Een havik en Christmas with the Kranks

"Bah, mist!" was mijn eerste gedachte bij het opening van de lamellen vanmorgen. "Bah, sportschool" was de tweede gedachte. De gedachte aan onder de TL lichten op een machine staan om maar te bewegen stond me zo tegen, dat ik er zelf versteld van stond.

En toen ging het licht aan in mijn hoofd: waarom zouden we in slecht weer niet naar buiten kunnen voor onze beweging? Ik belde Christine, die mijn gedachten al had gelezen en een uurtje later (het was inmiddels gaan regenen) begonnen we in regenjassen met paraplus aan een lange wandeling door "suburbia".

Christine's buurt is een stuk stedelijker dan de onze, ook al ligt hij verder van de grote stad af. Maar er zijn stukken natuur te vinden langs vijvers en over paden door het bos.

In de bossen rond haar huis groeit veel maretak, hier mistletoe genoemd, het plantje (of eigenlijk parasiet, afhankelijk met wie je spreekt), dat met Kerst gebruikt wordt om mensen elkaar te laten zoenen. Ik zou zo graag in zo'n boom willen klimmen om er wat van te plukken, maar Christine wil van zo'n avontuur niets weten!

Na een half uurtje liepen we langs een stuk bos en opeens zag ik een heel grote vogel vliegen. Veel groter dan de andere aanwezige vogels, zoals Cardinalen en Blue Jays, zijn vleugels bij elkaar waren open minstens een meter.

Roofvogels fascineren me en vooral in de grijsheid van het weer werd ik helemaal blij van zo'n vondst tussen de cementblokken van apartementen en huizen. Helaas vloog hij te ver weg om te zien welk soort het was.

We liepen verder en na een kwartier kwamen we weer op dezelfde plek terecht (we dwalen meestal gewoon door de buurten, dus dit was per ongeluk). Christine liep gewoon door, maar ik wilde zien of die indrukwekkende vogel er nog was.

En jawel hoor, net toen ik het op wilde geven zag ik hem weer. Dit keer sleepte ik Christine mee door het drassige gras en de klei om te proberen dichterbij te komen.

We zagen hem in een boom zitten en met hem was een andere havik, minder gekleurd dus denkelijk het vrouwtje. Ze moeten zich door ons achtervolgd hebben gevoeld, want ze vlogen ieder een andere kant uit.

Wij vervolgden onze wandeling over het pad en opeens zagen we meneer havik nog geen 3 meter bij ons vandaan zitten. Wat een dier! Dat was pas indrukwekkend, zo'n roofvogel zo dichtbij, koninklijk bijna.

Thuisgekomen zochten we hem op op het Internet en bleek hij een "red shouldered hawk" te zijn. Christine wist te vertellen, dat, toen de huizen in die buurt gebouwd zouden worden, er een heel gedoe was over deze vogel. Zijn nest werd uiteindelijk naar dat bosje verplaatst. Wat een avontuur in al die grijsheid, ik ga vaker in de regen wandelen!

Na deze natuur ervaring stortte ik me in de Kerstdrukte. Vanwege Saskia's verjaardag morgen, onze Salvation Army "engel" en nog een stel andere dingen had ik een hele lijst opgesteld voor Michael's en Target, vaak gekscherend "Tarjee" (spreek op zijn Frans uit) genoemd.

Het was in beide winkels flink druk, maar gelukkig slaagde ik voor de meeste dingen meteen. Vooral met de Spongebob papieren bordjes, servetten en tafelkleden was ik blij.

Voor de Salvation Army "engel" kocht ik een erg leuke trui, in de uitverkoop voor $3,24! Ik wist niet wat ik zag! Een tweede trui, waarvan ik er ook een in Saskia's maat vond, kostte $9,08! Dat is toch geen geld! En de kwaliteit van Target is vrij goed.

Mijn lunch bestond uit een snel opgeslorpte soep, want ik moest mijn nagels laten doen, tenslotte heb ik morgenavond een bal (echt!).

De gewoonte hier in de VS is om iedereen, die je regelmatig een dienst verleent, een flinke fooi te geven voor Kerstmis. Mijn zuinige Nederlandse natuur vindt dit nog steeds iets moeilijks, vooral om te weten hoeveel.

Het Vietnamese vrouwtje bij de nagelsalon was mijn eerste kandidate. Tenslotte ga ik daar tenminste een keer per maand heen en ze doet altijd goed werk. Ik heb haar $20 getipt.

Volgende week zal ik mijn hairstyliste een klein cadeautje en een geldelijke waardering geven. Zij gaf mij gisteren een make up kit cadeau, wat ik erg waardeerde, want ik denk niet, dat ze iedereen iets geeft.

En dan zijn er nog de masseuse, de schoonmaaksters en de krantenbezorger. En dat is dan het minimum, want sommige mensen tippen vrijwel iedereen met wie ze regelmatig in aanraking komen! Dat gaat me te ver. Van de mensen, die ik een fooi geef, verwacht ik persoonlijk goed werk en omdat ze dat gedurende het jaar verlenen, laat ik graag mijn waardering zien. Ik zou de postbode ook wel wat willen geven, maar die mag volgens de wet geen geld ontvangen. Gelukkig zijn er allerlei "gift cards" van verschillende winkels, die er uit zien als credit cards. Je zet er een bepaald bedrag op en geeft het cadeau.

Vooral de kaarten van Starbucks zijn populair. Mijn broer gaf me er een voor mijn verjaardag en ik moet toegeven, dat ik nu veel vaker even een lekkere cafe latte haal, dan voorheen. Goede reclame dus ook!

Saskia's verjaardagsweekend is officieel begonnen. Haar Ierse vriendinnetje Aoife kwam met slaapzak en knuffel voor de logeerpartij. We aten met zijn allen bij Chili's, waar Aoife de boneless Buffalo chicken wings leerde kennen en ze om onverklaarbare redenen net zo lekker vond als de andere kinderen (ze zijn enorm pittig!).

Daarna zagen we de film "Christmas with the Kranks", die op het boek "Skipping Christmas" van John Grisham gebaseerd is. Een leuke film, een Oscar zal hij niet winnen, maar hij volgde het boek redelijk. Ik was blij, dat ik het boek had gelezen, echter, want dat was vele malen grappiger.

De grote dag komt morgen, met maar liefst 4 feesten!