Een normale dag

Als ik mijn blog soms zelf eens overlees bedenk ik me, dat we inderdaad wel altijd iets gaande hebben in dit gezin. Nu ben ik een ondernemend iemand, waarschijnlijk omdat mijn moeder dat vroeger met ons absoluut niet was, maar er zijn natuurlijk ook dagen, zoals vandaag, waarop het "gewone" gebeuren moet (helaas!).

Vanochtend om half zeven kust Rick me gedag. Hij moet al om tien over zeven aanwezig zijn op het golfterrein in Leesburg, meer dan een half uur rijden hiervandaan. Hij komt dus ook te laat aan. Dat is het begin van een nogal desastreus golf dagje, als ik zijn verhalen zo hoorde. Halverwege de ochtend begint het namelijk te plenzen en hun hele groepje wordt door- en doornat. Gelukkig is het lekker warm buiten...

Ik draai me nog eens om en met moeite staan Saskia en ik om kwart voor acht op. Het is wat bewolkt, maar een lekkere temperatuur, dus op Saskia's dagelijkse vraag of het warm of koud wordt, antwoord ik "warm!". Korte broeken weer, dus.

Net op tijd (een minuut voor de bel gaat!) lever ik haar af op school en wandel verder met Brynna en mijn 10 pond gewichten. Mijn ambitieuze plan om zo 5 kilometer te lopen wordt na ongeveer 3 kilometer afgebroken, want Brynna hijgt en hoest zo hard, dat ik niet denk, dat ze nog veel langer door kan, dus verkort ik de wandeling maar. Ik zie er vast als een idioot uit voor degenen, die langs rijden, maar ik besluit dan maar serieuze oefeningen te gaan doen. Ik loop op mijn tenen en dan weer op mijn hielen, ik loop alsof ik schaats en ik loop achteruit. Het ziet er allemaal vast belachelijk uit, maar op die manier gebruik ik verschillende spieren en zal ik morgen flink verrekt zijn.

Bij thuiskomst geef ik de planten hun wekelijkse water. We hebben zowel op het deck als voor het huis geraniums staan en ik verwijder de uitgebloeide stengels. Terwijl ik voor het huis sta valt het me op, dat ik met de bladeren aan de bomen geen enkele voordeur kan zien! We wonen niet ver van elkaar, maar er is heel wat privacy. Ook achter kijken we aan alle kanten tegen bomen aan, wat je het gevoel geeft in een bos te leven.

Na een snelle douche stap ik in de auto en begeef me naar Linens n Things. Mijn doel is om een oplossing te vinden voor alle losse spulletjes rond de wastafel in de badkamer van de kinderen. Met twee tieners staan er zoveel tubes en potjes met smeerseltjes, dat je door de bomen het bos niet meer ziet.

Helaas vind ik niets wat daartegen zal helpen, maar wel een nieuwe Aero bed voor de vakanties en een heel praktische zwembad/strand tas.

Door de inmiddels harde regen loop ik nog even de World Market naast Linens n Things binnen. Ik hoop er altijd Nederlandse of tenminste bekende Europese produkten aan te treffen, maar ze lijken meer op de Aziatische markten geconcentreerd. Ik loop er dus zonder iets te kopen weer uit. Ik vraag me af, hoe deze keten overleeft en zelfs uitbreidt, want ik zie er nooit iemand winkelen.

Mijn volgende stop is Penn Camera. Omdat we over twee weken naar Yellowstone en Grand Teton National Parks gaan willen Rick en ik een goede zoemlens voor onze toestellen. Die vind ik daar en ik koop ook een UV en polarizing filter. Terwijl ik daar sta gaat mijn mobieltje.

Het is Katja, die vraagt waar ik ben. Ik voel de bui al hangen en jawel hoor, kan ik haar en haar vriendinnen ophalen bij Starbucks in Vienna. Ze heeft toch maar geluk, dat ik niet buitenshuis werk, want ze vindt het maar wat makkelijk om me als chauffeuse te gebruiken. Ik rij haar en 3 vriendinnen en een vriend naar ons huis, waar ze vervolgens met luide muziek en allerlei snacks de basement in vertrekken.

Het voordeel van deze leeftijd is, dat ze zichzelf prima kunnen bedruipen. Het nadeel, dat ze absoluut niets opruimen!!! Rick heeft de halve avond lopen vloeken over de rotzooi in het theater.

Een paar weken geleden bleek ik bij een bloedtest te weinig witte bloedlichaampjes te hebben. Vandaag moet dat opnieuw getest worden. Ik heb me er natuurlijk weer lekker druk om gemaakt, maar uiteindelijk ben ik tot de conclusie gekomen, dat ik er toch niets aan kan veranderen. Om twee uur heb ik bloed laten afnemen en nu maar wachten op het vonnis. Er worden hier enorm veel preventieve medische testen gedaan. Op zich wel goed, maar het betekent ook vaak wekenlang stress omdat er "iets" niet goed was, dat later "niets" bleek te zijn. Ik probeer dus maar rustig te blijven, want ik voel me prima.

Kai en Saskia moesten hun beugels laten bijstellen. Beiden hebben nu rood-wit-blauwe elastiekjes vanwege 4 juli. Saskia's gebit zal heel wat werk vergen, want ze mist genetisch twee permanente tanden. Natuurlijk vindt ze dat maar niets en is nu al bang om wat er over 6 of 7 jaar zal gebeuren daaromtrent.

Rick is lekker vroeg thuis, nog nat van de zondvloed van vanochtend. We hebben zin in een "date" en vragen Katja op te passen. We hebben al lang niet meer bij Legal Sea Foods gegeten en hebben wel zin in een lekkere vismaaltijd.

Nou, dat blijkt het ook te zijn! Heerlijke verse oesters vooraf en ik bestel soft shell crabs Provencal. De soft shell crabs (crabbetjes, waarvan de "schild" nog niet hard is en die je dus in zijn geheel opeet) zijn in de pan gebakken met een heerlijke tomaten en champignons saus. De bediening is erg vriendelijk en snel en de wijnlijst ook heel goed en bovenal gunstig geprijsd. Deze keten is zeker aan te raden!

Op weg naar de auto stoppen we nog even bij Macy's, waar ik twee vesten koop. Het weer in Wyoming wil nog weleens koel zijn, dus die zullen daar vast van pas komen.