Kip zonder kop

Kippen zonder kop moeten echt wel flink rennen, want dezelfde uitdrukking "running like a chicken with its head cut off" bestaat in het Engels. En ik heb die uitdrukking de afgelopen twee dagen veel eer aan gedaan. Er was van alles gaande, gelukkig over het algemeen erg leuk. Ik was gisteren te moe om te schrijven (en voelde me meteen vreselijk schuldig, denkend aan al die mensen in Nederland, die het nu zonder nieuw verhaal moesten doen, ha ha!), dus hier het relaas over beide dagen.

Gisterochtend heb ik meteen de koe bij de hoorns gevat en ben gewapend met een lange brief voor de juf Saskia's klas binnengelopen. Op de gang, zodat nieuwsgierige oortjes niet meeluisterden, heb ik de juf verteld, dat ik me zeer bezorgd maak over de fysieke stress, die wij in Saskia waarnemen. Ik ben niet zo dol op deze lerares, ze neemt nergens verantwoordelijkheid voor en ook nu weer verwees ze me door naar de guidance counselor. Ze zei zelfs zich af te vragen of Saskia ons probeerde te manipuleren, waarover ik inwendig razend was, want het huilende miserabele kind van dinsdag was beslist niet aan het doen alsof. In ieder geval heb ik haar gevraagd het huiswerk te verminderen, hopelijk gaat dat nu gebeuren.

De guidance counselor zei me ronduit, dat als zij een derde klasser in Mrs. Draggons klas zou zijn, ze ook een hekel aan school zou hebben. Zo! Dat was klare taal! Ze vond mijn idee om met Saskia een kalender bij te houden en de dagen af te strepen tot het einde van het schooljaar heel goed. Verder zei ze me een brief te schrijven naar het hoofd van de school en naar het Schoolboard (die verkozen worden en dus naar het publiek moeten luisteren). Daar ga ik dit weekend dus eens rustig voor zitten.

Na al dit gepraat was het alweer tien uur en ik had met Rick afgesproken naar Washington te komen om hem daar rond half twee te ontmoeten voor een Microsoft show. Ik zag meteen de gelegenheid om mijn macro lens te proberen bij de orchideeen tentoonstelling in het Natural History museum.

Helaas was het verboden om een statief mee te nemen en dus erg moeilijk om scherpe foto's te krijgen. Ik probeerde maar zoveel mogelijk met de camera op het hekje om de bloemen heen te leunen, maar op die manier was mijn keuze ook weer beperkt. Toch heb ik een aantal mooie foto's eruit kunnen krijgen.

Helemaal blij liep ik naar het American Indian Museum, want die lunch van vorige week vond ik zo lekker, ik tracteerde mezelf er nog een keer op! Vooral de salade met babyvarens en andere exotische groentes vind ik om je vingers bij af te likken.

Al etend bekeek ik eens de andere mensen in het restaurant. Dit cafe is niet bepaald goedkoop te noemen, maar de prijs voor een gerecht is heel redelijk. Er liepen echter mensen met hoogopgestapelde borden, die toch zeker $30 gekost moesten hebben! En het ging allemaal schoon op ook nog!!

De wandeling van het American Indian museum naar de Capitol South Metro stop, waar ik Rick zou ontmoeten, voert langs de gebouwen van de medewerkers van het Huis van Afgevaardigden. Deze witte gebouwen zijn van buiten heel mooi, gebouwd in de neo-klassieke stijl, zoals zoveel gebouwen in Washington, met kolommen en beelden voor de ingangen.

Beeld voor een van de "House buildings"

Het was lunchtijd en ik bevond me in een zwerm van jasjes en dasjes en mantelpakjes met gymschoenen. Veel vrouwen brengen hun hoog gehakte schoenen in een tas mee naar hun werk en verwisselen hun gymschoenen daarvoor op kantoor. Het is geen gezicht, die gymschoenen onder de vaak wat stijve mantelpakjes, maar praktisch is het natuurlijk wel. Negentig procent van de mensen liepen met een telefoon tegen hun oor gedrukt.

Met Rick samen liep ik naar de Library of Congress. Na de gewoonlijke veiligheidscontrole liepen we de grootste bibliotheek ter wereld binnen en niet eens als toerist. De gedachte, dat hier 530 mijl boekenplanken zijn vol boeken vind ik fascinerend (nu merk ik, dat mijn Engels toch beter is dan mijn Nederlands, want in die taal kan ik mijn gevoelens precies uitdrukken "Awe inspiring", hoe vertaal je dat nu?). Iedere keer, dat ik er ben wil ik er tussen de boeken rondkijken, maar ik ben er altijd om andere redenen en met beperkte tijd ter beschikking.

Het Microsoft Research team had in een van de technologie kamers allemaal stands opgezet, waar verschillende programma's werden gedemonstreerd. Ze waren allemaal bedoeld voor mobiele technologie, zoals de Smartphone, die ik heb. Super interessant allemaal!

Een programma zal het bijvoorbeeld mogelijk maken het schermpje van de telefoon te gebruiken om met je vinger te schrijven. Deze technologie is vooral voor mensen met een handicap, maar kan ook handig zijn voor "gewone" mensen. Hoe vaak bedenk ik me niet iets, terwijl ik ren, wat ik prompt bij thuiskomst weer vergeten ben. Deze technologie zou het mogelijk maken om tijdens het rennen een woord op mijn telefoon te "schrijven" om mezelf te herinneren aan mijn gedachtes.

Het programma, dat mij het meest interesseerde, werd gedemonstreerd door een Microsoft Research medewerkster uit Cambridge, Engeland. Dat programma, geinstalleerd in je Smartphone, en een klein GPS apparaatje maken het mogelijk om online op een kaart te laten zien, waar je bent en foto's te maken, waar je een verhaaltje bij kan inspreken. Dit alles wordt automatisch op een website geplaatst, een soort real live blog. Fantastisch!

Andere programma's toonden live verkeerssituaties rond de grote steden en de mogelijkheid om al je foto's van je PC via je Smartphone met anderen te delen. Tres cool, allemaal!

Voor we het wisten waren er twee uur voorbij en moest ik terug om Saskia naar pianoles te brengen en Rick moest nog naar kantoor. Tot Metro Center konden we samen de Orange Line metro nemen en nog wat nakletsen. Rick vond het maar wat leuk, dat ik zo geinteresseerd was.

Hij stapte over bij Metro Center en ik ging door naar Vienna. De chauffeur van onze trein hoorde zichzelf graag praten en gaf in de stad allerlei informatie over de bezienswaardigheden bij iedere stop (wat andere Metro chauffeurs ook zouden moeten doen).

Toen we onder de rivier door waren kondigde hij de beautiful Commonwealth of Virginia aan (Virginia is een van 4 Commonwealths in de VS, Kentucky, Pennsylvania en Massachusetts zijn de andere drie. Het verschil schijnt te zijn, dat de plaatselijke wetgeving de overhand heeft over de staatswetgeving).

Bij iedere stop werden de reizigers eraan herinnerd, dat "courtesy is contagious" en "have a positive day". Als klap op de vuurpijl begon hij, toen we eindelijk Vienna naderden, keihard te toeteren. Dat had ik nog nooit meegemaakt! Maar zo'n positief iemand is alleen maar leuk, dus bij aankomst ben ik naar voren gelopen en zag, dat de chauffeur een oudere, Afrikaans Amerikaanse man was. Ik zei, dat zijn leuke manier van omroepen een lange saaie rit veel leuker hadden gemaakt en hij glunderde bij dat compliment. Andere chauffeurs kunnen een voorbeeld aan hem nemen!

Rick wilde al tijden weer eens bij de Serbian Crown eten. Dit restaurant ligt in Great Falls, een van de rijkste gedeeltes van Fairfax County. Ik vind het een pretentieus restaurant. Het menu is interessant, er zijn verscheidene soorten wodka's (ik had butterscotch en Rick frambozen) en allerlei wild gerechten (emu, antilope en zelfs leeuw). Helaas is hun service niet goed en dat is toch de helft van het plezier van bij een duurder restaurant eten. Het maakt het een middelmatig restaurant met een hoge rekening aan het einde. Maar Rick is er dol op en natuurlijk vinden we een avond samen uit zonder uitzondering gezellig, dus vooruit dan maar.

Vandaag was het "Take our sons and daughters to work day" en Kai en Saskia gingen met Rick mee naar zijn werk. Daar waren allerlei activiteiten georganiseerd voor de kinderen en aan het einde van de dag werden ze zelfs "betaald" (met een coupon voor een X-box spelletje). Katja had helaas te veel gaande op school en kon dit jaar niet mee. De scholen werken er over het algemeen goed aan mee en in 8th grade moeten de kinderen zelfs met hun ouders mee. Microsoft doet er veel aan en de kinderen leren echt hoe het is om er te werken.

Christine en ik namen van de gelegenheid gebruik om na een flinke wandeling in de auto te stappen naar Ikea. Zij heeft net haar huis laten verven in verschillende kleuren en heeft leuke dekbedovertrekken van Ikea, wit met blauwe bloempjes. Daarbij zocht ze lampjes (en vond ze ook).

Ik heb voor het eerst in zeventien jaar een nieuw dekbed gekocht. Ons oude donzen dekbed was te dun en we hadden er een sprei overheen, die het moeilijk maakte het bed op te maken. Nu is er alleen het dekbed, heerlijk!

Toen ik toch bezig was, heb ik ook gelijk een nieuwe overtrek en kussens gekocht, zodat onze kamer er weer heel anders uitziet. Ik kan niet wachten zo meteen onder het nieuwe dekbed te gaan slapen! Hier een foto, met Snickers, die het ook heel lekker vond liggen!