Onze webcam

Cul-de-sac Cam

maandag, oktober 31, 2005

Trick or treat!

Happy Halloween! We kunnen ons geen mooier weer wensen, het is moeilijk te bevatten, dat we zaterdag nog door de sneeuw liepen!

Alle kinderen kleden zich in het oranje en zwart voor school. Kai en Katja weten nog steeds niet of ze vanavond gaan trick or treaten en Saskia heeft besloten, dat ze toch geen heks wil zijn. Zucht!

Christine belt of ik naar haar toe wil komen voor een fikse wandeling en dat doe ik graag. Alles beter dan alleen sporten! We lopen anderhalf uur door de nu wel heel mooi gekleurde natuur. De vlammend rode maples zijn nu overal te zien, als ik uit het raam kijk hier staat er ook zo'n prachtige boom in de achtertuin van onze buren.

Als Saskia uit school komt snijden zij en Laura haar pompoen uit op het deck. Kai doet hetzelfde met een stel van zijn vrienden, die inmiddels hebben besloten wel te gaan trick or treaten. Het is een waar gekkenhuis met telefoontjes van jongens, die alles op het laatste moment willen regelen.
Image hosted by Photobucket.com

Katja moet na school blijven om te helpen met het voorbereiden van het toneelstuk, dat dit weekend gespeeld zal worden. We verwachten rond half zes een telefoontje van haar te krijgen om haar op te halen, maar dat blijft uit.

Saskia zoekt intussen een kostuum bij elkaar en wordt een mooi uitziende vampier. Ik ga als "Chinese Takeout", een kostuum, dat ik al jaren heb en Rick wordt een tovenaar.

Mijn vader komt, zoals ieder jaar, om de snoepjes uit te reiken, terwijl wij op weg zijn met Saskia. We eten gauw pizza en om half zeven loop ik met Saskia naar Laura's huis, terwijl Rick Kai, die echt op het laatste moment zijn kostuum in elkaar heeft geflanst en als "shark attack victim" gaat, afzet. Kai ziet er prachtig uit. Daarna rijdt Rick naar Katja's school, want we hebben nog steeds niets van haar vernomen en zijn intussen bezorgd.
Image hosted by Photobucket.com

Image hosted by Photobucket.com

Image hosted by Photobucket.com

Image hosted by Photobucket.com
Rick als tovenaar

Om zeven uur belt hij me om te zeggen, dat er niemand meer op school is, maar dat hij naar huis gaat, want Katja is vast met iemand anders thuis gekomen. Samen met Lois, Laura's moeder, ga ik verder met trick or treaten met de meisjes. Als we een half uur later in onze cul de sac komen, staat Rick in zijn kostuum snoep uit te delen in onze tuin. Ik denk dus, dat Katja inmiddels thuis is, vooral als ik een groepje van haar vriendinnen zie. Maar daar zit zij niet bij en geen van de meisjes heeft haar kunnen bereiken, want ze zou met hen gaan trick or treaten.
Image hosted by Photobucket.com

Nu begin ik echt een beetje in paniek te raken. We weten niet eens waar te beginnen om naar haar te zoeken. Ik merk aan Rick, dat hij zijn nonchalante houding ook begint te verliezen. En net als we ons gaan beraden wat we zullen doen rijdt er een auto de straat binnen en Katja stapt prinsheerlijk uit. Ze wordt door het groepje vriendinnen als een lang verloren vriendin onthaald, ik ga gauw verder met Lois en de meisjes, want ik weet, dat ik even moet afkoelen en laat haar aan Rick over.

Laura en Saskia rennen van huis naar huis en hun zakken raken al aardig vol. In de laatste cul de sac zijn de meeste huizen mooi versierd. Aan het einde van de straat ziet het huis er wel heel eng uit, met bliksem en de persoon aan de deur heeft een "Scream" masker aan. Maar Saskia en Laura lopen er dapper naar toe. Als ze weer terug lopen komt er een verkleedde man met een apparaat, dat klinkt als een elektrische zaag, eng lachend achter hen aan rennen. Saskia rent hysterisch huilend weg en ik haast me haar te troosten. De man lacht zich rot en ik heb zin om een echte zaag te halen en een duel met hem aan te gaan. Dit is niet leuk meer!
Image hosted by Photobucket.com
Gelukkig is er verderop een vriendelijke "heks"

Gelukkig vinden we een paar huizen verderop een vrolijk versierd huis met een ouder echtpaar, waarvan de vrouw als vriendelijke heks is verkleed en de man foto's neemt. Dat kalmeert de meisjes weer. Ik kan me zo kwaad maken om zo'n volwassene, die er plezier in heeft kleine kinderen doodsangst aan te jagen!

Om acht uur zijn we thuis met een grote buit. Mijn vader zegt, dat hij heel wat kinderen langs heeft gehad en veel complimenten over onze versieringen. Al ons snoep is op en helaas is Halloween weer voorbij. Het blijft een van mijn favoriete feestdagen hier!
Image hosted by Photobucket.com
De pompoenen van onze vrienden, die vier kinderen hebben

Image hosted by Photobucket.com
Kai's pompoen

Image hosted by Photobucket.com
Saskia's pompoen

In ander nieuws ligt Rosa Parks nu in het Capitool opgebaard. Een historische gebeurtenis, want zij is de eerste vrouw en al helemaal de eerste zwarte, die daar opgebaard ligt. Zij was een bijzondere vrouw, heel dapper en later heel beroemd, maar ze bleef een eenvoudig iemand. Werkelijk een persoon om een voorbeeld aan te nemen.

zondag, oktober 30, 2005

Plum Island

Zo grijs en koud als het gisteren was, zo stralend en veel warmer is het vandaag! Dankzij het terugzetten van de klokken staan we lekker vroeg op, zodat we nog een hele ochtend samen kunnen doorbrengen.

Na een lekker ontbijtje van getoaste bagel met zalm nemen Ayesha en ik Stefan en Saskia en hun hond Lieffie mee naar het strand van Plum Island.
Image hosted by Photobucket.com

We parkeren de auto vlakbij de vuurtoren en de kinderen spelen even in de heel leuke speeltuin, die erbij ligt. Dan wandelen we een stuk langs de zee. Lieffie rent los en vermaakt zich met andere honden en neemt zo af en toe een duik in zee.
Image hosted by Photobucket.com

Opeens zien we haar in iets rollen. Bij nadere inspectie blijkt het een dode zeehond te zijn, althans het lijf, want de kop is er af. Ietsje verderop ligt nog een onthoofd zeehondenlijk. We vragen ons af wie of wat er zeehonden onthoofd en de kinderen zijn erdoor gefascineerd.
Image hosted by Photobucket.com
Lieffie na haar zeehonden avontuur

Ayesha en ik vinden het maar vies, dat Lieffie erin gerold heeft en bedenken manieren, waarop we haar schoon kunnen krijgen. De makkelijkste daarvan is als ze nog even in zee gaat zwemmen. Maar dat blijkt makkelijker gezegd dan gedaan, want opeens durft Lieffie niet meer zo diep en dus wordt haar rug niet nat.

De rest van de wandeling gooien Ayesha en Stefan stokken in het water in de hoop, dat Lieffie die gaat ophalen. Eindelijk lukt het en gaat ze zelfs even helemaal onder, want er staat wel een sterke stroom. Maar ze is in ieder geval afgespoeld.

Na dit avontuur is het alweer tijd om gauw te lunchen en dan nemen Saskia en ik afscheid van David, Devon en Natalya. Ayesha en Stefan brengen ons naar het vliegveld.

Het is altijd weer even slikken bij het afscheid nemen, want we zullen hen waarschijnlijk voor de lente niet weer zien.

We zetten onze koffers weer af bij de Skycap, die ook in Boston $2 per koffer kost. Het is wel een heel handige en snelle service, want binnen vijf minuten na het uit de auto stappen zijn we ingecheckt en hebben onze boarding pass.

Ook bij de veiligheidscontrole staat er niemand en ik vraag me af, waarom we anderhalf uur van te voren op het vliegveld moesten zijn. Gelukkig heeft Boston Logan een wireless service en ik neem voor $7,95 een dagabonnement. Zo kan ik nog even een uurtje internetten, terwijl Saskia met haar Nintendogs speelt.

De vlucht verloopt rustig en we hebben prachtig uitzicht over de herfstige oostkust. Helaas zitten we aan de verkeerde kant van het vliegtuig om Manhattan te zien.
Image hosted by Photobucket.com
Boston vanuit de lucht

Rick staat ons op Dulles al op te wachten, hij heeft een gezellig weekend met vooral Kai gehad. Katja was druk met babysitten en is met een stel vrienden op zaterdag naar Kings Dominion gegaan.

Rick en Kai zijn vrijdagavond de film "Doom" gegaan, wetend dat het vrouwelijk gedeelte van het gezin daar geen interesse in heeft. Op zaterdagmiddag zijn ze ook samen naar Kings Dominion gegaan, waar alles ook helemaal in het teken van Halloween stond. Saskia is daar altijd erg bang voor, dus dit was de perfecte gelegenheid voor ze om het toch te zien.

Om vijf uur zijn we weer thuis. Precies op tijd om pompoenen uit te hollen en het "gezicht" er vast op te tekenen, want morgen moeten ze uitgesneden worden.

zaterdag, oktober 29, 2005

Partijtje en sneeuw

Na met zijn allen als een wervelwind het huis te hebben schoongemaakt komen om een uur of tien de eerste gasten om de eerste verjaardag van mijn nichtje te vieren.

Het wordt erg gezellig, de kinderen spelen, dat de stukken eraf vliegen. Saskia is een goede helpster, zodat de ouders ook nog eens samen kunnen praten. De ijstaart wordt helemaal soldaat gemaakt en voor de lunch is er quiche lorraine en spinazie quiche. Natalya vindt het allemaal maar vreemd en wil het eerst liever allemaal op de arm van haar tante bekijken, zodat ik heerlijk mijn baby fix krijg.

Inmiddels sneeuwt het buiten keihard en het blijft zelfs een beetje liggen! Het maakt het binnen wel erg gezellig, maar niemand heeft zin in nu al een witte wereld. Het is zelfs voor dit gebied erg vroeg voor de eerste sneeuw. 
Image hosted by Photobucket.com
Het huis van mijn zus en zwager in de eerste sneeuw van het seizoen

Saskia wordt een beetje moe van alle kleintjes, dus ik stel haar voor even in de sneeuw te gaan wandelen. We nemen foto's en tellen de ringen van omgekapte bomen. We steken onze tongen uit om de sneeuwvlokjes op te vangen. Voor ons is dit bijzonder, want het zal in ons gebied (gelukkig!) nog wel even duren voor het gaat sneeuwen. Newburyport is zo'n leuk oud stadje, ik ben dol op de typische Cape Cod huizen met de verschillende kleuren.

Na het feestje gaan we met zijn zevenen uit eten (mijn 15-jarige stief-neef, Devon, komt ook mee) bij de Black Cow. Dit is een heel gezellig restaurant aan het water. Mijn zusje en ik delen de gefrituurde calamari, die heel lekker zacht zijn. Als hoofdgerecht bestel ik de lamsboutjes, die met een wel heel erg lekkere saus met rozemarijn komen en gegarneerd met zoete aardappel frietjes en gegrilde asperges. Iedereen smult en de atmosfeer is erg gezellig.

Omdat het een paar avonden voor Halloween is besluiten we versieringen te gaan kijken. Ayesha en David weten een huis in Boxford, waar de hele tuin met allerlei moois versierd is. Eerst halen we bij de slijter nog wat wijn voor vanavond. In iedere staat is de verkoop van alcohol anders geregeld. Zo kunnen wij in Virginia wijn en bier in de supermarkt krijgen, maar in Massachusetts moet je dat bij de slijter kopen.

Het huis in Boxford is inderdaad erg griezelig! Jammer, dat ik mijn statief niet mee heb, want nu zijn de foto's niet erg goed gelukt.

Als we weer thuis zijn, zien we de overbuurman in zijn garage ouderwetse suikerspinnen maken. Hij maakt er meer dan honderdvijftig vertelt hij, om maandagavond aan de Trick or Treaters te geven. Saskia, Stefan en ik krijgen er meteen ook een en Saskia vindt het jammer, dat wij niet zo iemand in de buurt hebben! De overbuurman vertelt, dat zijn vader dit ooit is begonnen en hij het, nu zijn vader in een verzorgingstehuis zit, heeft overgenomen.

Hij maakt de spinnen vanavond, want hij vertelt, dat hij morgen op herten gaat jagen. Dat vindt Saskia helemaal niets. Wij wonen niet in een buurt met jagers, dus dit is nieuw voor haar. Volgens David gebruikt de overbuurman echt alles van de dieren, die hij schiet.

Als de kleintjes in bed liggen kijken de volwassenen en Saskia naar de film Hitch. Deze film had ik nog niet gezien en we vinden hem allemaal heel erg leuk.

vrijdag, oktober 28, 2005

Boston

Nadat Rick ons op Dulles Airport heeft afgezet om kwart over zeven, keurig anderhalf uur voor onze vlucht, checken we onze tassen buiten in voor $2 per stuk. Binnen staat een lange rij en dit is wel zo makkelijk. De rij voor de veiligheidscontrole lijkt ook lang, maar het gaat allemaal snel. Schoenen uit, laptop apart in een bakje en Sas en ik zijn erdoor.

Een uur voor vertrek komen we bij de gate aan. Het boarden begint al gauw en het lijkt alsof we zelfs vroeg zullen kunnen vertrekken. Maar dan begint het gedoe. Vrijwel iedereen heeft kleine zwarte koffertjes, die vol gepropt zijn, zodat ze niets hoeven in te checken. Het vliegtuig is wel een heel grote 757, maar het wordt een langdurig gepuzzel en gestouw voor iedereen zit en alles past.

De bemanning wordt er duidelijk geagiteerd door, want de tijd dringt. Maar veel helpen doen ze niet. Als iedereen eindelijk zit gaat er spontaan een gejuich op en begint de vlucht toch heel vrolijk, al dat stouwen verbroederlijkt kennelijk en het wordt een heel gezellige vlucht.

Op tijd landen we in Boston, waar Ayesha en de kinderen al op ons wachten. Het is waterkoud, maar het is duidelijk, dat Saskia en ik nog aan de warmte gewend zijn, want het deert Ayesha en de kleintjes helemaal niet.
Image hosted by Photobucket.com
Een deel van de Boston skyline aan de overkant van de Charles rivier

We gaan naar het Museum of Science, wat leuk is voor kinderen van alle leeftijden. Het is voor Saskia en mij de eerste keer, dat we erheen gaan. Nu hebben veel steden hier een wetenschappelijk museum en we hebben er al heel wat bezocht, maar dat van Boston is een van de mooiste, vind ik.
Image hosted by Photobucket.com
Geconcentreerd magnetische kunstwerken maken

Het is vrij nieuw en zeer ruim opgezet met allerlei grote kamers met een thema. Saskia en Stefan vinden de modellenkamer er interessant, vooral waar je met magnetische kleurige kettinkjes allerlei vormen kunt maken. Hier blijven we bijna een uur!

Dan is het tijd om te gaan lunchen en het museum heeft een leuk cafetaria. Daar halen we van de heel gezonde salad bar. Het is er vol met allerlei schoolgroepen.

Na het eten gaan we naar de vlindertuin, waar de kinderen een vlinder "geboren" zien worden. Ook voor Ayesha en mij is dit wel bijzonder, want dat hele proces had ik nog nooit "live" gezien.
Image hosted by Photobucket.com
Mooie vlinders in de vlindertuin

Nadat Saskia en Stefan nog even allerlei fysieke apparaten hebben uitgeprobeerd is het tijd om naar het kantoor van BCIS (Bureau of Citizenship and Immigration Services) te lopen. Hier moet Ayesha haar vingerafdrukken laten doen voor haar staatsburgerschap.

Achteraf gezien is het goed, dat ik mee ben, want alleen met de twee kleintjes was het haar nooit gelukt! Het duurt wel een half uur voor ze klaar is en tegen de tijd, dat ze weer naar buiten komt, is er niemand, behalve het chagrijnige personeel, meer in het kantoor.

Daar zit ik dan met drie verveelde kinderen! Uit louter armoede ben ik maar Nederlandse liedjes met ze gaan zingen. Helaas is Saskia er al veel van vergeten, merk ik. Stefan van drieeneenhalf zingt wel naar hartelust mee en Natalya, wiens eerste verjaardag is vandaag, deint op mijn schoot ook mee. Zo brengen we toch nog wat vrolijkheid in het sombere immigratie kantoor. Ik bedenk me, dat als ik daar iedere dag zou moeten werken, ik ook niet meer de vriendelijkste zou zijn!

Eindelijk is Ayesha klaar en rijden we door de spits naar huis, het verkeer hier is bijna net zo erg als in ons gebied en de Bostonian bestuurders zijn veel ongeduldiger. Maar Ayesha is hier aan gewend en laveert ons professioneel weer veilig naar Newburyport.

Hier stoppen we bij een Hallmark winkel en de Shaw's supermarkt om versieringen, cake en versnaperingen voor het verjaarspartijtje morgen te kopen.

Thuis maken we eten voor de kinderen en bestellen zelf sushi. Onder het genot van een glaasje wijn kletsen we bij. David, mijn zwager, laat trots hun verbouwde zolderverdieping zien. Helaas is hij nog niet klaar, dus slapen Saskia en ik weer in hun "kast", wat in werkelijkheid een enorme kamer naast de badkamer is. Heerlijk zo'n "kast"! En Saskia en ik slapen er lekker in.

donderdag, oktober 27, 2005

Middleburg

Stralend begint de dag weer. Het heeft vannacht zelfs gevroren, alle daken zijn wit. Het warmt al gauw op, want tijdens mijn wandeling met gewichten, die ik direct nadat ik Saskia op school heb afgezet begin, krijg ik het flink warm in mijn winterjas.

Het is zulk mooi weer en ik bedenk me, dat ik zin heb naar Middleburg te gaan. Dan kan ik ook meteen langs Chrysalis, de wijngaard, om wijn voor mijn zwager en broer (en natuurlijk ook voor ons) te kopen.

Morgenvroeg vertrek ik met Saskia naar Massachusetts om daar de eerste verjaardag van mijn nichtje te vieren. Mijn zwager is dol op goede wijn. En mijn broer in Nederland wordt eind november 40 en hij is een echte wijnkenner, dus een goede fles Virginia wijn zal hem ook bevallen.

Karin en Christine hebben allebei van alles gaande vandaag, dus ga ik er alleen op uit. Natuurlijk vergezeld door mijn trouwe camera, die nooit andere plannen heeft (behalve als de batterij op is, maar daarvoor heb ik een tweede batterij aangeschaft).

De rit naar Middleburg is eerst heel stedelijk, maar na South Riding wordt het al gauw helemaal "country". Overal oude boerderijen en zo af en toe een schattig oud stadje. Ik geniet van de uitzichten. Ik ben echt dol op het landschap van Virginia, het glooiende, toch ook ruige, met roofvogels cirkelend boven de velden. Ik zou er nooit willen wonen, want ik ben dol op alles wat de stad te bieden heeft, maar zo'n ritje naar buiten voelt als een mini vakantie.

Een van de kerkjes in Middleburg

De omgeving rond Middleburg heet "horse country", paardenland. Hier wordt nog ouderwets op vossen en dergelijke gejaagd met honden en paarden. Overal zie ik prachtige paarden in de weilanden staan en dan opeens een hele groep herten.

Een oud huisje aan de hoofdstraat van Middleburg

Na iets meer dan een half uur kom ik in Middleburg aan en parkeer mijn auto bij een parkeermeter. Voor een kwartje per uur kun je hier parkeren. Er zitten nog 20 minuten in de meter en ik verwacht niet langer dan een uur en twintig minuten te blijven. Dat is nog eens goedkoop parkeren!


Langs de leuke antiek- en snuisterijenwinkeltjes loop ik de hoofdstraat af, hieraan liggen allemaal historische huisjes en kerken (drie kerken aan een straat!). Ik loop een paar winkeltjes binnen, die vooral volstaan met allerlei herfst en Halloween spulletjes. Een aantal winkels is al helemaal in Kerstsfeer. Bij de slager loop ik uit nieuwsgierigheid binnen, want een echte ouderwetse slager is hier in de omgeving wel heel uniek. Tot mijn verbazing verkopen ze er sausage rolls, die precies op saucijzebroodjes lijken. Ik koop er meteen drie, wetend dat Rick, Katja en Kai ze ook heerlijk vinden.

De vossenjacht is belangrijk in Middleburg en overal vind je de vos terug, hier in een bankje

Inmiddels is het twaalf uur en ik heb honger. In een van de oude huisjes in een taverne gevestigd, de Hidden Horse Tavern. Hier heb ik nog nooit gegeten en het ziet er gezellig uit. Ik bestel een heel lekkere zalm en spinazie salade, terwijl ik naar de luide conversatie tussen twee duidelijk Middleburgse dames luister. Een ervan is kennelijk naar Massachusetts op vakantie geweest en er wordt constant gezegd hoe het op de foto's lijkt of ze in Europa zijn. Zeer amusant!


Na het eten rijd ik naar de Chrysalis wijngaard. Hier proef ik hun rode wijnen en kies een paar flessen als cadeaus. Zelf koop ik ook een paar flessen, hun Chardonnay is voortreffelijk.

Op de terugweg stop ik nog even voor foto's bij de molen in Aldie. Dit is een mooi oud gebouw, kennelijk in trek bij fotografen, want er is nog een ander stel met heel professioneel uitziende fototoestellen. Helaas verdwijnt de zon net achter een enorme wolk, dus moeten we het met schaduw doen.


De Aldie molen

Om half twee ben ik weer thuis en heb een uurtje om huishoudelijk spul te doen. Dan komt Katja thuis uit school en die moet nog een griepprik. Katja haat prikken en als we bij de kinderarts aankomen, waar ze absoluut de oudste patient is, laat ze dat duidelijk blijken aan de receptioniste.

Katja heeft een heel droog gevoel voor humor en al gauw lachen alle aanwezige ouders zich rot om haar opmerkingen. Het saaie wachten voor de dokter wordt door mijn dochter even opgevrolijkt. De receptioniste, ook niet veel ouder dan Katja, doet meteen mee en komt Katja zelfs een lolly brengen om alles wat te verzachten. Ik vertel Katja, dat ik ooit gelezen heb, dat babies iets zoets kregen en daardoor minder pijn leken te voelen.

Ze houdt dus een stuk van de lolly over voor de prik en verklaart na afloop dat dit de minst pijnlijke prik ooit was. Vrolijk neemt ze afscheid van haar publiek en gaan we huiswaarts. Het is nooit saai met mijn tiener!

En nu is het pakken geblazen, morgen om 6:15 op want om 7:15 moeten Saskia en ik (ik neem bij bezoekjes aan mijn zus om de beurt een van de kinderen mee) op het vliegveld zijn. Ik neem wel een laptop mee, maar of ik aan een blog toekom weet ik niet.

woensdag, oktober 26, 2005

Burke Lake

Na regen komt zonneschijn, het is waar en vandaag was de nattigheid van gisteren al meteen weer vergeten. De stralende zon spoorde mij aan om er weer met mijn macrolens op uit te gaan. Terwijl ik Saskia naar school wandel zie ik al allerlei kleurige blaadjes en besjes. Die moeten gewoon op de gevoelige plaat vastgelegd worden!

Terwijl ik fotografeer zoek ik mooi gekleurde blaadjes om een herfsttafereeltje samen te stellen. Hieronder het resultaat van de foto sessie van vanochtend, ondanks de wind waren de blaadjes gewillige modellen.
Image hosted by Photobucket.com
Kleurige blaadjes

Image hosted by Photobucket.com
De zon accentueert de prachtige kleuren

Image hosted by Photobucket.com
Mijn compositie van herfstkleuren

Rond elf uur rijd ik richting Christine naar het westen en het valt me op dat de Blue Ridge bergen in de verte wit zijn! Er is gisteren heel wat sneeuw gevallen daar en dan te bedenken, dat ik er oorspronkelijk vandaag heen wilde om herfstfoto's te nemen! Als er sneeuw ligt is de Blue Ridge Parkway gesloten anders zou het wel erg mooi zijn geweest!

Christine en ik besluiten om de herfstkleuren langs het Burke Lake te gaan bekijken, die zijn op het moment spectaculair. We lopen de 4,5 mijl rond het meer en kunnen dan de parkeerplaats niet terug vinden! We zijn er compleet voorbij gelopen en moeten een paar mijl terug om er weer te komen. Al met al was het een flinke wandeling van anderhalf uur in rap tempo!
Image hosted by Photobucket.com

Image hosted by Photobucket.com

Image hosted by Photobucket.com

Terug bij Christine eten we weer zo'n heerlijke wrap als lunch! Ze heeft ook een heel lekkere groente dip, waarvan ik het recept mee naar huis neem. Ik denk waarempel, dat onze kinderen die ook lekker zullen vinden en hij zit vol verse groentes. Het is vet vrije cream cheese, mayonnaise, dille, knoflook en een kop met dun gesneden groentes. Heel makkelijk te maken, wat ik belangrijk vind.

Op weg naar huis stop ik bij Fair Oaks Mall. Ik heb vitamines nodig van CVS en wil bij Hecht's nog wat kniekousen en maillots voor onder mijn rokjes kopen.

Als ik de cul de sac binnenrijd komen Kai en Tyler net uit school en ze hebben een probleem. Hoewel Kai gisteren een paar vrijwilligersuren heeft gedaan en Tyler drie uur ergens anders hebben ze hun vijf uur nog niet vol en dat moet voor vrijdag. Ik stel voor, dat ze eerst Saskia's school bellen om te kijken of ze daar nog hulp nodig hebben. Als dat niet het geval blijkt (om te beginnen) bellen ze het Community Center, waar ze ook een "nee" te horen krijgen, want er zijn al genoeg vrijwilligers. Gelukkig belt de administratrice van Saskia's school terug, dat ze toch een lerares heeft gevonden, die hulp nodig heeft. Daar gaan de jongens nu morgen heen, op het nippertje. Zucht!

Voor het volgend kwartaal heb ik Kai op zijn hart gedrukt nu al te beginnen. Hij kan zijn politieke uren daarvoor gebruiken! Het is nog niet eenvoudig om vrijwilligerswerk te vinden, want er zijn zoveel mensen, die dat willen doen!

En nu zijn Rick en de kinderen naar de Vienna Halloween Parade aan het kijken. Helaas is het te koud voor mij om daar stil te gaan staan, want ik had het graag gezien. Rick belt ook al, dat hij bij mijn vriendinnen Denise en Mary staat, ik was daar ook graag geweest. Soms is het balen, dat mijn spieren niet meewerken, maar ach, tien jaar geleden was ik er veel erger aan toe. En eigenlijk is een paar uur alleen thuis ook heel leuk.

dinsdag, oktober 25, 2005

Brrr, koud!

Zoals Bob Ryan, mijn favoriete lokale weersvoorspeller, beloofde is het vanochtend donker en nat bij het opstaan. Jakkes! We hebben nog redelijk geluk, want ten noorden en westen van ons woedt een ware winterstorm met de eerste sneeuw van het seizoen. Wie had dat gedacht, toen we vorige week nog in onze korte broek liepen!

Karin en ik hadden dit alles al voorzien en nadat ik thuis een routine met gewichten heb gedaan rij ik naar haar huis. We drinken lekker even koffie en gaan dan naar Tysons Corner.

Daar is het lekker warm en licht en we vergeten de narigheid van buiten snel. Karin heeft niet veel kleding meegenomen uit Nederland, dus die heeft nieuwe dingen nodig. En ik kan ook wel wat nieuws gebruiken (ok, ik kan altijd wel wat nieuws gebruiken, ha ha).

We beginnen bij Hecht's en Karin vindt daar een leuke denim broek van Bandolino en een heel leuk gekleurde trui. Ik slaag met een zwart suede jasje (voor $79,99!! halve prijs!) en een knaloranje sportbroek van Nike.

Na ook nog bergen sokken en maillots te hebben ingeslagen en een heel zacht aanvoelend Kenneth Cole shirt voor onze mannen (bruin voor Frank en blauw voor Rick) vinden we, dat we al een heel eind op weg zijn!

We leggen onze schatten in de auto (brrr, koud, daar buiten!) en gaan op zoek naar een lunchplek. Er is een kleine food court in het midden van de mall, die het gunstigst ligt voor ons. We kiezen U.S. Bistro, waar je of van een buffet kunt nemen, of sandwiches en soep of salade kunt bestellen. Het smaakt lekker en we kunnen er weer even tegenaan.

Bij The Limited vinden we ook beiden leuke spullen en raken in gesprek met de verkoopster, die ook in Vienna woont, haar hele leven al (behalve een aantal jaren in Florida toen ze getrouwd was)! Ondanks het heel transitionele van dit gebied ontmoet ik toch steeds meer mensen, die hier opgegroeid zijn en vaak via omwegen ook weer terug zijn gekeerd.

Karin en ik bezoeken zowat iedere kleding- en schoenenzaak in de mall en zij vindt nog wat leuke sweatshirts voor Danielle. We proberen allerlei laarzen aan, maar besluiten uiteindelijk toch niet te kopen.

Voor het eerst sinds de opening gaan we de nieuwe Victoria's Secret winkel binnen. Deze winkel heeft allerlei stof doen opwaaien en Karin en ik zijn het erover eens, dat het allemaal wat ordinair oogt. We zijn niet preuts, maar mooi vinden we het niet. Ze hebben echter heel goede bh's en ik heb er een nodig, dus we lopen langs de kralerige strings. Binnen ziet de winkel er wel mooi uit en ik vind al gauw waar ik naar zoek.

Voldaan verlaten we net na drieen de mall. Ik zet Karin thuis af en rij, net als Katja op haar rug in de nattigheid valt tijdens het basketbal spelen, onze cul de sac weer binnen.

Het is koud in ons huis en ik doe meteen de open haard aan en verkleed me in de warmste kleren, die ik heb. Ik wil de 28 graden van vorige week terug!

Via Amazon.com bestel ik het boek "The Average American" van Kevin O'Keefe.

Gisteren heb ik tijdens de show van Martha Stewart de mannelijke "Average American" gezien. Martha vond zichzelf ook een "average American", yeah right! Zij las een paar van de kwalificaties van de "average American" voor: geboren zijn in de staat, waar je nu woont/kinderen en dieren hebben/een speciale hobby hebben/draag bril/contactlenzen/electrisch koffiezetapparaat/buiten grillen/bang voor het donker/speelt videogames/hoogste opleiding high school/loopt in een parade.

Interessante gegevens: de average American is niet te dik, hij is grijzend (ik schat hem in de 50) met bril en zijn naam is Bob.

O'Keefe heeft de hele Verenigde Staten afgereisd en vele duizenden mensen 140 vragen gesteld, bepaald naar aanleiding van de antwoorden, wat de meeste Amerikanen daarover dachten en maar een persoon in de Verenigde Staten gevonden, die volgens hem de "average American" is.
Helaas was het boek bij Barnes and Noble in de mall al uitverkocht, ik ben niet de enige geinteresseerde, blijkbaar.

Vanavond gaan Katja en Kai, die voor zijn "Civics" vrijwilligersuren moet maken, weer telefoneren voor de Democratische partij. Ik ben benieuwd hoe Kai het doet, hij houdt niet van praten en telefoneren, maar wilde dit wel graag doen.

Saskia en ik kijken naar Jeopardy. Ik kijk dit programma niet vaak, maar vind het wel heel leuk. Je moet er echt van alles voor weten en het leuke (voor mij) is dat ik veel van de antwoorden weet. Misschien doe ik ooit eens mee met de selectiewedstrijden.

maandag, oktober 24, 2005

Wilmaaaa!!!



Nou, Wilma heeft flink huisgehouden in Mexico en Florida en nu komt ze deze kant op. Het regent al flink buiten en er wordt vannacht nog veel meer verwacht.

Gelukkig schijnt bij het opstaan de zon volop en ik besluit er zoveel mogelijk van te genieten. Ik loop met Saskia mee naar school en breng mijn 10 pond gewichten mee. Daarmee ben ik verzekerd van een aantal opmerkingen, want het is natuurlijk ongewoon om een moeder met die dingen te zien lopen. Het zijn meestal bewonderende commentaren, gelukkig!

Saskia staat er vandaag op zich "comfy" te kleden. Dit betekent een wijde joggingbroek en een veel te groot t-shirt met vlekken. Ik probeer haar over te halen zich leuker te kleden, maar zij heeft daar geen zin in. Ik heb geen zin in een ruzie voor school, dus ik laat het maar zo. Ik denk wel terug aan mijn kindertijd. Geen haar op mijn hoofd dacht eraan ook maar iets anders, dan wat "in" was te dragen. Helaas had mijn moeder andere ideeen en moet ik geruite broeken aan, terwijl de rest spijkerbroeken droeg. En ik werd daarom gepest. Saskia maakt zich daar helemaal niet druk om en wordt ook niet gepest.





Nadat ik haar een afscheidskus heb gegeven loop ik verder. Ik loop een uur en vijftien minuten door Vienna, genietend van de mooie herfstkleuren, die nu steeds meer tevoorschijn komen. Een boom onderweg is voor erg mooi en ik besluit daar nog even heen te rijden om foto's te nemen. Terwijl de zon schijnt ben ik zoveel mogelijk buiten.




Maandag is altijd Saskia's korte schooldag en na mijn lunch ga ik haar alweer ophalen. Ze heeft hard gespaard voor "Nintendogs" en vandaag gaan we het spelletje kopen bij EBGames.

Voor we het spelletje gaan kopen tank ik benzine. De prijzen zijn flink omlaag sinds het hoogtepunt na de orkaan "Katrina", een gallon (bijna vier liter) kost $2,58. Een maand geleden was dat nog $3,29.

Katja heeft, bij het uitmesten van haar kamer dit weekend, een hele vuilniszak gevuld met boeken. Die brengen Saskia en ik naar de bibliotheek. Het is een zware tas en ze zijn er blij mee. De bibliotheek is hier helemaal gratis en donaties zijn natuurlijk van harte welkom.




Saskia kiest een van de drie aanwezige Nintendogs spelletjes bij EBGames. Ze is er dolblij mee, want ze heeft er lang voor gespaard. Om de nieuwe aanwinst te vieren gaan we naar Starbucks en Saskia drinkt een hete chocolade en ik een Pumpkin Spice latte. Het is inmiddels bewolkt en kouder buiten, dus het smaakt goed.

Thuis wordt samen met Laura "Lucky", de Nintendog, hard getraind. Als Laura naar huis gaat, komt Parker nog even om verder te helpen, want hij heeft al weken een Nintendog en is dus een expert.

Inmiddels is Wilma gearriveerd en hebben we gezellig de kaarsen aan. Vandaag vond ik de webcam bovenop de school van Saskia, vooral goed om te zien wat voor weer het is hier en op schooltijden de schoolbussen langs te zien komen.

zondag, oktober 23, 2005

Fietstochtje

Het miezerige weer van zaterdag spoorde niet bepaald aan tot activiteit, hoewel Christine en ik het toch voor elkaar kregen anderhalf uur te lopen. Het was nog lekker ook en zeker goed voor het humeur, dat toch altijd even opgevijzeld moet worden als het zulk weer is.

's Middags toog het hele gezin, minus Katja, die donderdag gaat, naar de kinderarts voor een griepprik. Vorig jaar hebben we die overgeslagen, maar dit jaar met al het geklets over vogelgriep hebben we besloten het maar weer wel te doen. Het wordt ook erg aangeraden en via Ricks werk hadden we er zelfs gratis een kunnen krijgen, maar Rick is op die dagen op reis.

Met een pijnlijke arm kwamen we een paar uur later bij Karin en Frank aan. Christine en Chuck en Mallory kwamen ook en het werd een gezellige avond. De reden voor de bijeenkomst was, dat we besloten hebben met zijn allen Sinterklaas te vieren, dus er moesten lootjes getrokken worden. Helaas was Frank op reis, dus die kreeg het overgebleven lootje.

Karin had heerlijk gekookt, een pasteitje met kip en kersen en een rijstgerecht met gehakt en kerrie en groenten. Het smaakte werkelijk voortreffelijk.

De kinderen aten pizza en konden het ook heel goed met elkaar vinden. Ik had het spelletje "Bunco" meegebracht en dat werd enthousiast gespeeld.

Zo grijs als het gisteren was, zo stralend blauw en zonnig is het vandaag. Rick en ik besluiten dus lekker iets buiten te gaan doen. De keuze valt op een fietstochtje in DC.

Rond tien uur gaat opeens de deurbel en staat Roland op de stoep om nog even afscheid te nemen. Leuk! We drinken wat Black Cherry Fresca en ik leg hem een goede weg naar het vliegveld uit. Hij besluit in de paar uur, die hij nog over heeft, de Metro naar Washington te pakken om nog mooie foto's van de monumenten te kunnen maken.
Image hosted by Photobucket.com
Met Roland voor ons huis

Rick maakt buiten ook nog even een paar foto's van ons en dan nemen we echt afscheid. Roland rijdt weg in zijn flitsende rode Ford Mustang met de kap naar beneden dit keer!

Rick en ik rijden naar de stad en ontdekken zowaar een aantal parkeerplaatsen vlakbij de Memorials, waar we niets vanaf wisten! Zo te zien hebben anderen die ook niet ontdekt, want er staat bijna niemand. Dit is iets om te onthouden als de kersenbloesems bloeien.

We fietsen langs de Potomac, door East Potomac Park, eerst naar Hains Point. Hier zien we het enorme beeld "The Awakening", waarbij het lijkt of een man uit de aarde oprijst. Hij heeft een knie, een voet, een hand, een arm en zijn gezicht al boven de grond uitsteken.
Image hosted by Photobucket.com
"The Awakening"

Natuurlijk moeten wij ook even poseren op zijn hoofd en in zijn hand. Er loopt ook een hele bus Japanse toeristen rond, die proberen hoger te klimmen. Een ervan valt nogal hard van de knie af, maar gelukkig is er niet meer gekrenkt dan zijn trots.
Image hosted by Photobucket.com
Rick op zijn hoofd

Image hosted by Photobucket.com
En ik in zijn hand

Rick en ik fietsen verder naar het Jefferson Memorial en zwaaien even naar Mr. Jefferson, die daar zo trots staat. Daar steken we over en rijden verder langs de rivier onder drie bruggen door tot we in Georgetown terecht komen.
Image hosted by Photobucket.com
Het fietspad

Image hosted by Photobucket.com
Mr. Jefferson

Het pad is druk met fietsers en joggers en dagtoeristen, dus snel gaan we niet, maar dat deert niet. In Georgetown besluiten we op een terrasje aan het water lunch te eten. Er zijn drie restaurants met grote terrassen, wij kiezen Nick's Riverside Grill.
Image hosted by Photobucket.com
Een man, keurig in jasje en dasje, staat uren langs de weg met "Bring home our troops" borden

Het weer kan niet mooier, ik heb mijn jas allang uitgetrokken en in het zonnetje is het lekker warm. De rivier is druk met plezierjachten en zeilboten. We kijken onze ogen uit en smullen van de bestelde barbecue kip sandwich.
Image hosted by Photobucket.com
De terrasjes in Georgetown

Image hosted by Photobucket.com
Het Lincoln Memorial

Dan fietsen we terug en om een uur of twee zijn we weer thuis. Ik pak mijn boek en ga voor op de stoep zitten lezen, terwijl Saskia en haar vriendinnetje Laura buiten spelen. Ik ben zowaar een beetje verbrand in mijn gezicht!

Met Michael en Laura mee als gezelschap voor Kai en Saskia gaan we om half zes naar de film "Wallace and Gromit, the Curse of the Were Rabbit". Het is onvoorstelbaar, wat men met klei kan maken! De monden van de poppen volgen helemaal de woorden, die gezegd worden. Het is een leuk verhaal, hoewel ik er na alle lovende reviews meer van had verwacht.

Omdat we toch al in Tysons Corner zijn besluiten we er ook even te eten. We krijgen een leuk tafeltje bij Gordon Biersch . Helaas zijn hun gebakken artichokkenharten op, want die zijn om je vingers bij af te likken! Gelukkig zijn hun andere gerechten ook erg lekker.

Na het eten neuzen we nog even in Barnes and Noble rond, die winkel is iedere dag van de week open van 9 uur 's ochtends tot 11 uur 's avonds!

Net op tijd voor Desperate Housewives zijn we weer thuis. De serie blijft boeien, er zijn weer genoeg intrigues om nieuwsgierig te blijven!

vrijdag, oktober 21, 2005

Toeristische dag

Terwijl Saskia en ik naar school wandelen begint het te plenzen. Opeens zien we een felle flits, net of een licht heel snel aan en uit ging. Was dat bliksem? Maar we horen eerst niets, dus lopen maar gauw verder. Een minuut later klinkt een luide donder, waar we flink van schrikken! Het belooft niet veel goeds voor deze dag, waarop ik met Karin en Roland, die ik van het Alles Amerika forum "ken", Washington ga verkennen!

Gelukkig blijft het na deze bui bij een beetje miezeren en om half elf rijden we met zijn drieen naar de Metro. Ik had gehoopt op de oprit van Claudia te kunnen staan, maar daar staat al iemand. Dus proberen we het toch maar in de parkeergarage. Tot mijn verbazing vinden we vrij makkelijk een plekje en om iets voor elven zitten we in de trein.

We stappen uit bij Federal Center, een stop, die ik nog nooit gebruikt heb, maar die heel gunstig blijkt te liggen voor het American Indian Museum en het Capitool.
Image hosted by Photobucket.com
Bij het ticket center voor het Capitool vragen we of er nog tickets voor vandaag zijn. We hebben geluk, we kunnen met de rondleiding van 15:10 mee. Zo hebben we nog bijna drie en een half uur om andere dingen te gaan bekijken.

Het is al bijna twaalf uur en we besluiten eerst lunch te gaan eten in het Mitsi Tum cafe van het American Indian Museum. Daar binnengekomen blijken er bussenvol met kinderen rond te lopen en in de rij te staan voor het restaurant.

Wij hebben geen zin om veel tijd te verliezen, dus we lopen het museum weer uit naar de National Gallery of Art aan de overkant van de Mall. Hier weet ik een gezellig cafeetje, wat nog niet erg ontdekt is, met een lekker buffetje van zalm en kalkoen met allerlei salades. Het smaakt allemaal erg goed en voldaan gaan we verder.

Omdat de National Archives recht tegenover de National Gallery of Art liggen stel ik voor naar de officiele documenten, zoals de Constitution en de Bill of Rights, die daar liggen, te gaan kijken. Het National Archives gebouw is een van mijn favorieten hier in Washington. Helemaal neo-klassiek en van binnen is het er ook erg mooi en imposant.
Image hosted by Photobucket.com

De National Archives


Er is een nieuwe, interactieve tentoonstelling, die de "Archives Experience" wordt genoemd. Het is interessant, hoewel we niet te veel tijd eraan willen besteden, omdat er nog meer op het programma staat. Om de officiele documenten in de Rotunda te mogen zien moeten we even in een rij wachten, maar gelukkig niet meer dan een paar minuten.

Nu deze nieuwe tentoonstelling er is en de Magna Carta te bezichtigen valt, neem ik me voor ook maar weer eens met de kinderen te gaan.

Als we weer buiten lopen in de richting van het Capitool zien we overal zwaailichten rond het gebouw. Die waren er een paar uur eerder ook al en er was duidelijk iets gaande. Nu zien we ook allerlei nieuws vans met hoge antennes en een groepje journalisten, wat een vrouwelijke politie agente interviewt. Karin en ik gaan stiekem dichter bij het groepje staan, zodat we de agente kunnen verstaan en we horen, dat het gaat om een pakje, dat in een auto is gevonden. Ze nemen werkelijk het zekere voor het onzekere en de hoeveelheid politie, die erbij gemoeid was, was indrukwekkend!
Image hosted by Photobucket.com
Een van de vele nieuwsvans


Langs het Capitool lopen we naar de Library of Congress. We hebben nog een uur voor onze rondleiding begint en als we langs lopen gaat er net een eerdere groep weg. De gids vraagt of er nog buitenlanders bij zijn en Roland antwoordt, dat hij uit Nederland komt. Dit ontketent een heel gebroken Nederlands verhaal van de gids, die best wel eens uit Indonesie had kunnen komen. Het Amerikaanse groepje toeristen luistert geinteresseerd toe, als Karin en de gids vertellen hoe de Nederlanders in de Tweede Wereldoorlog "Scheveningen" als code woord gebruikten, omdat de Duitsers dat niet konden uitspreken. Het is een grappig intermezzo, helaas krijgen we diezelfde gids een uur later niet.

Het gebouw van de Library of Congress is van buiten al heel mooi met allerlei kolommen en beeldhouwwerk. We gaan via het bezoekerscentrum naar binnen, voor de vierde keer vandaag door de veiligheidspoortjes. Roland en Karin "piepen" nogal eens en moeten dan extra gecheckt worden.
Image hosted by Photobucket.com
De Library of Congress


We lopen een uitgesleten trap op naar boven (het gebouw stamt uit 1897) en komen dan in een prachtige zaal terecht. De muren en het plafond bestaan helemaal uit mozaiek, met namen van dichters en schrijvers erin verwerkt. Dit is de "Asian Reading Room", kennelijk kun je hier Aziatische boeken uitlenen.

Door een deur lopen we de grote hal binnen, die ik me nog herinner van jaren geleden. Deze hal is adembenemend mooi. Overal beeldhouwwerk op de trapleuningen, mozaiek op de grond en aan de muur en kolommen en muurschilderingen, zelfs het plafond is prachtig. Het is te veel om in je op te nemen, we kijken onze ogen uit.
Image hosted by Photobucket.com
De hal van de Library of Congress


Helaas hebben we geen tijd voor de rondleiding, hoewel we het einde van de vorig rondleiding nog even horen. De gids vertelt, dat het metaal aan de muren aluminium is, eind 19e eeuw een van de zeldzaamste metalen, terwijl we het nu zelfs in onze keuken hebben.
Image hosted by Photobucket.com
De muren en het plafond


Na wat rondgekeken te hebben lopen we weer naar buiten, naar het Supreme Court. Ook hier weer veiligheidscheck, maar meer dan de grote hal met bustes van alle Chief Justices zien we eigenlijk niet. We kunnen wel de rechtzaal binnen kijken, maar mogen er alleen met een rondleiding in, waar we te laat voor zijn.
Image hosted by Photobucket.com
Het Supreme Court gebouw


Ik vertel Karin en Roland een beetje hoe het Supreme Court werkt en dat Bush net een nieuwe Chief Justice heeft aangesteld en een andere justice heeft voorgesteld, die nog door het Congres goedgekeurd moet worden.

Inmiddels is het tijd om terug naar het Capitool te gaan. Hier lopen we met zo'n dertig mensen naar binnen. Voor we door de veiligheidscheck gaan moeten we van een met pistolen en wapens behangen agent al het eetbare, dat we bij ons hebben weggooien. Zelfs ongeopende repen chocola! We vinden dit allemaal een idiote regeling en bij de veiligheidscheck (gelukkig de laatste van vandaag!) wordt niet eens gecheckt of er zoiets in onze tas zit!

We lopen met zijn allen de enorme Rotunda van het Capitool binnen. Hier is het een drukte van jewelste met allerlei rondleidingen en we kunnen onze gids nauwelijks verstaan. Ze legt de verschillende taferelen uit, die op de muren zijn geschilderd of gebeeldhouwd. Voornamelijk hebben ze te maken met de Revolutionaire dagen en het begin van de Verenigde Staten.
Image hosted by Photobucket.com

Image hosted by Photobucket.com

Als we naar boven kijken zien we de binnenkant van de welbekende enorme witte koepel. Deze is prachtig beschilderd met in het midden een schilderij.

Nadat ze alles heeft uitgelegd worden we de vroegere senaat binnengeleid. We zien de 38 beelden van senatoren uit verschillende staten hier. Verder laat ze ons de plek, waar John Quincy Adams' bureau stond, zien. Ze demonstreert hoe de acoustiek in de zaal zo werkt, dat hij kon horen, wat de senatoren voor in de zaal zeiden. Allemaal erg interessant. Ook dit is weer een mooie zaal met schilderingen en roodfluwelen gordijnen.
Image hosted by Photobucket.com

Als laatste lopen we naar beneden, de kelder in. Hier is een grote tentoonstelling over de geschiedenis van het Capitool. Omdat het inmiddels al na vieren is, slaan we die over en lopen door de miezerregen naar de Metro.

Net na vijven zijn we weer in Vienna, waar ik nog een halve hartaanval krijg, toen ik mijn van niet zie staan, waar we dachten hem achtergelaten te hebben! Gelukkig blijken we een niveau te laag te staan en staat hij boven nog trouw te wachten.

Thuis nemen we afscheid van Karin en Roland blijft nog gezellig eten. We halen Mexikaans en het wordt een leuke avond. Ik blijf het zo leuk vinden, deze contacten met mensen, die ik via mijn blog en forum heb leren kennen!