Hump Day

Onze "hump day" begint deze week flink grijs. Het is mistig en dampig en het is bijna niet voor te stellen, dat we gisteren stralend blauwe luchten zagen. Maar het is woensdag, hump day, het midden van de week, we zijn over de helft! Drie Rick-loze nachten voorbij, slechts twee nog te gaan. Jippie!

We hebben de ochtend routine goed onder de knie en ik lever Saskia weer ruim op tijd op school af. Vandaag heb ik Brynna mee en mijn acht pond gewichten. Zoals altijd loop ik verder na school, dan kan ik mezelf niet overtuigen, dat ik toch geen zin heb.

Omdat Brynna zo langzaam loopt tegenwoordig neem ik de gelegenheid waar om wat gewichten oefeningen te doen: lunges de heuvel op, op mijn tenen lopen terwijl ik de gewichten hef, schouder en triceps oefeningen, ik doe ze allemaal.

Het ziet er vast idioot uit voor alle automobilisten, die me voorbij rijden. Een heel aantal ervan ken ik en ze toeteren of zwaaien allemaal vriendelijk. Ik sta in de buurt bekend als de "heavy weight lady" (niet doelend op mijn lichaamsgewicht, duidelijk) en vroeger zou ik uit schaamte zulke rare dingen niet gedaan hebben. Stel je voor dat bekenden me zouden zien! Nu lap ik dat aan mijn laars, die bekenden zou het stuk voor stuk goed doen een soortgelijke fitness routine te beginnen!

Zo loop ik bijna twee mijl, ongeveer de limiet van Brynna's kunnen. Omdat ik morgen een stuk hoop te gaan hardlopen met Kirsten laat ik het hierbij. Misschien helpt een rustig dagje met mijn uithoudingsvermogen morgen.

Na douche en aankleden race ik om kwart over tien richting de Giant. Christine zal om elf uur komen en ik moet ook nog langs Katja's school, want zij heeft haar lunch in de keuken laten staan. Als ik die op de daarvoor bestemde tafel op school neerzet, zie ik, dat ze bepaald niet de enige was. Zeker tien andere bruine zakjes staan daar en ik ben blij, dat ik Katja's naam erop heb geschreven, want de lunches zijn niet te onderscheiden!

Bij Giant werk ik gauw mijn lijst af en haast me naar de Self Checkout machine. Ik zegen de medewerker, die altijd helpt met inpakken, dat scheelt weer tijd. Die Self Checkout vind ik de beste uitvinding van de laatste tijd. Ik vind Giant sowieso een veel fijnere supermarkt, dan Safeway en de Self Checkouts versterken die mening alleen maar (de Safeway dichtbij heeft altijd gebrek aan cassieres!).

Als Christine komt rijden we richting Tysons Corner mall. Onderweg stop ik bij het postkantoor, want ik moet mijn nieuwe recept voor de schildklierhormonen op de post doen. Om zeker te zijn, dat ik niet zonder medicijn kom te zitten, stuur ik het Express Mail. Zo heeft mijn verzekeringsmaatschappij in Spokane, Washington het morgenochtend en hopelijk sturen ze het (tegen betaling) ook weer overnacht op. Het kost $14,40, maar is goedkoper, dan als ik het plaatselijk zou laten vullen. De verzekering betaalt namelijk 100% als het recept wordt opgestuurd en helemaal niets, als een plaatselijke apotheek het vult.

Er staat een lange rij bij het postkantoor, maar het gaat snel. De meeste mensen kopen postzegels van 2 cent, want sinds dit weekend kost een nationale postzegel 39 cent i.p.v. 37 cent. De USPS maakt ontzettend veel winst, maar die wordt gebruikt door andere branches van de Federale regering, waardoor de Postal Service altijd geld te kort komt en wij klanten kunnen daarom al voor de zoveelste keer in een paar jaar meer betalen voor een postzegel. Voor ons stelt die twee cent niets voor, maar voor bedrijven natuurlijk wel.

Om half twaalf parkeer ik de van in de parkeergarage van het nieuwe gedeelte van Tysons Corner. Als eerste lopen we naar Fye om voor onze pre-teen dochters armbanden van Green Day te kopen.

Die groep (met soms twijfelachtige songteksten) is de grote rage in de leeftijdsgroep van 9 tot 12. Ik moet zeggen, het klinkt wel even anders, dan de Backstreet Boys, waar Katja op die leeftijd idolaat van was! Maar wij moeders groeien gewoon mee (op dit vlak althans).

We stoppen nog even in Barnes and Noble, waar ik zonder moeite en zonder bon een boek ruil, dat Katja dubbel kreeg met Kerst. Ik sta soms versteld over het gemak, waarop dat kan. In feite zou je, als je een heel nette lezer bent, op die manier gauw een boek kunnen lezen en het dan weer inruilen voor een nieuw boek.

Na al mijn enthousiaste verhalen over de nieuwe restaurants in Tysons wil Christine daar ook weleens eten. Gordon Biersch is de eerste keus. Deze micro-brouwerij heeft een erg lekker en origineel menu. Vooral de gefrituurde artichokbodems zijn onovertroffen.

Helaas vinden we uit, dat de garnalen in hetzelfde vet worden gebakken en dus kan Christine ze niet proberen. Ze is dodelijk allergisch voor schaaldieren. Ik snap niet, dat restaurants niet meer rekening houden met het toch grote aantal klanten met voedselallergieen.

Maar niet getreurd, we proberen hun mediterrane appetizer, die net zo goed smaakt. Ook de salades, die daarna komen, zijn heerlijk en natuurlijk kletsen we ononderbroken. Chuck is ook op reis, Christine's email werkt niet goed en ze heeft al uren met hun internet provider aan de telefoon doorgebracht, dus ze heeft deze ontspannende lunch even nodig om haar hart te luchten. Ik ben graag van dienst.

Als we weer buiten komen regent het pijpestelen, gelukkig staan we overdekt geparkeerd! Thuis drinken we een Diet Coke en kletsen verder tot Christine weg moet om Mallory op te halen.

Kai en Saskia komen kleddernat thuis. Beiden verkozen de paraplu, die ik mee had gegeven, niet te gebruiken. In Saskia's woorden: "Ik vind het lekker om nat te worden". Ok.

Katja belt, ze moest nablijven voor de Key Club en is nu klaar. Ze maakten baby dekentjes voor dakloze mensen vandaag. Katja is boos op een paar van haar vrienden, die er grapjes over liepen te maken. Zij is altijd zo begaan met mensen, die het minder hebben, dat zou ook nog een goede toekomst voor haar zijn, sociaal werk (nu concentreert ze zich op dierenstudies).

Laura en Michael komen spelen en ik ben zoals altijd verbaasd, hoe snel hun vader de weg naar ons huis weet te vinden. Hun vader vraagt nooit, of het mij wel uitkomt. Als zijn vrouw op reis is kan er niets, maar als Rick er niet is besluit hij, zoals vanavond, dat hij zijn kinderen ook best een half uur later dan gewoonlijk kan ophalen! Grrr!!!

Saskia en Laura missen het buiten kunnen rondrennen door het weer vandaag en vragen, of ze de apparaten boven mogen gebruiken. Ik druk Saskia op het hart, dat de lopende band niet sneller mag dan 3 mijl per uur en geef dan toestemming. Een kwartiertje later ga ik toch even kijken. De dames zijn hard bezig in het bijna donker (en het licht mag niet aan!) en luisteren naar Green Day. Jammer, dat ik Saskia nog niet mee kan nemen naar de sportschool, want ze zou het prachtig vinden. Maar het mag pas vanaf 12.


We eten vanavond Chinees, we hebben maar liefst vijf restaurants in de buurt, die dat bezorgen. Het fijne van de Chinezen hier vind ik, dat ze een gezond gedeelte hebben op hun menu. In dat eten zit minder zout en vet en je krijgt er bruine rijst bij. Prima voor Katja, bijvoorbeeld, die dol is op Chinees en nu met een gerust hart haar favoriet Kip met broccoli kan bestellen.

Katja gaat na het eten hardlopen op de lopende band en wij lachen om Meike, die intent televisie zit te kijken. Jammer, dat ze zo zwart is, ze komt op een foto niet uit. Een tv kijkende poes is erg vermakelijk! En kennelijk is Nanny 911 haar favoriete show, misschien vanwege de gillende kinderen?

Na het eten zit Saskia gezellig naast me te breien. Meike en Snickers vinden dat kennelijk ook gezellig en komen bij haar liggen, wat een huiselijk plaatje oplevert. Nog twee nachtjes en Rick is weer terug. De tijd vliegt, maar de kinderen en ik missen hem enorm! Ik bewonder de vrouwen, die het weken, maanden of zelfs altijd zonder maatje moeten stellen!