De mensheid is toch wel goed

Tja, ik kan er toch niet omheen om nog een keer over de tsunami te schrijven. Tenslotte komen de vreselijke beelden en verhalen vrijwel constant ons huis binnen, via de televisie (we keken net NBC News, ook weer vreselijke beelden), de kranten, het Internet, noem maar op. Iedereen heeft het erover, iedereen beraadt zich hoeveel ze kunnen missen om te helpen.

Nu staan de Amerikanen altijd al gauw klaar met hulp voor allerlei minder bedeelden en in geval van rampen, maar ik krijg nu toch echt het gevoel, dat *iedereen* op enorme schaal hierbij betrokken is.

We kijken nu naar de grote Giro 555 uitzending op BVN, indrukwekkend ook wat er in Nederland wordt gedaan. Vooral Kai is er helemaal in geinteresseerd. Hier worden ook verschillende "telethons" georganiseerd door de verscheidene omroepen. In deze valt me het verschil op tussen een klein land en een immens land. Hier moet je kiezen tussen welke hulporganisatie je wilt steunen (en in dit geval is dat minder moeilijk, dan als er geen ramp gaande is!) en welke telethon je wilt kijken, in Nederland is er gewoon een grote telethon en een hulporganisatie nummer.

Met alle berichtgeving vroeg ik me vandaag wel af, in hoeverre de media en het internet bijdragen aan deze algemene uitstorting van meeleven. Hoeveel hiervan zou gebeurd zijn voor we al deze media tot onze beschikking hadden? Het wordt met het Internet nu wel heel makkelijk gemaakt om geld te storten op de rekeningen van een van de hulporganisaties. Er is geen excuus meer om dat niet te doen, tenzij je echt geen cent hebt om te geven. Hopelijk betekent dat, dat er over het algemeen meer gegeven wordt, dan voor de opkomst van het Internet.

Hoeveel precies het Amerikaanse volk heeft gegeven valt niet te berekenen, wel is er een (voorlopige) lijst met bijdragen van bedrijven.

Heel aandoenlijk vond ik Kai's vraag vandaag of hij "centjes" kon geven. Ik zei verbaasd "Ja, natuurlijk". "Honderd dollar", zei hij beslist. Dat leek me nogal wat, dus ik vroeg of dat niet veel was voor hem. Nee, dat was wat hij wil geven. Katja heeft al bijgedragen en Saskia wilde eerst al haar spaargeld geven, maar daar heb ik haar van weerhouden, dus nu geeft ze een deel ervan. Het geeft me een warm gevoel, dat alle drie de kinderen zo begaan zijn met hun soortgenootjes.

"Niet fair!" ,zoals Saskia het zo mooi zegt, was het weer vandaag. Het zou 18 graden worden, maar de mist trok nooit op en het werd niet warmer dan 7 graden. Toch strikten Kirsten en ik onze "sneakers" en renden een uur door Vienna. We hadden allebei even die koude "duik" nodig.

Grauw weer, dus, gelukkig wordt voor morgen de zon weer voorspeld. Maar toch vind ik het wel eens lekker, zo'n grauw dagje. Ik liep na mijn douche echt vergenoegd door het huis, hoe raar dat ook klinkt. Alle rode accenten, die ik een paar dagen geleden aanbracht, maken het zo gezellig en we hebben echt een fantastisch huis, een sprookje dat ik nooit gedroomd had, vroeger in Nederland.

Ik had sowieso nooit dromen over de VS toen. Ik kijk nog weleens terug op mijn negatieve beeld toen en hoe anders de realiteit was. Ik denk, dat dat heeft bijgedragen aan mijn "live and let live" houding nu. Je ziet tenslotte altijd maar een deel van alles. Alleen de mensen, die het leven, weten de waarheid, oordelen is makkelijk, maar alle feiten zijn nooit bekend. Dit komt terug in verscheidene discussies, die ik recentelijk met Nederlanders heb gehad, onder anderen over het overgewicht van mensen hier in de VS.

Mijn zusje belde me vanochtend vanuit de trein naar Boston. Ze was onderweg naar de USCIS (United States Citizenship and Immigration Services) voor haar interview om Amerikaans staatsburger te worden. Een paar uur later belde ze weer en vertelde, dat degene, die haar interviewde, echt zo'n strenge militair achtige persoon was. Hij vond het maar niets, dat ze haar 8 weken oude dochtertje mee had en was ronduit onaardig. Maar gelukkig bleef kleine Natalya lekker rustig en bond hij aan het einde van het interview flink in. Het goede nieuws is, dat ze is goedgekeurd en dus wordt ze op 26 januari een US citizen.

Ik heb de rest van de middag lui achter de computer doorgebracht. Natuurlijk kwam wel de hele buurt weer spelen, maar ik heb mijn oren gesloten voor het gigantische lawaai dat in de basement werd gemaakt. Katja ging naar de basketbalwedstrijd van Leah en Saskia had gymnastiek. Een vrij rustige dag was het, ook wel eens lekker.

Wat zijn we toch bevoorrecht!