Virginia Beach en omgeving

Om kwart voor elf gisterochtend, nadat we voor de week afscheid hadden genomen van Rick, reden de kinderen en ik de straat uit op weg naar Virginia Beach. Het plan was om vanochtend met een boot walvissen te gaan kijken, die in de winter rond Virginia Beach te vinden zijn. Omdat het bijna 4 uur rijden is naar het Zuid-Oosten van deze staat, besloot ik een hotel te boeken en er een paar dagen van te maken.

De rit verliep voorspoedig, we waren al gauw het gebied rond Washington uit (en dat kan nogal een uitdaging leveren, zie terugreis!). Bij Ashland, net voor we naar het oosten zouden afbuigen, aten we lunch bij Wendy's. Het was er flink druk en iedereen was vreselijk netjes gekleed (mannen in pak, vrouwen met lange fluwelen rokken). Dat deed vreemd aan, tot we ons bedachten, dat het zondag was en we in religieus Centraal-Virginia waren.

Een uur later en wat hamburgers rijker vervolgden we onze reis. De kinderen gedroegen zich voorbeeldig! Katja deed haar huiswerk en de twee jongsten hadden electronisch spul om spelletjes te doen. Ik moest even denken aan hoeveel saaier onze reizen naar Zuid Frankrijk vroeger waren!

Een uur of wat later, dichtbij Colonial Williamsburg, begon het eindelijk uit de dreigende luchten te sneeuwen. En niet zo'n beetje ook! Ik werd moe van het getuur door de dichte vlokken en gaf de kinderen de keus: warme chocola bij een van de gezellige restaurants in het oude stadje Williamsburg (mijn keuze!!) of Jamestown, waar de eerste colonisten in de VS zich vestigden.

Begrijp me goed, ik ben heel erg geinteresseerd in die eerste jaren van ontberingen, die de eerste Europeanen op dit continent meemaakten. Maar mij leek een lekkere warme beker chocola veel leuker op dat moment. Mijn kinderen echter besloten, dat ze de oude geschiedenis liever hadden.

Ik reed dus door naar Jamestown en gebruikte mijn National Parks pas om er binnen te komen. In de sneeuw en kou zagen we de ruines van een taverne en de beelden van Pocahontas en John Smith. En we liepen door de (niet zo oude) kerk met plakkaten, die historische figuren vereeuwigen. Kai had nog wat interessante spookverhalen te vertellen, die natuurlijk niet goed vielen bij Saskia!

Een heel koud half uur later zaten we weer in de auto en iets meer dan een uur later bereikten we eindelijk ons hotel, het Courtyard by Marriott North in Virginia Beach. Aldaar checkten we in en brachten de baggage naar de kamer. "Kamer" is geen goede benaming, het was meer een suite. Er was een zitkamer en een slaapkamer en een keukengedeelte. We besloten allemaal, dat dit een heel goede plaats zou zijn om in de zomer te logeren.

We hadden ook helemaal uitzicht op de oceaan. Daar zagen we al, dat de golven flink hoog waren. Toch waren we niet voor niets aan het strand, dus kleedden we ons heel goed aan (ik had voor iedereen alle benodigdheden mee) en gingen naar buiten voor een wandeling. We hielden het zo'n half uur vol en zochten toen beschutting in een van de weinige winkels, die open waren. Hoe anders, dan in de zomer, als de hele straat zwart ziet van de mensen!

Bij binnenkomst werd ons meteen medegedeeld, dat men nog maar 10 minuten open zou zijn. Ik had het lef niet te zeggen, dat we hier alleen maar waren om warm te worden! Een tiental minuten later waren we terug in ons hotel, waar het haardvuur uitnodigend brandde.

Helaas was hun restaurant op zondag gesloten. Dus moesten we de kou weer in om te eten, twee hotels verderop naar de Sheraton. Daar waren we de enige klanten. Volgens de bediening had het hotel nauwelijk klanten en we werden als koninklijke gasten behandeld. Mijn tonijn was lekker, hoewel ik duidelijk kon proeven, dat hij ooit bevroren was. De anderen aten smakelijk, dus tevredenheid alom.

Na het eten verkleedden we ons om in het binnenbad te gaan zwemmen. Daar was ook een lekkere hot tub, dus ik nam wat tijdschriften mee met het plan lekker te relaxen. Helaas waren we niet alleen daar. Een grote familie uit Illinois had allerlei blikjes met Coors bier mee en nam het ervan in het zwembad. Zoals gewoonlijk waren ze zeer sociaal en deelden ze hun bier met mij en werd mij gevraagd waar mijn "accent" vandaag kwam en daarna natuurlijk allerlei vragen over Nederland. Ze waren erg aardig, maar ik moet toegeven, dat ik asociaal was, ik had zin in ontspannen en niet om sociaal te zijn. Na een uurtje had ik het dus wel gezien daar. Toch moet ik zeggen, dat dit altijd gebeurt. Je kunt niet alleen ergens zijn in de VS en niet bij een groep getrokken worden. Ok, als je dat niet wilt, maar men negeert je nooit. Dat heb ik in Nederland wel anders meegemaakt.

Eenmaal terug op de kamer maakten we ons klaar voor bed en keken nog even "Desperate Housewives", een serie die leuk blijft!

Daarna hebben we heerlijk geslapen met de geluiden van de branding op de achtergrond. Er gaat niets boven de zee (hoewel ik herhaaldelijk probeerde me voor te stellen hoe we ons zouden voelen als er een gigantische muur water op ons af zou komen, zoals toen de tsunami kwam).

Vanochtend werd ik wakker door de zonnestralen rond 8 uur. Als we de walvissen cruise wilden doen zouden we om 10 uur op de kade moeten zijn. Kai en ik stonden om kwart voor negen op het strand en werden letterlijk weggeblazen. Toen we een klein schip helemaal zagen verdwijnen in de golven, besloten we, dat een cruise er voor ons niet in zat vandaag. De hele twee uur zou besteed zijn aan het voorkomen van zeeziekte!

Toen we terugkwamen in de kamer ging mijn mobieltje af, het was de kapitein van de "whale watching cruise", dat hij in dit weer echt niet erop uit kon, tot zijn grote spijt. Ik stelde hem gerust, dat wij daar ook niet van gediend waren!

We hadden dus opeens wat minder haast en besloten een lekker buffet ontbijt te eten in het hotel. Ik bestelde een van hun omeletten, erg lekker met veel groentes. De kinderen vonden ook van alles om hun maag mee te vullen.

Om half elf vertrokken we uit dit voor ons heel goede hotel, op weg naar het Virginia Aquarium (vroeger het Virginia Marine Science Museum) (de cruise ging uit van dit aquarium, dus het was een logisch gevolg).

De kinderen zijn dol op dit aquarium, wat we al verscheidene malen bezocht hebben. De grote trekpleister (hoewel er nog heel wat meer te zien is!) is het aaien van de roggen. Er is een grote bak met roggen en het is inderdaad heel bijzonder, hoe die dieren precies zo zwemmen, dat je hun fluweelachtige huid kunt strelen.

Maar we hadden ook tickets voor de Imax van Sharks 3D (ik had liever Whales gehad, vooral vanwege het oorspronkelijke doel van de reis, maar die film was pas om 13 uur en te laat voor mij om nog helemaal naar huis te rijden). Deze film was heel indrukwekkend en alle drie de kinderen waren er stil van, dat zoveel haaiensoorten in het wild bedreigd zijn.

Voldaan begonnen we rond 12:30 aan de terugreis. Ik tankte nog gauw bij in Virginia Beach en iedereen kocht drankjes en snacks, klaar voor de lange rit.

Anderhalf uur later stopten wYorktown slagvelde bij het . Hier vond in 1781 de grote veldslag plaats waarin de Britse generaal Cornwallis zich overgaf aan generaal George Washington, waarmee de Revolutionaire Oorlog beslist werd.

Er is op die plaats nu een interessant museum, met een "schip" uit die tijd en een kindertentoonstelling, die goed uitlegt waar het gevecht echt om ging. Zelfs Katja was er (zou ze nooit zelf toegeven) in geinteresseerd.

In plaats van de snelweg terug te nemen (Charles Kuralt merkte ooit terecht op dat het dankzij het Interstate systeem nu mogelijk is van de ene naar de andere kant van het land te rijden zonder iets te zien) reed ik "Historyland Highway" 17 terug, via het Tidewater Trail dus.

Veel leuker (en minder verkeer, tenminste tot Fredericksburg) dan op de Interstate. De weg leidde langs oude dorpjes met Engelse namen (Gloucester, Middlesex County en meer) en oude boerderijen met vervallen rode schuren. Er waren grote asperge boerderijen en zoveel kerken, dat ik de tel kwijtraakte. De meesten waren Baptist kerken, maar er was ook een Joodse tempel, een Sikh kerk en een Boeddhist tempel.

In Fredericksburg stopten we om naar de wc te gaan en ik hoorde, dat I-95, die ik verder wilde nemen, helemaal vast stond. Ik besloot dus maar verder binnendoor te gaan door route 1 te nemen. Poeh, ook dat viel niet mee! Het kostte ons een uur om door de 3 verkeerslichten in Fredericksburg te komen!

Gelukkig viel het daarna mee, maar ik miste een afslag en ging dus te ver door naar Washington. Al met al waren we om 18:30 weer veilig thuis, net op tijd om te horen, dat de scholen morgen 2 uur later zullen beginnen omdat het bij het opstaan zal voelen als -25 (-18 luchttemperatuur en de wind maakt het nog kouder).

De kinderen hielpen met uitpakken, waardoor alles binnen 15 minuten was opgeruimd en we hadden een lekkere Chinese maaltijd. Al met al een dolgezellig weekend met de drie. De Peace, die Martin Luther King (zijn verjaardag werd vandaag gevierd) voor stond, was in ons gezin zeker aanwezig! De walvissen blijven hopelijk nog wachten tot ons volgende bezoek aan Virginia Beach!