Een dag in de auto

Om kwart over zeven slopen Rick en ik de hotelkamer uit om nog even naar de Parlementsgebouwen te gaan om foto’s te maken bij daglicht. De kinderen konden zo nog even doorslapen.

Helaas werkte het weer niet mee en miezerde het, waardoor we saaie witte lucht op de achtergrond zullen hebben. Oh well! Natuurlijk klaarde het zodra we in het hotel terug waren op! Het was leuk even op een doordeweekse dag door het centrum te lopen. Je hoort dan een mix van Frans en Engels en mensen rennen naar hun werk op gymschoenen en in mooie pakken, dat is dus niet anders, dan in Washington. Nog een overeenkomst tussen de twee hoofdsteden is, dat ze geen van beiden een “skyline” hebben, ook al zijn er wel wolkenkrabbers in Ottawa, ze tekenen het centrum niet zoals in andere steden het geval is.

Verder houden de vergelijkingen wel op. Washington DC is in de twintig jaar, dat ik er woon, uitgegroeid tot een miljoenen metropool (met Baltimore), Ottawa is nog een relatief kleine stad. Het spitsverkeer vanochtend was een verademing vergeleken bij wat wij inmiddels gewend zijn! Mijn broer doet er tien minuten over naar zijn werk, eenzelfde afstand in de ochtendspits in Washington zou drie keer zo lang duren! In alle opzichten doet de Canadese hoofdstad erg Brits aan, terwijl de Amerikaanse hoofdstad zich bij de planning in alle bochten heeft gewrongen om zo min mogelijk te lijken op het land, waarvan de onafhankelijkheid met zoveel moeite werd verkregen.

Ik vind Ottawa een erg leuke stad en hij lijkt me zeer leefbaar (met uitzondering misschien van de strenge winters). En vanwege betere economische kansen en dichter bij zijn familie zijn zou mijn broer graag terug naar de VS verhuizen, maar verder heeft hij het hier ook prima naar zijn zin.

Na weer twee heel goede ervaringen met Hampton Inn kan ik die keten van harte aanraden! Vooral de gratis krant (waar groot op de voorpagina stond “France says “NO” to unity in Europe”) en het gratis ontbijt ’s ochtends is veel beter, dan in de meeste hotels in die prijsklasse. We lieten het ons vanochtend ook weer goed smaken en om half tien reden we de parkeergarage uit en begonnen aan de lange rit terug. De terugreis is altijd een hele beproeving, want dit keer rijden we in een keer door, dus een lange dag in de auto.

De rit naar de grens verliep voorspoedig, maar bij de Thousand Islands brug moesten we wachten vanwege een file bij de grens. Dat beloofde niet veel goeds! Het was intussen stralend weer geworden en Rick was ook wel nieuwsgierig naar het uitzicht van de toren. We namen dus weer de 40 seconden durende lift naar boven en waren daar warempel weer samen met een paar Nederlanders, terwijl er verder niemand was! De vrouw daarvan merkte op, dat je Nederlanders ook overal vindt, nou, dat kan ik alleen maar beamen!

In de verte konden we Boldt Castle zien staan (tenminste, we zagen het dak). Dit kasteel werd door Mr. Boldt gebouwd voor zijn vrouw, waar hij dol op was. Toen zij voor het af was overleed, heeft hij het kasteel nooit afgemaakt. Jaren geleden hebben we het vervallen kasteel vanuit een boot gezien. Nu is het helemaal opgeknapt en is er een museum.

We hebben de souvenirs kunnen weerstaan dit keer, hoewel ze leuke zeepsteen figuurtjes verkopen en sweaters met Canadese scenes erop gedrukt, maar die waren me net iets te duur!

De wachttijd bij de grens bleek gelukkig vreselijk mee te vallen en met een “Hi folks!” en een verbasteren van de namen van de kinderen door de douane beambte werden we weer in de VS welkom geheten.

Het grootste gedeelte door Upstate New York heb ik gereden. Rond twee uur zijn we in Cortland gestopt om bij Arby’s lunch te eten. Daar hebben ze “Market Fresh” sandwiches, klinkt heel gezond en Rick en Katja dachten die te bestellen. Tot ze de lijst met nutritional information lazen en zagen, dat in elk van die “gezonde” sandwiches meer dan 700 calorieen zat!!! We hebben het toen maar met een barbecue roast beef sandwich gedaan. Wat een misleidende naam, zeg!

Bij Wilkes Barre, Pennsylvania, komen we in een van die onweersbuien terecht, waarin je gewoon niet door kunt rijden, zo hard regent het! Ontzettend gevaarlijk! Het spektakel van de bliksem en donder is ook erg spannend, gelukkig zitten we wat dat betreft veilig in de auto! Mijn hemel, wat kan het hier een noodweer zijn, zeg! Arme Rick, het is zo stressvol om door deze zondvloeden te rijden!

Overal liggen hier langs de kant dode herten. Dat is wel een angst van mij, dat er eentje in volle vaart voor ons de weg op rent, want dan is niet alleen het hert dood, maar heeft je auto ook op zijn minst enorme schade!

Bij Frackville, Pennsylvania, wordt er gewaarschuwd voor 13 mijl constructie, waarbij een van de twee rijbanen zal zijn afgesloten. Gezien het drukke verkeer besluiten we de rondleiding te nemen, die door een lieflijk deel van de staat leidt, met overal bloeiende margrieten. We zien zelfs nog opeens een prachtige bald eagle opvliegen uit de struiken! De eerste, die ik ooit in het wild heb gezien.

Even later rijden we langs allerlei militaire tanks en vliegtuigen door Fort Indiantown Gap Military Reservation. Na zo’n 10 mijl kwamen we weer op de snelweg terecht.

Bij Harrisburg vonden we al gauw de 15 terug. We zouden wel over de interstates naar huis kunnen gaan, maar Memorial Day is bij uitstek een weekend waarin iedereen naar het strand gaat en de interstates staan dus vast met mensen, die terug komen van “the beach”. 15 is te westelijk daarvoor en ook nog eens heel mooi en vierbaans.

We hadden inmiddels honger gekregen, dus gingen we rond Gettysburg zoeken naar een restaurant. Ik had wel zin in een wijntje, na de lange zit, dus geen fast food dit keer. Eerst vonden we een Perkins Family restaurant en namen automatisch aan, dat ze ook wijn en bier (voor Rick) zouden serveren. Niet dus!! We namen er een drankje en vertelden de serveerster toen, dat we toch hadden besloten elders te eten. Ze hadden best een lekker menu, maar wij "lushes" wilden nu eenmaal een lekker alcoholisch drankje bij onze maaltijd. De hele rekening was $3,39, maar we voelden ons slecht, dus gaven haar $20, een 500+% tip. Ach ja, ze kwam maar niet terug om wisselgeld te brengen en wij hadden haast, dus lieten we het maar zo.

Even verderop vonden we een Ruby Tuesday’s met volle bar. Het werd een dol gezellig avondmaal en tot Rick en Katja’s plezier hadden ze een “smart eating” menu, waarop alle calorieen, vet grammen, carbohydraten en vezel grammen werden weergegeven. We hebben allemaal heerlijk gegeten. Ook de salad bar was voortreffelijk. We hebben een aantal Ruby Tuesday’s in ons gebied, daar moeten we ook maar weer eens heen. Even terzijde, de serveerder leek op een vroeger vriendje van mij en Katja vond hem ook errug leuk, we hebben eenzelfde smaak!

Het laatste stukje naar huis regende het en hadden we langzame West-Virginians voor ons, dus het duurde langer dan we hoopten.

Maar om klokslag 10 uur liepen we ons huis weer binnen en werden enthousiast begroet door de katten, die het nooit zo leuk vinden om het rijk alleen te hebben. Het is altijd een hele ruk, die 955 kilometer in een dag! Om het in Europees perspectief te plaatsen is dat ongeveer net zo ver als van Amsterdam naar Lyon. Het voelt vreemd, net alsof we heel lang weg zijn geweest en toch was het maar net iets meer dan 72 uur!