Schuldgevoelens

Liggend in het zwembad vanmiddag las ik een artikel in Woman's Day over hoe wij vrouwen ons schuldig voelen, als we tijd voor onszelf nemen. Hmm, op heterdaad betrapt, want daar had ik op dat moment ook wel even last van. Tenslotte is het wel heel lui, om zelfs zonder kinderen, die bezig gehouden moeten worden, in het zwembad te gaan luieren, zoals ik op dat moment deed.

Wat is dat toch? Die drang om altijd maar productief bezig te zijn en als je dat niet bent, voelen alsof je je van je node taken kwijt? Aan Rick ligt het in ieder geval niet, want die wil dat ik, als de kinderen er niet zijn, zoveel mogelijk plezier voor mezelf maak.

Op Saskia's school mogen ze deze week op allerlei grappige manieren verschijnen. Gisteren was het crazy hair day en liep iedereen met gekke kleuren haar. Vandaag mochten ze iets dragen, wat liet zien, wat ze later wilden worden. Saskia droeg haar gymnastiek pakje, want ze wil later een gymnaste worden. Morgen mogen ze in pijama naar school (heerlijk, ik wou dat dat iedere dag het geval was, ha ha!).

Terwijl Christine en ik door een zinderend Vienna liepen (gelukkig hebben we zoveel bomen, dat er heel wat schaduw is!) ging mijn mobieltje. Op Katja's school was de air conditioning nu echt kapot en ze had het zo warm, dat ze me smeekte alsjeblieft een schoon t-shirt en een korte broek langs te brengen. En inderdaad, eenmaal in het schoolgebouw brak het zweet me meteen uit! Arme kinderen en arme leraren!

In dit warme weer vind ik koken maar niks en Rick komt te laat thuis om de barbecue aan te maken (ik wil gas, hij zweert bij kolen), dus komt het op salades en ander koud voedsel aan. Dat smaakt toch het beste als het snikheet is.

Dus haalde ik bij Whole Foods en Giant (met die fantastische self checkouts, waarom Safeway die niet heeft is me een raadsel!) de benodigdheden voor een lekker stokbroodje met kaas en ham en verse salade voor vanavond.

Nu ik zelf geen kleine kinderen meer heb, merk ik aan andere moeders, hoe vermoeiend dat was, vooral bij het winkelen. Vandaag heb ik twee keer een moeder met kleintjes geholpen, beide keren werd het met dankbaarheid aanvaard. Vroeger vond ik het zelf ook heel fijn, als iemand me met het inpakken en de kleintjes hielp. Ok, zo lang geleden is het ook weer niet, maar ik hoop wel dit te onthouden, zodat ik als oma ook nog begrijp hoe dat voelde.

En toen had ik om 13 uur al mijn huishoudelijke taken, inclusief het maken van een smoothie voor als de kinderen thuiskwamen (vers fruit, vanilla yoghurt en melk tot een shake gemixt), af.

Dus besloot ik mezelf te verwennen met een zwembad trip zonder kinderen. Als ik daar ben met de kinderen is er altijd wel eentje, die zich verveelt en waarmee ik dus moet gaan spelen. Zelf ben ik dol op baantjes trekken. Ja, dat is vreemd en raar. Maar tijdens het zwemmen concentreer ik me helemaal daarop, niets is ontspannender! Gewoon door het water klieven en banen tellen. Ik heb voor mezelf een doel van twee kilometer gezet, deze week. De helft daarvan is volbracht. Het uurtje, dat ik voor mezelf had was heerlijk!

Vienna Aquatic Club

Katja was doodmoe bij thuiskomst. Die had tot half drie vannacht aan een project voor Engels gewerkt en moest om half zes weer op voor school! Zulke uren had ik niet tot ik op de universiteit zat!

Een van, die laat zien, hoe competitie gericht veel mensen zijn!

Natuurlijk wilde Saskia na school ook naar het zwembad, dus trok ik er weer heen. Zij vond allerlei vriendinnetjes, dus ik zag haar niet, tot we weg werden gestuurd vanwege donder. Bij de eerste donderslag wordt het zwembad voor 45 minuten gesloten. Meestal is er in die tijd nog wel een donderslag geweest, dus het betekent gewoon gesloten voor de rest van de dag. Het is wel de makkelijkste manier om de kinderen mee naar huis te krijgen!

De zoveelste reality show kondigde zich vandaag aan: eentje waarin Tommy Hilfiger bepaalt, wie zijn "apprentice" wordt. Het hele concept is een copie van The Apprentice, maar het was toch wel grappig anders om te zien (de mode types zijn nu eenmaal "anders").

In dit artikel wordt van alles verteld over de Wereld Bank, waar mijn vader werkt en wij ook een stel kennissen hebben. Een gratis "abonnement" op de Washington Post is wel nodig.