Washington in bloei

Met stralend weer werden we vanochtend wakker en de temperatuur zou oplopen tot tegen de 30 graden! Ik bedacht me geen tweede keer en vroeg Rick of hij zin had mij in Washington voor de lunch te ontmoeten. Hij werkt daar deze week bij het Convention Center op de FOSE Convention.
Nadat ik Saskia naar school had gebracht heb ik gauw gedoucht en ben naar de Metro gelopen. Daar kocht ik een Smartrip kaart, een plastic kaart, waar je geld op kunt blijven storten en die voor de Metro en bussen werkt. Veel handiger dan het geijkte papieren kaartje!

Op het perron stonden al heel wat mensen te wachten, het is deze week National Cherry Blossom Festival en dat trekt duizenden toeristen naar de stad. Vooral op een mooie dag als vandaag werd het flink druk.

Bij het Smithsonian station stapte ik uit en schuifelde met de menigte de roltrap op. Gelukkig is de Mall daarna enorm en heb je toch niet het gevoel hutje mutje te lopen.

Ik maakte mijn fototoestel klaar en stevende op het Tidal Basin af. Rond dit meertje staan honderden Japanse kersenbomen, die ieder jaar weer uitbundig bloeien. Het hoogtepunt van de bloei wordt dit weekend voorspeld, maar het was vandaag al een prachtig gezicht.

Kersenbloesem

Al foto's nemend liep ik rond het hele Basin, langs het FDR Memorial en het Jefferson Memorial, waar Aziatische dansen getoond werden. Intussen werd me door allerlei Japanse mensen telkens gevraagd of ik een foto voor hen kon nemen. Kennelijk zag ik er erg betrouwbaar uit. Hopelijk zijn hun kiekjes allemaal gelukt.

Washington Monument met bloesem


Vanaf het niet zo bekende George Mason Memorial

Voor ik het wist was het kwart over twaalf en om 1 uur had ik met Rick afgesproken bij een restaurant dichtbij het Convention Center. Dat ligt een heel eind van het Tidal Basin af, dus ik heb er goed de pas in moeten zetten. Ik heb me voorgenomen volgende week tenminste nog een dag naar de stad te gaan, want ik had gehoopt ook nog ergens even te zitten en al het moois in me op te nemen, maar daar had ik geen tijd voor.

Via de groene grasvelden van de Mall, waar groepjes zakenlui in hun overhemd en nette broek een football naar elkaar gooiden en een stel kinderen aan het vliegeren was, ging ik bij het Natural History Museum de drukte van de stad in.

Football gooien op de Mall

Het was vandaag lawaaierig, overal getoeter, sirenes en motoren, die opgevoerd waren. De straatmuzikanten kwamen er bijna niet bovenuit.

Onderweg steek ik de brede Pennsylvania Avenue over, waar ook de president aan woont. De avenues, allemaal genoemd naar staten, doorklieven de netjes gealfabetiseerde en genummerde straten.

Pennsylvania Avenue
Het is over het algemeen heel makkelijk de weg te vinden in Washington, zoals in veel andere steden in de VS. De stad is verdeeld in vier kwadranten, NW (Northwest), SW (Southwest), NE (Northeast) en SE (Southeast), de geletterde straten lopen van oost naar west en de genummerde straten van noord naar zuid. Maar dan zijn er die vervelende avenues, die als spaken door de stad lopen en roet in het eten gooien!

9th Street, Washington DC

Gehaast liep de lunch menigte langs me heen, vrouwen met nette kleding aan met witte sportschoenen eronder, tenslotte kun je op hoge hakken niet zo snel lopen en sommigen krijgen slechts een half uurtje voor lunch.

Op de hoek van 7th en G streets vond ik het restaurant, waar Rick en ik hadden afgesproken, Zaytinya. Het zag er erg modern uit en bleek dat bij binnenkomst ook te zijn. Er wordt Mediterranees voedsel geserveerd met kleine porties, "Mezze" genoemd. Daarvan bestelt ieder twee of drie en deelt dan. Het smaakte allemaal voortreffelijk! We gaan er zeker nog eens op een "date" heen.

Onze lunchspot

Na het eten liep ik met Rick terug naar het Convention Center en spraken we af, dat ik om kwart voor vier terug zou komen en zou wachten tot hij klaar was in de Lobby van het Renaissance hotel.

Bij Penn Camera kocht ik een telelens voor mijn Canon 10D camera. Die zal ons ook op onze reis naar Yellowstone goed van pas komen.

Daarna zette ik mijn wandeling voort en liep naar het Capitool. Terwijl ik daar zo in de warmte liep (ik was veel te warm gekleed in een zwarte lange broek en zwart t-shirt met driekwart mouwen) beving me opeens een heel gelukkig gevoel! Hier liep ik toch maar in de straten van de hoofdstad van de Verenigde Staten. En het is zo'n mooie stad, overal standbeelden, interessante architectuur en al die bloeiende bomen!

Bij het Capitool liep ik door de tuinen, waar de magnolia's en forsythia's enthousiast bloeiden. Groepen schoolkinderen wachtten om naar binnen te gaan voor hun rondleiding, maar de kaartjes voor gewone toeristen waren voor de dag vergeven.

Via de ultramoderne oostelijke vleugel van de National Gallery of Art en de klassieke westelijke vleugel van dat museum liep ik de Mall weer op. Ik had nog gehoopt naar de orchideeën tentoonstelling in het Natural History Museum te gaan, maar de tijd ontbrak helaas. Weer een reden om terug te gaan (dat en de Rembrandt en Toulouse Lautrec tentoonstellingen in de National Galleries of Art).

Tussen de twee National Gallery of Art gebouwen

Naast het klassieke National Gallery of Art gebouw ligt een beeldentuin met daarin een enorme vijver met fonteinen. Een aantal mensen zochten er verkoeling door aan de rand te zitten met hun voeten in het water. Dat leek mij ook wel wat en ik besloot mezelf tien minuten genieten te gunnen. Ik had een Margriet meegenomen om in de Metro te lezen. Die pakte ik, deed mijn sandalen uit en voelde me helemaal een met de Washingtonians (hoewel ik betwijfel of ze dat waren, aan de ene kant zat een Afrikaanse familie met vrouw in traditionele dracht en aan de andere een Indiaase familie met vrouw in traditionele dracht). Waar ik zat keek ik recht op het mooie gebouw van de National Archives.

Grappig genoeg dacht ik terug aan een vorige keer, dat ik met mijn voeten in het water zat en zo overweldigd was door alles wat ik zag. Dat was vlak bij Bryce Canyon. Natuurlijk een heel andere omgeving, maar toen voelde ik me ook zo in de zevende hemel. Wat zijn we toch bevoorrecht, dat we zoveel mooie plekjes te zien krijgen!

Veel te gauw was het tijd om terug te keren naar de realiteit en ik liep gauw terug naar het Renaissance hotel. Een dag naar Washington is altijd net een mini-vakantie. Zoveel mensen om je heen zijn ook op vakantie daar, dan krijg je dat gevoel vanzelf.

Via de HOV banen van I-66 (waar op bepaalde uren van de dag alleen auto's met meer dan 2 personen op mogen) waren we binnen de kortste keren weer thuis.

Gelukkig is het voor mij nog niet uit met de pret, want vanavond gaan Wendy, mijn buurvrouw, en ik uit eten bij Sweet Ginger. Haar man is een "meat and potatoes guy" en dus kan ze niet wachten met mij sushi te gaan eten. En ik ga maar al te graag mee!