Onze webcam

Cul-de-sac Cam

donderdag, januari 12, 2006

Ziek, zwak (maar gelukkig niet misselijk!)

En dan zijn er altijd dagen in ieders leven, waarop niets gaat zoals verwacht. Ik ben al jaren niet ziek geweest, zelfs geen verkoudheid, dus weet ik niet eens meer wat het is!

De hele nacht heb ik het ijskoud, maar als ik een extra deken pak juist weer om te stikken. Ik heb ook overal pijn, maar wijt dat aan het feit, dat het gisteren zulk slecht weer was. Doodmoe en geradbraakt sta ik op, want om kwart over zes moet ik toch weer present zijn. Behalve pijn en wat duizeligheid gaat het redelijk, gelukkig.

Buiten hangt een dichte mist, we kunnen zelfs het huis achter ons niet zien. Het verbaast me, dat de schoolbussen op tijd rijden in deze soep! Het belooft echter prachtig weer te worden en als ik met Saskia naar school loop glinstert alle dauw oogverblindend in het zonlicht.

Eventjes probeer ik mijn gewoonlijke traject terug naar huis hard te lopen, maar dat lukt niet, ik voel me duizelig. Wat is er toch aan de hand? Ik loop dus maar gewoon en geniet van de schitterende druppels die overal vanaf hangen.

Thuis pak ik Brynna en mijn fototoestel met macrolens. Die druppels blijven me fascineren en met het zonlicht zorgt het voor een aantal mooie plaatjes!


Dauw op graspluimen




Druppels kunnen zo mooi zijn!




Ik ben dol op druppels!






Nog een graspluim




Bedauwde blaadjes


Christine belt om te vragen of ik met haar bij de sportschool wil gaan sporten, maar ik heb geen fut om helemaal naar Centreville te rijden. Bovendien is het buiten zo mooi, dat ik de zon op me wil voelen. Om kwart voor tien belt Kirsten om te vragen, wat we ook alweer hadden afgesproken. Intussen heb ik wel door, dat hardlopen vandaag niet de beste keus is voor mij. We stellen onze loop dus uit tot morgen.

Toch kan ik niet binnen blijven zitten, ik doe mijn GPS om en neem mijn vijf pond gewichten mee en zie wel hoe ver ik kom. Uiteindelijk loop ik toch iets meer dan vijf kilometer en ben allang blij met wat beweging. Het is zo lekker buiten, dat ik mijn jas zelfs uit kan doen!

Vanavond hebben we het maandelijkse potluck dinner met de Nederlandse dames. Aan mij om de appetizer mee te nemen. Ik maak een schaal met hapjes: asperge/ham rolletjes, prikkertjes met een mini tomaatje en bolletje mozzarella, dadels met cream cheese en appel partjes met pate. Het ziet er gezellig en lekker uit.

Moe installeer ik mezelf daarna met wat tijdschriften en een kop soep voor op de stoep. Het is echt warm buiten! Heerlijk! Jammer, dat het pas 12 januari is en deze warmte dus waarschijnlijk niet blijvend is.

Nog steeds voel ik me raar, heel koud, terwijl het toch zo lekker is buiten en verschrikkelijk moe. Als ik het vanavond wil volhouden moet ik maar even plat. Slapen lukt niet, want de beagle achter ons wil naar binnen en blaft voortdurend en Meike en Snickers komen luid spinnend bovenop me liggen.

Als Katja om half drie thuiskomt sta ik op en neem een douche. Onder de douche vind ik de rillingen, die ik heb, wel erg raar en ik pak toch de thermometer maar. Mijn voorhoofd voelt voor mij koel aan, maar toch blijk ik 38 graden verhoging te hebben. He? Mijn temperatuur is nooit meer dan 37 graden!

Met veel spijt bel ik Karin om te zeggen, dat ik vanavond niet mee ga. Het is altijd zo gezellig met zijn zessen Nederlands kletsen en lekker eten. Maar ik weet ook, dat het al gauw laat wordt en ik wil Karin niet verplichten om voor mij vroeg naar huis te gaan (zij zou rijden). Bovendien wil ik voor dit weekend gezond zijn, verdorie!! Katja zegt heel lief, dat ik nu fijn bij hen kan blijven. Is ook zo!

Laura komt om me een massage te geven. Het is zo'n leuk en lief mens! Gelukkig, want de massage is vandaag extra pijnlijk. Maar ze zegt, dat mijn spieren losser aanvoelen aan het einde, dus hopelijk zal ik vannacht als een baby slapen.

Karin komt langs om de schaal met hapjes op te halen. Hopelijk smullen de dames daar vanavond van.

Na Saskia's pianoles plant ik me in mijn stoel en we bestellen van Joe's Place. Ik had ravioli willen maken voor de kinderen, maar de energie ontbreekt. Joe is een lekkere Italiaan, dus ook prima. De kinderen helpen heel lief mee, ik hoef geen vinger uit te steken. En inwendig zeg ik duizend keer: "Ik wil niet ziek zijn, ik wil niet ziek zijn, ik..." En dus ben ik morgen beter, the power of the mind conquers all!

0 reacties: