rick nog maar een paar stappen opgeschoten. Dan maar dorstig en hongerig, want de film wilden we niet missen.

Deze Imax is ook weer zeer indrukwekkend en ik heb hernieuwd respect voor helicopter piloten!

Om 16 uur stonden we weer buiten en zagen we, dat de rij wachtenden voor de simulators korter geworden was. Kai, die ook mee was, had hoofdpijn en wilde er niet in, maar de rest koos de "Wings" simulator. Na zo'n 20 minuten wachten mochten we erin. Het was inderdaad net of we zelf de piloot van de vliegtuigjes waren! Een grappige ervaring was het.

Na 4 uur te hebben doorgebracht in dit fascinerende museum keerden we moe en hongerig huiswaarts. Daar bestelden we Thais eten, lekker pittig voor Dennis, die uitvond, dat Indonesisch niet het enige gekruide Aziatische eten is!

Samen met Katja, die ook bijna ging huilen van de afschuwelijke beelden, die ons vanuit Azie en Afrika bereiken, zocht ik een hulporganisatie uit om tenminste wat geldelijk te kunnen bijdragen. Wij kozen voor Save The Children, en CNN heeft een goede lijst met hulpinstanties hier. Ik weet, dat er in Nederland giro 555 is. Het is maar een druppeltje op een enorme gloeiplaat, ik ga ook kijken wat de lokale kerken organiseren kwa inzamelen van goederen, zodat we daar ook kunnen bijdragen. Het is een ramp te erg voor woorden!