Onze webcam

Cul-de-sac Cam

zondag, april 17, 2005

Genieten!

Het is bijna 20 uur en ik zit buiten op het dek van de zonsondergang te genieten, terwijl Katja en Leah beneden in de tuin aan het volleyballen zijn. Op de achtergrond het geluid van ons watervalletje in de vijver en het gezang van de vogels, die nog laat op zijn. Er staat geen zuchtje wind en ik erger me aan de auto's die zo af en toe langs rijden en dit idyllische tafereel verstoren.

Hoewel alle bomen nu het prille lentegroen hebben, kunnen we er nog goed doorheen kijken naar de straat. Later in de lente zal het vrijwel helemaal dicht gegroeid zijn. Als ik mijn hoofd achterover doe zie ik de toppen van de hoge bomen, die ons huis afschermen van de buitenwereld. Ik kan het me verbeelden, maar volgens mij zijn de bomen hier hoger, dan in Nederland, eens te meer bewijzend, dat alles hier werkelijk groter is.

Vanochtend hebben Kai en ik een fietstocht gemaakt naar Arlington, ongeveer 20 kilometer verderop. Ik was trots op hem, want hij hield me heel goed bij!

Het W&OD pad was erg druk vandaag met fietsers, joggers en wandelaars. Omdat het met Kai toch wat langzamer fietsen is, dan als ik in mijn eentje het pad afcross, heb ik eens even heel goed op mijn omgeving gelet.

Laat het nooit gezegd worden, dat Amerikanen niet fietsen. Ze doen het in alle soorten en maten, van Aziaten tot Moslims (een familie met moeder helemaal in burka kwam langsfietsen, het verbaasde me, dat ze wel mocht fietsen!). Dun en athletisch tot dik op het punt, dat je je afvraagt hoe de fiets het draagt, en steunend en kreunend. We zagen ze allemaal. Er was zelfs een eccentrieke man met een lange baard, die zijn hele fiets had "versierd" met grote religieuze en anti-abortus borden. Jammer, dat ik nu net mijn fototoestel vergeten was, hoewel ik niet weet of ik gedurfd had zo'n extreem iemand te fotograferen!

De meeste mensen fietsen op race fietsen (ja, ook enkele zeer gezette personen), maar er zijn ook tandems en van die recumbent bikes, het is nog net geen ligfiets, maar wel zoiets (die laatste wil ik ook een keer huren, iemand heeft me gezegd, dat als je die eenmaal probeert, je geen gewone fiets meer wilt).

Ik vermaak me altijd prima met het kijken wat iedereen draagt. Het percentage van racefietskleding is hoog. Veel mannen, die dat dragen, zijn duidelijk echte racers, ze vliegen met een luid "On your left" langs je heen met een snelheid, die op zo'n druk pad onverantwoord lijkt. Maar zij zijn ervaren Fietsers, met een hoofdletter, dat straalt er aan alle kanten vanaf: het pakje a la Lance Armstrong, de 5 flesjes water in het shirt, de gestroomlijnde helm, allemaal heel indrukwekkend.

En dan heb je de vrouwen, die racekleding dragen. Nou ben ik toch redelijk slank, maar ik zou er niet over peinzen me in zoiets straks te hijsen voor een weekend fietstochtje (eigenlijk nergens voor, come to think of it). Maar mijn mede-fietsters hebben geen last van dat soort valse schaamte! Het lichaam, hoe groot ook, wordt erin gewurmd en fietsen maar. Geen gezicht!

Begrijp me goed, ik heb zelf ook flink overgewicht gehad (echt, meer dan 50 pond) en heb het voornamelijk door sporten weer verloren, dus ik vind het heel goed, dat die mensen beweging nemen. Maar waarom moet daar dan zo'n pakkie bij? Aan de andere kant bewonder ik het ook wel weer, dat je dat dan gewoon doet, dat vergt toch ook moed!

En dan is er het andere uiterste: mensen, die in hun zondagse kerkpakje op de fiets stappen. Misschien op de fiets naar de kerk of net ervan terugkomend? Jongetjes in jasje en dasje, meisjes in strikjesjurkjes en pa en ma ook op zijn zondags.

Ok, zeggen jullie vast, maar wat heb jij dan aan? Nou, gewoon, gymkleding: zwarte driekwart broek en een sweatshirt en natuurlijk een helm, die helemaal niet goed paste, want hij gleed constant van mijn hoofd. Maar vrijwel iedereen draagt een helm, inclusief de kerkgangers.

Het pad was prachtig met alle bloeiende bomen en de mooi onderhouden tuinen, die er langs liggen. Zo af en toe fietsten we langs een vriendelijk kabbelend beekje met kleurige wilde bloemen er langs.

Op de terugweg hebben we onszelf getrakteerd op een ijsje van Coldstone. Ik heb daar mijn nieuwe favoriete smaak: Sweet Cream en dat gemengd met caramel saus, hmmm!! We namen het kleinste maat bakje en nog konden we het geen van beiden op, moet je nagaan hoeveel de grootste bak is aan ijs (er is ook een tussenmaat)!

Bij thuiskomst heb ik mezelf op het deck geplant en ben er niet meer afgekomen tot nu. Eerst las Katja naast me het tijdschrift Seventeen en we aten lekker zalmsalade buiten. Het is inmiddels donker en over een half uur ga ik naar binnen om Desperate Housewives te gaan kijken, altijd een leuk einde van het weekend!

0 reacties: