Moderne (on)gemakken

Gisteravond was ik net van plan de tweede aflevering van de derde "The Apprentice" serie te gaan kijken, toen onze sateliet tv (van Directv) opeens helemaal uitging. Toen ik hem weer aandeed, kon ik de lokale tv kanalen niet meer ontvangen. Balen!!

Ik had geen idee wat ik moest doen, want Rick is helemaal degene, die hier alle electronica onderhoudt en beheerst. En het is een gecompliceerd huis, wat dat betreft. Ik heb hem gauw in Seattle opgebeld en hij heeft Directv opgebeld om het op te lossen, mijn held!

Gelukkig bleek de televisie in onze slaapkamer er niet door aangedaan, want ik ben verslaafd aan "The Apprentice"!

Vanochtend waren alle kanalen weer aanwezig, alleen waren al onze van te voren opgenomen programma's uitgewist. We hebben een service, waarbij je tv programma's kunt opnemen direct van sateliet. Die kun je dan later, zonder reclame (belangrijk hier, want er is veel reclame!), naar believen kijken. Ik vond het vooral erg jammer, dat ik een programma over de Da Vinci Code nu kwijt was. Het leek vreselijk interessant. Hopelijk wordt het herhaald.

Bij het opstaan was het vanochtend stralend weer, we hebben in twee dagen nog geen wolkje gezien. Maar het was 4 graden Fahrenheit, of -15,5 Celsius. Oh, wat hadden we moeite met opstaan!

Maar Christine en ik hadden al zo lang niet samen een flinke wandeling gemaakt, dat het er vandaag hoe dan ook van moest komen! Ze kwam hier rond 9 uur en gekleed als twee kabouters met slechts onze ogen zichtbaar (het waaide ook nog eens flink en tijdens de wandeling naar Saskia's school deden mijn neus en wangen pijn van de scherpe kou) gingen we op weg. We bedachten, dat een stop bij de Starbucks in Vienna en een lekkere hete koffie ons halverwege lekker zou opwarmen.

En die koffie hadden we zeker verdiend! Verkleumd kwamen we bij Starbucks aan en de Caramel Macchiato's gingen er goed in. Al met al hebben we anderhalf uur door de kou gelopen, niet gek toch!

Na een snelle douche (gelukkig hebben we meerdere badkamers, zodat we niet op elkaar hoefden te wachten) maakten we een stop bij Whole Foods, omdat onze kinderen de flessen Mango Lemonade van Bolthouse Farms in een keer op hadden gedronken gisteren. De sappen van die farms zijn overheerlijk, ik ben verslaafd aan hun wortelsap.

Christine gelooft in een maand van verjaardag vieren, dus ontmoetten we een andere vriendin, Julie, bij Sweetwater Tavern in Centreville voor de lunch. Christine weet echt hoe ze van het leven moet genieten en ik geniet graag mee!

Sweetwater Tavern heeft heerlijke salades, ik bestel steevast hun tonijn salade, met bijna rauwe tonijn, dadels en verschillende groentes.

We bestelden alle drie iced tea en Christine en ik deden daar zoetstof in, maar Julie gebruikt gewone suiker. Ze schudde wat suiker op een theelepel om in haar thee te gooien en tot haar verbazig kwam er een stuk glas mee! Gelukkig had ze niet direct in haar glas gegoten.

Toevallig kwam de serveerster net met onze maaltijden en zag het stukje glas. Aan wat er daarna gebeurde kan je zien, dat dit een goed restaurant is. Ten eerste riep ze de manager. Die kwam meteen zijn verontschuldigingen aanbieden en bood ons gratis dessert aan. En even later kwam hij weer terug met drie bonnen voor $25, die we voor een volgende maaltijd daar kunnen gebruiken! En dat, terwijl we niet eens zelf over dat glas geklaagd hadden!

Dit alles deed me denken aan de film Heartbreakers, waarin Jennifer Love Hewitt en haar film moeder iets dergelijks in scene zetten.

Nu is het aftellen tot Rick thuiskomt, jippie! Katja is naar de basketbalwedstrijd van Leah. Leah speelt op staatsniveau, heel serieus dus! Het leven van haar ouders staat dan ook helemaal in het licht van de basketbaltrainingen en wedstrijden. Hun zoon zat in de band en ook voor hem waren ze constant in de weer.

Ik zie dat meer om me heen. Bij onze buren zwemt de oudste heel goed en die gaan ieder weekend voor dag en dauw de deur uit voor trainingen en wedstrijden. Ze hebben dan verder nergens meer tijd voor. Stiekem ben ik blij, dat onze kinderen nergens zo in uitblinken, dat we daar constant mee bezig moeten zijn.

Kai, Saskia en ik hebben bij Yama gegeten, sushi en kip katsu. Als ik kon kiezen zou ik iedere dag sushi eten!

Vandaag bij Whole Foods viel me weer de nieuwe trend op van de cassieres: ze vragen nu niet alleen "How are you doing?" (wat ik altijd aardig vind), maar ook "kon je alles vinden waar je voor kwam?". Ik zeg meestal maar schaapachtig "ja", ook al is het niet zo, maar ik heb me wel afgevraagd, wat het doel is van die vraag.

"How are you doing" is gewoon aardig, maar als ik nu "No" zou antwoorden op de vraag of ik alles heb gevonden? Wat gebeurt er dan? Zal de manager eigenhandig op zoek gaan naar het niet aanwezige produkt? Zal ik een tegoed krijgen, zodat ik later terugkom om het produkt alsnog te kopen? Zal iemand andere winkels bellen om te kijken of zij het produkt wel hebben?

Ik moet toch eens de stoute schoenen aantrekken en het uitproberen of er werk van maken. Ik vind het namelijk een idiote vraag. Trader Joe's is er volgens mij mee begonnen en ik heb daar heus weleens gezegd, dat ik iets niet kon vinden (ik ga meestal voor specifieke dingen). Degene, die afrekende, zei dan "I'm sorry, we're out of it", maar verder gebeurde er niets. Hoe is dat nu klantvriendelijk? Wat mij betreft kan die vraag wegblijven!

Vandaag is voor de zoveelste keer een wetsvoorstel om de goeverneur van Virginia herkiesbaar te stellen weggestemd. Virginia is de enige staat waar een goeverneur maar vier jaar, dus een term, aan de macht kan zijn en dus niet herverkozen kan worden. Dit bewijst weer hoe anders de staten onderling zijn. Maar ja, wij zijn dan ook een "Commonwealth" en geen "State", samen met maar 3 andere staten.

Thank God It's Friday!