Leeuwen en tijgers en beren, oh jee!

Al bijna een jaar correspondeer ik zeer regelmatig met Annemiek uit upstate New York. Zij heeft ook drie kinderen (jongens) van ongeveer dezelfde leeftijd als onze kinderen en toen zij besloten hun springbreak in dit gebied door te komen brengen leek het ons leuk elkaar te ontmoeten.

Zo gezegd, zo gedaan en gisteravond was het zover. Zij logeren bij de Holiday Inn in Tysons Corner, waar ze gisterochtend vanuit Baltimore waren aangekomen. Ze hadden de dag in de museums in Washington doorgebracht en zouden ons om 8 uur bij het Rainforest Cafe in Tysons Corner ontmoeten.

Ik had daar vorige week vrijdag al een reservering gemaakt en had toen al heel weinig keus van tijden voor een groep van 10 (bleek later 9 te zijn, want Katja had gisteravond een schooldans). Acht uur was wat laat met de kinderen, maar ach, het was tenslotte weekend.

Toen wij met Kai en Saskia aankwamen stonden Annemiek, haar man Micky en hun jongens al op ons te wachten. Het is altijd weer grappig iemand, met wie ik al lang correspondeer, nu eens in het echt te ontmoeten. Het klikte gelukkig meteen!

Wat ik heel goed vind van het Rainforest Cafe is dat je, als je een reservering hebt, ook meteen je tafel toegewezen krijgt. We zaten leuk in het midden met uitzicht op de aquaria en tussen de luidruchtige gorilla's.

Steve, onze zeer enthousiaste serveerder, vertelde de kinderen, dat het luipaard zo af en toe van zijn plek sprong en het restaurant in kwam rennen. Saskia geloofde er helemaal niets van.

Het werd een gezellige maaltijd, hoewel ons gesprek telkens onderbroken werd, of door het geroep van de gorilla's of door het "Volcanooooo!!!" geroep van de serveerders, die dat dessert gisteravond wel heel vaak kwamen brengen. Natuurlijk vonden de kinderen die berg chocola met ijs met zo'n vuurwerk-sterretjes stokje erop prachtig en werd er aan het einde van de maaltijd eentje met smaak verorberd.

Ons plan om vandaag naar de zoo te gaan met zijn allen werd uitgebreid besproken, zowel als een alternatief plan, want het weerbericht klonk helemaal niet goed. We besloten het letterlijk van het weer bij het opstaan te laten afhangen en spraken af, dat Annemiek mij zou bellen, zodra zij een beslissing hadden genomen.

Toen ik om half negen vanochtend opstond was het droog en een blik op de plaatselijke radar liet geen regen in de omgeving zien. Het zag er dus naar uit, dat de dierentuin wel door zou gaan, want een koelere, bewolkte dag is niet erg, dan zijn de dieren juist actiever.

En inderdaad, om tien uur belde Annemiek, dat ze na hun ontbijt de Metro zouden nemen naar de dierentuin. Omdat mijn halve gezin nog in bed lag en wij de auto zouden nemen spraken we af elkaar te bellen als we bij de zoo waren. Het bleek een heel goede beslissing, want niet alleen bleef het droog, maar de zon kwam zelfs te voorschijn en het was een zeer aangename temperatuur, soms zelfs een beetje te warm.

Kennelijk hadden onze kinderen erge zin om te gaan, want in een mum van tijd was iedereen klaar en zaten we in de auto naar Washington. De zoo ligt in een heel mooie bosrijke omgeving en om er te komen rijd je langs de Rock Creek Parkway, een werkelijk prachtige weg met een fiets/jogging pad erlangs.

We konden nog lekker dicht bij de ingang parkeren en natuurlijk is de dierentuin, net als alle Smithsonian museums, gratis. Ik blijf het heel wat vinden, dat je er zo maar binnenloopt en het is geen misselijk dierentuintje.

Bij de nieuwe kinderboerderij kwamen we binnen. Daar kunnen de kinderen ezels, geiten en kalfjes aaien. Al gauw hadden onze oudere kinderen daar genoeg van en als eerste liepen we naar de leeuwen en tijgers. De leeuwen sliepen, maar de vier tijgers waren super actief!

Drie kinderen zijn flink vermoeiend, vindt moeder Tijger (en ik kan het met haar eens zijn!)

De drie mannelijke tijgertjes, die vorig jaar mei zijn geboren, zijn nu bijna volgroeid, maar zo speels als het maar kan! Hun moeder, Soyono, is bij ze in een habitat, de vader heeft zijn eigen ruimte. Ik heb nog nooit zo lang naar een dierensoort in een dierentuin gekeken, ze speelden, ze rolden, ze loerden op elkaar en op de eendjes (zie later) en het was werkelijk enig om te zien!

De barriere tussen de toeschouwers en de tijgers is een gracht. In die gracht zwommen vanochtend een moedereend met haar drie kleintjes. Iedere keer als een van de kleintjes wat dicht bij de kant kwam, gingen de tijgers op de loer. De eendjes zwommen dan net op tijd als een razende weer weg. Tot er eentje veel te dicht bij de kant kwam en over de rand viel.

Moeder eend raakte in paniek, maar er was niets meer aan te doen. Een van de tijgers ging er achter aan en te zien aan zijn likkebaarden was het een lekker hapje. Ik had enorm te doen met de moedereend, die zielig kwakend door de gracht zwom.

Op eendenpatrouille

Natuurlijk stonden er allemaal kleine kinderen te kijken, die even een echt stuk natuur te zien kregen, waar hun ouders waarschijnlijk niet op hadden gerekend! Onze kinderen waren ook helemaal ontdaan en boos op de tijger, maar ik vroeg hen, hoe dit anders was, dan dat onze Snickers in onze tuin een molletje om zeep helpt. Het is zielig, maar wel natuurlijk.

Annemiek en haar gezin arriveerden al snel hierna en we liepen verder naar de leeuwen, die inmiddels ontwaakt waren. En hoe! Pa Leeuw liet luid van zich horen tot groot genoegen van de toeschouwers.


Na een stop in het reptielenhuis, waar onder anderen gigantische schildpadden en een gigantische Anaconda huizen, liepen we naar het Grote Apen huis. De Orang Utans waren saai, maar de Gorilla's allerminst. Ze waren buiten en de twee "jongetjes" speelden, dat het een lieve lust was. Ik wist toevallig (omdat mijn zusje vroeger vrijwilligster was bij de gorilla's) de naam van een van de vrouwtjes, Mandara, en toen ik haar riep reageerde ze met een soort grijns. Heel grappig!

Mandara

Bij het kleine zoogdieren huis zagen we allerlei kleinere aapjes en ander klein grut. Inmiddels was het bij tweeen en had iedereen honger. Bij de olifanten (waar ook een kleintje is) vonden we een restaurant, waar ze redelijk eten verkochten. Als ik meer georganiseerd was geweest had ik lunch en snacks meegenomen, ik bedenk me dat iedere keer als ik naar dit park ga, er is weinig aantrekkelijk proviand te verkrijgen.

Kandula, het drie jaar oude olifantje

Toen al onze aapjes weer voldaan waren, zetten we onze toch voort. Nu naar de panda's, Mei Xiang en Tian Tian. Helaas was het rusttijd voor deze twee, hoewel Mei Xiang gelukkig met haar gezicht naar ons toe lag te slapen, zodat ik toch leuke foto's heb kunnen nemen. Tian Tian zag er zeer relaxed uit, maar lag met zijn rug naar ons toe.

De vrouwtjes panda, Mei Xiang

De kinderen begonnen een beetje verzadigd te raken, dus maakten we de Cheetahs onze laatste stop. Er zijn vier baby cheetahs, die gewoonlijk buiten spelen, maar helaas voor ons was alleen Pa Cheetah buiten en de moeder met babies was net naar binnen gehaald.

De vader Cheetah bakent zijn terrein af

Hoewel het ook interessant was de vader zijn gebied te zien afbakenen met urine, is dit toch wel weer een reden voor ons om binnenkort terug te gaan.

We waren aangekomen bij de uitgang, die Annemiek en gezin moesten nemen om naar de Metro te lopen, dus namen we voorlopig afscheid van hen, ze kwamen vanavond hier nog eten.

Wij liepen zelf terug via het regenwoud in Amazonia en zagen nog (onder anderen) heel actieve bevers.

Net voor een gigantisch onweer losbarstte waren we terug in de auto! Wat een geluk, we zaten lekker droog en zagen de meest spectaculaire bliksemschichten langs ons heenschieten. Met zulk weer wil je toch echt niet in een dierentuin wandelen!

Vanavond hebben we met zijn allen heerlijk Mexicaans gegeten. Zij hebben geen Mexicaans restaurant waar ze wonen, dus het ging er allemaal goed in. Het was ontzettend gezellig en heel jammer, dat de avond al zo snel weer voorbij was. Ook de kinderen konden het goed met elkaar vinden, dus hopelijk zullen we ze snel weer eens zien!