Goede doelen

Dat er in Nederland ook veel goede doelen zijn, die collecteren en opbellen om bijdragen is mij bekend. Wat dat betreft is er dus geen verschil met hier. Maar de afgelopen dagen loopt het de spuigaten uit! Het lijkt wel of de tsunami een vloedgolf (pun intended, zoals we hier zeggen) van bedelen om bijdragen heeft ontketend.

Gisteren kreeg ik bijvoorbeeld een telefoontje van het Mercy Corps, waar ik in het verleden herhaalde malen aan heb gegeven. Ik brak een heel verhaal over het lijden van de mensen in Azie af met de mededeling, dat we al hadden gegeven via het werk van mijn man. "Oh", zei de man aan de andere kant van de lijn. Het bleef even stil. Vervolgens vroeg hij "Aan het Mercy Corps?". Ik antwoordde nee, maar dat dat toch niet uitmaakte, zolang het geld aankomt waar het nodig is. Dat moest hij toch wel beamen. Het lijkt wel een wedstrijd tussen hulp organisaties!!

Vandaag nog ettelijke telefoontjes om bijdragen, zelfs van de politie. Let wel, ik ben blij, dat men zo actief is, maar het wordt vermoeiend om telkens hetzelfde refrein af te draaien!

Om nog even bij de goede doelen te blijven, Katja werkt dit jaar aan een ander goed doel, namelijk Relay for Life, waarvan de opbrengsten naar kanker bestrijding gaan. Ze is erg begaan met dit doel, omdat haar grootmoeder niet lang geleden aan kanker is overleden en de moeder van haar beste vriendin borstkanker heeft. Ze heeft nu een eigen website om bijdragen te krijgen. Het doet me goed om Katja met zoiets serieus bezig te zien. Haar hart zit op de goede plaats en wat wil je nog meer van een teenager?

Ik moet toegeven, dat ik best zorgen heb gehad over het hebben van tieners in dit land. Je leest en hoort er tenslotte zoveel negatiefs over. Maar het is me tot nu toe alles meegevallen!

Het werd vandaag wederom ongelooflijk mooi weer. Ik liep vanochtend te puffen in mijn sweatshirt! Ik zal er niet rouwig om zijn, als dit de rest van de winter voortduurt, maar dat zal wel te veel van het goede zijn.

Na een lange wandeling door het woud vlakbij Christine's huis nam ik de auto naar het Shell station voor de jaarlijkse keuring. Ik had die keuring eigenlijk vorige maand al moeten doen (je krijgt een grote sticker op je voorruit met de maand en het jaar van de volgende keuring erop, die van mij zei 12 04), maar ik vind december zo'n drukke maand, dus besloot tot januari uit te stellen.

Ik heb 4 dagen illegaal gereden en kneep hem wel even vanochtend, toen er een Fairfax County politieauto achter me reed, maar ik heb het zonder boete gehaald. Het was druk bij het inspectiestation en ik moest een half uur wachten. Maar nu kan ik er weer tot 31 januari 2006 mee door! Gelukkig was er niets mis met DE SMURF (onze van)!

Omdat ik de family room en keuken na alle gezellige kerstversieringen altijd zo kaal vind, ben ik alvast in de Valentijns sfeer gegaan. Niet zozeer hartjes overal, maar vooral overal rode accenten. De rode (fluwelen) kussens had ik nog en de kerststerren met hun rode bladeren staan er ook nog mooi. Maar ik koos bij Michael's wat nieuwe zijden boeketten uit en een paar grappige Valentijnsbeertjes. Ook de kaarsen zijn rood en op de keukentafel ligt een rode loper met daarop rode, roze en blauwe decoratieve accenten. Het ziet er alweer een stuk gezelliger uit, zo!

Vanavond wilden we nog gaan kijken naar huizen, die heel mooi verlicht zouden zijn, maar helaas waren de lichten al uit. Officieel duurt Kerstmis hier tot 6 januari, maar bij die huizen waren naar verluid 3 generatoren nodig om het allemaal lopende te houden, dus misschien maar goed, dat de lichtjes nu al uit waren! Wat een energie moet dat gekost hebben!

Het plaatselijk bizarre nieuws van de dag is de Romeo en Julia achtige zelfmoord van twee tieners in Loudoun County, hier zo'n 20 kilometer vandaan. Zoals Rick terecht opmerkte, de vraag is altijd, hoe komen ze aan dat pistool? Zucht!