Baltimore, Maryland

Omdat de kinderen vandaag vrij hadden vanwege het einde van het derde kwartaal (Teacher's Workday wordt dat genoemd) wilde ik iets leuks gaan doen. Helaas had Katja al met een vriendin afgesproken om naar de mall te gaan, maar Kai, Saskia en ik zaten om 10 uur vol enthousiasme in de van.

We hadden namelijk besloten naar het aquarium in Baltimore te gaan. Nu ben ik daar vorig jaar nog met een gaste geweest, maar voor Kai en Saskia is het jaren geleden en ze herinnerden zich er dan ook helemaal niets van.

Baltimore ligt, met goed verkeer, op ongeveer een uur rijden hiervandaan. Het is de dichtstbijzijnde "echte" Amerikaanse stad, met billboards (tot Saskia's vreugde, die vind Washington maar saai, want hier zijn ze verboden) en wolkenkrabbers. Het is de grootste stad in Maryland, maar niet de hoofdstad, zoals zovelen denken, die eer is aan Annapolis.

Na wat geld gepind te hebben reden we de Washington Beltway, I-495, op. Al gauw reden we over de American Legion Bridge, die over de Potomac rivier, de grens tussen de twee staten, leidt, Maryland in.

Nou is het over de grens gaan van een staat naar de andere natuurlijk lang niet hetzelfde als van een land naar het andere, maar er zijn toch waarneembare verschillen. Op de snelweg is dat vooral de kleur van de politieauto's, die vandaag zeker geld moesten ophalen, want we zagen er een heel stel met zwaailichten en "slachtoffer auto's". In Maryland zijn die bruin en vallen echt helemaal niet op voor het te laat is! Oppassen met de snelheid, dus.

Op I-95, waar we inmiddels beland waren zonder enig oponthoud, wat een klein wonder is, is de maximum snelheid 65 mijl per uur. Ik reed met het verkeer mee in de linkerbaan (waar geen vrachtwagens mogen, mijn favoriet, dus) en dat ging toch wel 10 tot 15 mijl over die snelheid. Maar ja, iedereen deed het, dus vrolijk trapte ik mijn gaspedaaltje nog wat verder in.

Nu denkt natuurlijk iedereen, dat ik gesnapt ben door zo'n lelijke bruine wagen, maar nee hoor, na een uurtje bereikten we zonder kleerscheuren Baltimore. Het is mooi om vanuit het zuiden de stad te benaderen, want je komt van de top van een heuvel en hebt perfect uitzicht op het centrum van de stad.

Als ik heel eerlijk ben vind ik Baltimore leuker dan Philadelphia. De binnenhaven is heel leuk met een overdekt winkelcentrum, vele restaurantjes, allerlei schepen, die bezocht kunnen worden en natuurlijk het National Aquarium. Verder is er in de rest van de stad van alles te beleven en heeft de stad ook een rijke geschiedenis.

Natuurlijk is deze stad bij toeristen veel minder bekend, hoewel je dat aan de drukte bij het aquarium niet zou denken! We vonden een parkeerplaats in de enorme garage (8 verdiepingen!) naast het aquarium, waar we voor $15 parkeerden.

Er stond helemaal geen rij bij de kaartjesverkoop, dus ik had goede hoop, dat het niet zo druk zou zijn. Maar ik had buiten de enorme bussen met schoolreiskinderen gerekend. Hierdoor was het moeilijk ongestoord de aquaria te bekijken, vooral voor Saskia, die toch nog wel klein is.

Bij binnenkomst zagen we een enorm basin met gigantische roggen en een schildpad met drie poten. Scuba duikers waren de dieren net aan het voeren, erg leuk.

Met een roltrap gingen we naar boven en het thema van de eerste verdieping was "Maryland: van de bergen naar de zee", daar waren watervallen uit de bergen met hun waterleven nagemaakt, zowel als rivier- en kustwaterleven. Een verdieping hoger konden we zien hoe vissen en andere waterdieren zich aan hun omgeving aanpassen en op de derde verdieping waren de tropische vissen te zien. Door een draaideur kwamen we vervolgens in het tropische regenwoud terecht, met prachtig gekleurde vogels en allerlei interessante waterdieren.

Op de weg naar beneden, waar we de dolfijnenshow gingen bekijken, werden we omringd door een gigantisch aquarium met allerlei soorten haaien. Prachtig vonden de kinderen het! Het aquarium wordt op het moment enorm uitgebreid, waardoor bepaalde gedeeltes dicht waren. Als de uitbreiding klaar is zal het echt enorm indrukwekkend zijn, want dat is het nu al!

De kinderen genoten van de dolfijnenshow, die ik vorig jaar ook al had gezien. De dolfijnen Chesapeake en Shiloh deden enorm hun best en er waren ook wat nieuwe dingen, zoals een van de trainers, die in het water met de dolfijnen werkte. Alleen die show al was het toegangskaartje waard. Saskia besloot spontaan, dat ze later dolfijnentrainster wil worden. De show is heel educatief opgezet, dus ik voelde me goed over het feit, dat de kinderen onbewust nog iets leerden ook.

Na de show was het lunchtijd en onze magen (die van mij tenminste) rammelden. Recht tegenover het aquarium is een hele rij met restaurants, o.a. Hard Rock Cafe en de keuze van de kinderen: ESPN Zone. We konden meteen een tafeltje krijgen en de bediening was ook erg goed.

Zo goed, dat we een paar keer twee serveerders kregen. Blijkbaar was een van hen in training, want ik kreeg mijn iced tea bijna warm geserveerd, waarna de ander duizend excuses makend kwam vragen of ik er wat ijs in wilde. De thee was lekker sterk, iets wat bij andere restaurants nogal eens mankeert.

We verorberden al de buffalo chicken wings met smaak en mijn tomaat en verse mozzarella salade met verschillende groentes was ook erg goed. Veel beter, dan de salades bij Hard Rock Cafe.

Saskia en Kai wilden graag hun spelletjes gaan spelen, maar ik had nog een excursie op het programma staan en beloofde hen een keer speciaal voor de spelletjes naar ESPN Zone in Washington te gaan (zucht!).

Maar ik heb al jaren Fort McHenry willen bezoeken en zag vandaag mijn kans schoon. Tijdens de aanval van de Britten op dit fort in 1814 heeft Francis Scott Key het Amerikaanse volkslied "The Star Spangled Banner" geschreven.

Na een duidelijk met borden aangegeven route (Washington DC kan er nog van leren!) van een minuut of tien door een mooie historische buurt van Baltimore en de oude havens reden we door het toegangshek van het fort. Daar zagen we weer een aantal bussen staan, dus ik vreesde het ergste wat betreft de drukte, maar het viel heel erg mee, gelukkig.

Als eerste gingen we naar het Visitor's Center, waar mijn National Parks pas ons gratis toegang gaf tot de vijftien minuten durende film. Deze film is ook leuk voor kinderen, hoewel niet speciaal voor hen opgezet. Een acteur representeert een welgestelde burger uit die tijd, die vertelt over zijn ervaringen met de Engelsen en Francis Scott Key. Aan het einde wordt iedereen gezegd op te staan en wordt (natuurlijk) het volkslied gespeeld. Om de een of andere reden krijg ik altijd een brok in mijn keel als ik het hoor.

Hierna liepen we het fort in, wat in heel goede staat verkeerd. Je kunt op de binnenplaats de huisjes binnen en zien hoe bijvoorbeeld de soldaten leefden of de wachters of de leiders. Buiten staan de kanonnen er nog precies zo als toen, wat Saskia maar eng vond. Kai was echter helemaal geinteresseerd en ik denk, dat Rick dit ook wel prachtig zou vinden. We zullen dus zeker nog een keer teruggaan.

Fort McHenry foto's:




Een brief om een weggelopen slaaf terug te halen

Rond half vier waren we uitgekeken en al gauw (alweer door de goede bewegwijzering) vond ik de snelweg terug en besloot ik de Baltimore-Washington Parkway te nemen in plaats van I-95. Er is over het algemeen minder verkeer op de BW Parkway en het was al vrijdag spitsuur. Het bleek een goede beslissing, want de I-95 in zuidelijke richting stond uren- en mijlenlang vast!

Deze Parkway wordt ook al door de National Park Service onderhouden en is een heel mooie weg, vooral nu met alle verschillend gekleurde bloesems langs de weg. Die eerste 30 mijl naar huis waren een plezier om te rijden, lekker luisterend naar een muziekje van Baltimore's Mix 106.5 radiozender. Zo zou ik uren onderweg kunnen zijn.

Na een half uurtje bereikten we de Washington Beltway weer. Gelukkig had ik niet voor de zuidelijke route gekozen, want het tegenliggende verkeer zat zes banen vol helemaal vast. En dan duurt het echt uren voor je een paar mijl vooruit bent!

Na een paar mijl op de beltway zagen we het futuristische gebouw van de Mormoonse tempel voor ons opdoemen. Het blijft een mooi gezicht, er is iets mysterieus aan, zoals er (voor mij althans) iets mysteries is aan de godsdienst.

Foto al rijdend genomen, maar het toont de tempel goed

Dichter bij Virginia kwamen ook wij vast te zitten en duurde het net zo lang om de laatste tien mijl af te leggen als de veertig mijl daarvoor! Gelukkig bleven de kinderen rustig! Files kunnen me niet veel schelen, ik luister wel naar de radio of kijk naar de andere bestuurders en auto's. Maar als er gillende en ruziende kinderen in de auto zitten is het een andere zaak, dan wordt die auto opeens een rijdende gevangenis! Maar Saskia keek naar een Asterix film en Kai speelde op zijn Nintendo.

Net voor Rick kwamen we thuis. Hij heeft allerlei sluiproutes en nooit zo'n last van de files. Hij werkt echter wel aan de andere kant van de Potomac, dus heeft als enige keus die American Legion Bridge en die kan soms het equivalent van een parkeerplaats aannemen. Washington DC heeft meer bruggen over de Potomac nodig!!

We hebben genoten van onze dag in de heel Amerikaanse stad Baltimore, het is er zo anders, dan we gewend zijn. De volgende keer, dat Rick en ik er samen een weekend op uit kunnen, wil ik naar Baltimore.

Verder was het vandaag "tax day", miljoenen Amerikanen staan vanavond nog in de rij bij het postkantoor om hun belastingen weg te sturen. Gelukkig waren wij er "vroeg" bij en stuurden ze al op dinsdag op!