De moeder van alle supermarkten

De Willard Room in Washington DC is het restaurant in het beroemde Willard Intercontinental Hotel. Dit hotel bestaat al sinds 1816 en heeft een rijke geschiedenis.

Het ligt twee blokken van het Witte Huis en wordt als zodanig veel voor officiele gelegenheden gebruikt door de presidenten. En in hun voetstappen traden Rick en ik dus gisteravond.

We arriveerden in de stromende regen en werden door de valet mensen met enorme paraplu's boven ons hoofd naar binnen geloodst. Daar werden we ontvangen alsof we zelf een presidentieel paar waren. Meteen was onze tafel klaar met stoelen waar je niet op gaat zitten, maar in neerzijgt.

De muren van het restaurant zijn helemaal van hout en het geheel heeft een heel ouderwetse uitstraling, maar natuurlijk wel passend in zo'n oud gerenommeerd hotel.

Heel persoonlijke service was ons deel en we begonnen met een drankje, voor mij een stinger (brandy met pepermunt schnapps) en voor Rick een lichte port. Onze serveerder was Marokkaans en we kletsten nog even in het Frans over zijn land en Senegal, waar ik gewoond heb. Hij vertelde, dat hij niet zo lang geleden de president van Senegal en zijn familie had bediend, omdat hij de enige Frans sprekende was.

Het menu bestond uit een prix fixe van 5 gerechten. Allemaal even heerlijk! Langoustines, ganzenlever, kreeft, lamsboutjes, alles was even precies en fantastisch bereid. Het dessert was een hartvormige Charlotte (omringd met lange vingers koekjes) frambozen cake met witte chocolade mousse. Het was een maaltijd om niet gauw te vergeten en zeer romantisch. Toen we klaar waren kreeg ik nog twee rode rozen en toen was het sprookje weer voorbij.

We waren pas flink laat weer thuis, dus het was weer even slikken, toen de wekker om 6 uur toch weer rinkelde. Rick heeft problemen met Katja en Leah. De meisjes moeten om 6:40 uiterlijk het huis uit om hun bus te halen en de afgelopen week is dat niet gelukt. Met als gevolg, dat Leah's vader ze naar school rijdt en Katja boos wordt op Rick, dat hij dat niet doet. Rick is echter helemaal geen ochtendmens en hoeft ook niet zo vroeg op zijn werk te zijn als Paul. Bovendien ben ik meer dan eens de "middag chauffeuse" na school. Maar toch voelt Rick zich schuldig ten opzichte van Paul, tja! Het punt is gewoon dat de meisjes op tijd bij de bushalte moeten zijn. Morgen gebeurt dat dus, moeder heeft gesproken. Come hell or high water (zo af en toe moet ik er even een lekkere Amerikaanse uitdrukking doorheen gooien).

Arme Christine heeft Valentijnsdag zonder haar Valentijn moeten vieren, die zat voor zijn werk nota bene in Hawaii! Ze klonk vanochtend zo zielig en moe aan de telefoon, dat ik meteen aanbood in haar buurt te gaan lopen.


Christine's huis


Haar straat

Op zondag werd in haar buurt een supermarkt geopend. Nu is dat gewoonlijk niet zulk groot nieuws, want we zijn best wel wat gewend op dat gebied. Maar deze Wegmans is iets heel speciaals! Ik kan het niet eens beschrijven, het is de Disneyworld van supermarkten! Ze hebben alles. Ik wilde zo graag foto's nemen, maar ik durfde niet goed.

Het is een combinatie van de grootste Giant of Safeway en Whole Foods (natuurlijke voeding). Er is een hele wijnkelder. Er is een afdeling, zo groot als een Nederlandse delicatessenzaak, voor alleen maar visgerechten. Datzelfde geldt voor vleesprodukten, groentes en fruit en kazen. We proefden zelfs een Goudse "blue cheese".

Het was er verschrikkelijk druk en we waren erheen gewandeld (toch zeker 5 kilometer van Christine's huis), dus we kochten niets. Maar ik ga er zeker weer heen!

Hier in Virginia en veel andere staten kun je je nummerbord zelf bepalen. Iedere staat heeft daar zijn eigen regels voor, hier is het vrij goedkoop, $15 per jaar. Ik heb tot nu toe de nummerborden "Schicht", "Gaaf zeg", "Rode ktr" en nu "De smurf" gehad. Rick heeft jarenlang "Ahrooo" gehad en nu staat "Futr Wav" op zijn auto.

Mijn ouders namen zodra ze hierheen verhuisden een "vanity plate". De eerste was "Sexy 6" en de tweede "Nifty 9". Vooral met de eerste hadden we heel wat bekijks, maar het was niet beledigend of grof, dus mocht het.

Niet alle aanvragen worden doorgelaten, echter. Hier een leuk artikel over degenen, die toch echt geweigerd worden. Gelukkig zijn de onzen allemaal rated G.

Op het moment kijk ik een nieuwe serie, die me boeit: House op Fox. Misschien is het alleen deze aflevering, maar deze is in ieder geval de moeite van het noemen waard.