Bye, bye 2004! Happy New Year!

Zoals gewoonlijk aan het eind van een jaar dacht ik vandaag nog eens terug aan al onze avonturen in 2004. We hadden een fantastisch jaar! Ik vind het eigenlijk jammer er afscheid van te nemen, want je weet natuurlijk maar niet wat een nieuw jaar zal brengen. Aan de andere kant is het einde van het jaar natuurlijk maar een arbitraire "grens". Voor ons verandert er eigenlijk meer aan het begin van een nieuw schooljaar, dan aan het begin van een nieuw kalenderjaar.

In ieder geval helpt het schrijven van dit blog me bij het echt genieten van de kleine dingen in het leven. Ik let meer op, omdat ik toch iedere avond weer met iets nieuws wil komen. Ik merk, dat dit ook bijdraagt aan de kwaliteit van mijn dagelijks leven, die toch al vrij hoog ligt.

Het jaar eindigde hier met blauwe lucht en hoge temperaturen. Het werd maar liefst 17 graden en, ook al zou sneeuw leuk zijn, ik vind dat toch wel heerlijk!

Na een lange wandeling met Christine om ons alvast wat minder schuldig te voelen over het vele eten, dat we 's avonds zouden verorberen, maakte ik 3 pakken Atlanta oliebollenmix klaar.

Tot vorig jaar mixte ik al het deeg altijd met rozijnen en gesuikerde vruchtjes en bleef dan altijd met een berg oliebollen zitten. Vorig jaar heb ik uitgevonden, dat ze zonder die vruchtjes veel populairder zijn, vooral bij de kinderen. Ik maakte dus een pak met vruchtjes en de rest zonder.

Op het pak stond, dat het een half uur moest rijzen, maar na een half uur was er nog niets aan de hand. Na een uur echter rees het bijna letterlijk de pan uit en werden de oliebollen heerlijk luchtig. Van de vijfenzeventig oliebollen waren er maar 8 over! Allemaal met vruchtjes, overigens.

Intussen was het hele gezin, inclusief Dennis, die er helemaal bij hoort, hard bezig het buffet voor middernacht klaar te maken. Omdat er nogal wat kinderen zouden komen, maakten we het zo kindvriendelijk mogelijk.

Zo rolden we bologna om druiven, salami om augurken en maakten we prikkertjes met kleine worstjes en stukjes mandarijn en meloen met rauwe ham. Ook blokjes Edammer kaas met een zilveruitje of stukje ananas waren van de partij.

Verder hadden we allerlei zalm salades en gerookte zalm en paling (van mijn vader) en haring in wijnsaus. Mijn vader had ook voortreffelijke salades klaargemaakt. Kortom, het zag er allemaal zeer smakelijk en feestelijk uit.

Dennis versierde de eetkamer met 2005- en nieuwjaarsslingers en om 16 uur waren we klaar om de gasten te ontvangen, minder dan 3 uur nadat we begonnen waren! Dat is wel eens anders geweest, toen ik de oliebollen, hapjes en salades nog zelf moest maken.

Om 18 uur kwamen Chuck, Christine en Mallory eten. We aten net als met Sinterklaas worstjes met broodjes en mijn vaders onvolprezen tomatensoep. De worstjes van Whole Foods, chorizo-kipworstjes en chipotle-kipworstjes, verdwenen als sneeuw voor de zon. Vooral ook omdat een paar van Katja's "jongensvriendjes", zoals zij ze noemt, bleven eten.

Rond 20 uur druppelden de rest van de gasten binnen en werd het al gauw zeer geanimeerd. Vrijwel iedereen nam een gerecht en een fles champagne mee, aan "cheer" dus geen gebrek!

Mijn vader had zijn oude sjoelbak meegenomen en dat bleek een groot succes bij zowel de Amerikaanse kinderen als de volwassenen. Wat een leuk gezelschapsspel is dat toch en zo echt Nederlands!

Al heel gauw was het tijd om de tafel te dekken, de champagne glazen te vullen (voor de kinderen met sparkling cider) en naar de bal op de televisie te kijken, die langzaam naar beneden kwam zetten.

10, 9, 8, 7, 6, 5, 4, 3, 2, 1, Happy New Year!!! telde iedereen af en daarna was het een getoast en ge"hug" (of gezoen, afhankelijk van de ontvanger) van jewelste.

Chuck, Dennis en Rick gingen intussen naar buiten om het vuurwerk te beginnen en we kregen van hen een prachtige show. Onze vriend, David, die er helaas gisteravond niet bij was, had mij voor mijn verjaardag allerlei illegaal vuurwerk gegeven.

Daarvan schoten de drie heren een heel stel vuurpijlen, lange rotjes en gillende keukenmeiden af, tot ik bang werd, dat de Vienna politie ons van verre zou kunnen vinden. Daarna staken ze nog wat siervuurwerk af en mochten de kinderen sterretjes vasthouden.

Om 1 uur begonnen we aan ons souper, waarvan bijzonder goed gegeten werd! Het was allemaal dolgezellig en niemand had zin om naar huis te gaan. Pas om half drie vertrokken de laatste gasten, na meegeholpen te hebben met opruimen en rolden we allemaal moe maar voldaan ons bed in, klaar om aan het nieuwe jaar te beginnen.

Vanochtend stonden we pas om 11 uur groggy op, de kinderen zelfs nog later. We hadden een reservering voor brunch bij de Four Seasons in Washington om twee uur, dus alle tijd om ons daarvoor op te doffen.

Zo'n brunch is altijd een luxe aangelegenheid en dit keer waren Dennis en Leah, Katja's beste vriendinnetje mee, die dit nog geen van beiden hadden meegemaakt. Omdat mijn vader ook altijd meegaat hadden we dus een grote groep van 8 personen.

In de gewone eetkamer was voor ons geen plaats, dus werd me nogal verontschuldigend gevraagd of we het erg vonden in een prive eetkamer te eten. Nou, dat werd juist met groot gejuich ontvangen, want niet alleen kregen we onze eigen kamer, maar ook onze eigen bediening, die alles deed om het ons naar onze zin te maken.

Nadat we voorzien waren van champagne, orange juice en koffie en prive bestellingen voor pannenkoeken en French toast hadden gedaan, begonnen we aan het buffet. Daar lagen de heerlijkste dingen uitgesteld, zoals 3 soorten gerookte zalm, garnalen, oesters, allerlei kazen, Chinese dim sum en de meest delicate desserts.



Mijn bord vol met de heerlijkste vis

Terwijl ik foto's van al dit lekkers aan het nemen was, werd ik opeens door de manager in het Nederlands aangesproken. Hij wilde weten of ik een reportage aan het maken was. Ik vertelde hem, dat ik online bijna dagelijks over ons leven hier schrijf.

Hij was sinds 6 maanden de food and beverage manager bij de Four Seasons. Toch grappig, want een tijdje geleden werkten er ook twee Nederlandse managers bij de Ritz hier vlakbij. They get around, zoals we hier zeggen!

We aten allemaal onze buiken meer dan rond en genoten met volle teugen. Vooral voor Leah en Dennis was het een hele ervaring, leuk vind ik dat, om mensen zo te tracteren.

Brunch is al bijna 20 jaar een traditie voor onze familie. Ik ben 20 jaar geleden voor het eerst op Nieuwjaarsdag gaan brunchen met een collega en heb toen zelfs nog een vriendje ontmoet. Het jaar daarna heb ik mijn ouders overgehaald, dat dat toch wel heel leuk is om te doen en nu is 1 januari geen Nieuwjaarsdag meer zonder zo'n brunch!

Dit jaar hebben we het tijdstip expres veel later gezet, zodat we geen avondeten meer hoeven te eten en dat bevalt erg goed!

Happy New Year, iedereen! Dat 2005 maar veel goeds mag brengen.