Tranen in de gymzaal

Om half negen liepen Rick en ik Saskia's school binnen om met Dr. Isaacson, in de wandelgangen Dr. I (Eye) genoemd, te gaan praten. Dr. I. is het hoofd van Saskia's school en ik had haar een lange brief geschreven over onze zorgen om de druk, die de lerares op de kinderen uitoefende met betrekking tot de SOL testen.

Het gesprek verliep bijzonder goed, ik heb er geen slecht woord over te zeggen. Dr. I. was sympathiek en het volledig met ons eens. Mrs. Draggon (die haar naam eer aandoet) heeft tegen de instructies van bovenaf in al die pakketten met testen meegegeven aan de kinderen. Ze verzekerde ons, dat dit haar ontglipt was en dat de andere derde klas leraren dit niet hadden gedaan (niet dat dat ons hielp!). Dit alles stemde me optimistisch over de komende drie jaar voor Saskia. Dr. I. kent ons nu, weet welke lerares wij het liefst voor haar hebben volgend jaar en gaat er werk van maken, dat Saskia school weer leuk gaat vinden. Wat willen we nog meer!

Saskia had vandaag eigenlijk een schoolreisje naar het George Washington Masonic Memorial, maar voelde zich vanochtend niet lekker, dus die bleef thuis. Ik vermoed, dat ze niet wilde, omdat ik niet meeging (mocht niet van Mrs. Draggon, die wij schertsend de "Draggon lady" noemen), want ze voelde zich tegen lunchtijd alweer helemaal de oude.

Na het gesprek met Dr. I. heb ik met Kirsten bijna 10 km gerend. Het was gelukkig weer heerlijk weer, bijna dertig graden.

Na de lunch zijn Saskia en ik gaan genieten van een ijsje op het terrasje bij Coldstone Creamery. Hun Sweet Cream gemengd met caramel is to die for! Saskia nam pepermunt ijs, ik weet niet of je dat in Nederland kunt krijgen, maar het is ook erg lekker, vooral met stukjes chocola erin. Ik blijf het hilarisch vinden, dat de ijsscheppers opeens in gezang uitbarsten. Ik las ook, dat als je daar een baan wilt hebben, je tijdens het interview een liedje moet zingen! Een interview heet dan ook een "audition"!

Over auditions gesproken, door mijn Bunco avond gisteren heb ik de finale van American Idol gemist. Het was spannend, want beide kandidaten waren erg goed. Carrie Underwood won, een country zangeres, ik ben benieuwd hoe ver zij het zal schoppen.

Arme Kai werd aan het begin van dit semester onaangenaam verrast: hij moest 6 maanden zingen in het schoolkoor. Ieder semester krijgen de kinderen twee "electives", op een formulier mogen ze hun voorkeuren van 1 tot 8 nummeren, maar er wordt niet gegarandeerd, dat ze hun eerste keuzes ook krijgen.

Helaas voor Kai kreeg hij zijn laatste keuze toegewezen (vast omdat er weinig jongens kiezen om in het koor te zingen). Nog erger voor hem was, dat hij vanavond mee moest zingen in het lente concert van het koor. Oh, wat wilde hij graag, dat we een excuus zouden verzinnen, zodat hij niet hoefde te gaan!

Maar ik kon niets bedenken en dus liep hij om half acht keurig in wit overhemd, zwarte broek en vlinderdasje met zijn klasgenoten de gymzaal binnen. Zijn gezicht sprak boekdelen en ik weet zeker, dat hij niet kon wachten weer uit dat nette pakje te stappen!

Rick en ik hebben ons tijdens het anderhalf uur durende concert vreselijk vermaakt met kijken naar de lerares! De zanglerares, Miss Harrison, is een flamboyant persoon, die duidelijk dol is op haar werk. Ze danste en maakte wilde armbewegingen en bleef maar zeggen hoe gek ze was op onze kinderen.

Als er niet zoveel te zien was geweest, wat ouders en kinderen betreft, was ik in slaap gevallen! Waarom de liedjes, die voor dit soort concerten worden uitgekozen, altijd de meest saaie, droevige en serieuze ballades moeten zijn, is me een raadsel! Waarom geen leuk moderne liedjes, die de kinderen ook aanspreken? Meer dan de helft van hen stond daar met een gezicht alsof ze net een citroen op hadden.

Toen de verschillende koren eindelijk allemaal bij elkaar kwamen staan voor de laatste twee liedjes, waarbij de ouders ook mee zouden moeten zingen, begon Miss Harrison opeens onbedaarlijk te huilen! Het zangprogramma wordt volgend jaar stopgezet op Kai's school (schandalig, dat vind ik ook) en dus is er geen baan meer voor haar na 8 jaar trouwe dienst. Ze wordt overgeplaatst naar een lagere school in de buurt. Luid huilend zong ze het lied "Smile" van Charlie Chaplin mee met de hele zaal, het arme mens! Ik had echt met haar te doen!

Daarna zong iedereen nog vol verve "God Bless America" (wat me altijd weer aan 11 september doet denken en alle emoties van toen, de tranen prikken dan toch weer even, vreemd genoeg) en toen konden we eindelijk huiswaarts keren. Ik denk, dat er voor Kai geen zangcarriere is weggelegd!


Het enthousiasme straalt ervan af bij Kai