"It's raining leaves, Hallelujah!"

And the trees are thrashing thrusterly
And the leaves are rustling gusterly
So it's rather safe to say
That it seems that it may turn out to be
It feels that it will undoubteadly
Looks like a rather blustery day today"
Winnie the Pooh, 1968

Bij het openen van de lamellen moest ik meteen aan deze liedjes denken! Gistermiddag nog was ons gazon schoongeblazen en alle blaadjes netjes in plastic zakken gestopt door de buurt tuinman (die we allemaal gezamenlijk hebben ingehuurd). Ik kijk door het raam naar beneden en wat ik zie is geel, geel en nog eens geel! Het heeft vannacht flink gewaaid en dat doet het nog en er is geen grasspriet meer te bekennen! De bomen zijn een stuk kaler, maar nog lang niet kaal, wat wel laat zien hoeveel bladeren er aan deze hoge bomen zitten!

Zoals iedere ochtend probeer ik te bepalen, hoe ik mijn oefening van de dag ga krijgen. Ik leg Rick de keuzes voor: de voortuin harken of een fietstocht. Bij het eerste voorstel ligt hij dubbel. Volgens hem wordt ieder blaadje dat ik de goot in hark meteen weer teruggeblazen. Dus besluit ik te gaan fietsen.

Mijn fiets heeft net een "tune up" (beurt) gehad bij Performance Bicycles. De rem zou niet meer moeten piepen, maar dat doet hij wel. Mijn mijlencounter zou moeten werken, maar dat doet hij niet. Ik vraag me af, wat ze dan wel gedaan hebben!

Op de heenweg heb ik flinke tegenwind, ik moet vaak rechtop gaan staan om de heuvels op te komen, zelfs met de laagste versnelling! Ik rijd vier mijl op het W&OD pad, de herfstkleuren zijn er nog, maar duidelijk aan het einde. Er zijn een paar mede-fietsers en een enkele jogger, maar druk is het niet. Bij mijl 15,5 keer ik om, hierna wordt het wel erg afgelegen en met zo weinig mensen op het pad voel ik me dan niet veilig. De terugweg is veel makkelijker, ondanks dat het heuvel op is.

Als ik dichter bij Vienna kom begint mijn ketting raar te doen. Als ik terugschakel kom ik vast te zitten. Dit heb ik nog nooit meegemaakt! Die tune up heeft alles alleen maar erger gemaakt!

Omdat ik vrij dicht bij Karins huis ben en toch al wilde gaan kijken of ze de van, die ze dit weekend op het oog hadden, gekocht hebben, besluit ik daarheen te lopen. Op hun oprit zie ik de mooie nieuwe 2002 Toyota van staan, een heel mooie donkerblauwe.

Als ik aan de deur bel is er geen gehoor, maar er komt een zeer Nederlands uitziende meneer de hoek om lopen en ik zeg automatisch "Goedemorgen". Hij steekt zijn hand uit en stelt zich voor als Karins vader. Hij vraagt me binnen te komen, ik voel me een beetje te veel, maar dat gaat al gauw weg als ik de hartelijkheid van Karins ouders ervaar!

Het voelt een beetje als thuiskomen, alsof ik deze mensen al jaren ken, een heel bijzondere ervaring. Het voelt net zo als we vroeger bij mijn opa en oma op bezoek gingen. Ik krijg eerst een glas water (dorstig na al het fietsen) en daarna zet haar moeder een heerlijke kop koffie.

Als Karin na een uurtje thuiskomt voel ik me helemaal thuis bij haar ouders. Wat een gave hebben die mensen! Ik benijd Karin erg met zulke lieve ouders!

Karin heeft intussen haar rijbewijs en laat trots het credit card formaat document met leuke foto zien. Ze vertelt hoe ze wat nerveus was tijdens het theorie examen, maar het praktijk examen was een fluitje van een cent. Hopelijk is wat ik heb gehoord waar, dat kinderen, die nog nooit een rijbewijs hebben gehad, een moeilijker examen krijgen!

We kletsen nog gezellig aan de keukentafel als mijn mobieltje gaat. Het is Katja, ze voelt zich niet lekker, misselijk en wil, dat ik haar op kom halen. Karin biedt aan de fiets in hun van te laden en haar op te halen. Ik ben daar natuurlijk heel dankbaar voor, want met een kapotte fiets de twee mijl lopen en dan nog ophalen zou natuurlijk veel langer duren!

Katja is duidelijk overmoe. Ik geef haar thuis wat kippenbouillon en toast en stuur haar dan naar bed. Ze heeft de afgelopen weken te veel hooi op haar vork genomen en moet even "rechargen". Als ik haar om half vier wakker maak voelt ze zich een stuk beter.

Voor mij is dit toch wel een "pijn" dag. Ik werd er al wakker mee, maar zelfs met het fietsen gaat het niet weg, nek- en schouderpijn en algehele malaise. Ik gun mezelf dus ook de nodige rust vanmiddag, ik moet toch "oppassen", ha ha.

In de crockpot maak ik tuna noodle casserole, een echt "comfort food": pasta, tonijn, erwtjes en room saus. Het gaat er goed in! Hieronder het recept voor de liefheb(st)bers (ik serveer met salade en stokbrood):
Tuna Casserole

1/2 cup chopped onion
2-10 oz cans cream of chicken soup
1 cup milk
10 oz frozen peas
8 oz uncooked medium egg noodles
2-6 1/2 oz cans flaked tuna

Sprinkle onion in crockpot. Mix soup and milk in large bowl. Add peas, noodles and tuna. Stir well. Turn into crockpot. Cover ans cook on Low for 6-8 hours or High for 2 1/2 to 3 hours. Stir before serving.