17 graden!

Voor het herkrijgen van mijn Nederlanderschap moet ik een "certified true copy" van mijn Naturalisatie Certificaat ophalen bij USCIS. Na het verkrijgen van mijn Amerikaans burgerschap hoopte ik eigenlijk nooit meer met deze instantie te maken te hoeven hebben, maar dit lijkt simpel genoeg.

Gelukkig is het Washington District kantoor van USCIS sinds kort gevestigd in een nieuw gebouw op slechts tien minuten rijden van ons huis. Via het internet heb ik voor kwart voor negen vandaag een afspraak gemaakt en op tijd stap ik er binnen.

Meteen overvalt me de saaie, bureaucratische sfeer weer. We worden als stukken vee door de veiligheidspoortjes geloodst door een norse man van Zuid-Amerikaanse afkomst. Er wordt ons toegesnauwd, dat we slechts een voor een door de deur mogen. Ik moet mijn fototoestelletje aandoen, want dat ziet er volgens de screener "raar" uit. Lol in hun werk hebben deze mensen duidelijk niet!

Een al even chagrijnige Zuid-Amerikaanse dame wenkt me en bekijkt mijn afspraak bevestiging. Ze is onderwijl diep in gesprek met haar collega, die niets doet en vraagt mij, tussen de roddels door, snauwerig, waarom ik er ben (want stel je voor, ze zal toch even moeten werken!).

Intimiderend werkt het wel en ik voel weer helemaal de zenuwen van vroeger, toen ik nog aan de buien van dit soort mensen overgeleverd was voor mijn immigratie documenten. Ik stamel, dat ik een copie van mijn certificaat moet hebben en ze bijt me toe, dat ze dat hier niet meer doen. De moed zakt me in de schoenen! Er zal toch eens iets makkelijk gaan bij de Immigratiedienst! Op mijn vraag, waar het dan wel moet, antwoordt ze, dat de immigratie officier me dat wel zal vertellen, geeft me een nummertje en wijst me naar de enorme wachtkamer.

Op het geautomatiseerde nummertjes bord zie ik, dat nummer D510 aan de beurt is en ik heb D515. Geen idee hoe lang dat gaat duren, want sommige mensen nemen uren in beslag. Gelukkig ben ik een half uurtje later al aan de beurt.

De immigratie officier blijkt een aardige Afrikaanse Amerikaan te zijn, die graag zou helpen. Maar helaas, ook hij moet me mededelen, dat er geen copieen meer worden gemaakt van het certificaat.

Balend ga ik onverrichterzake huiswaarts. Daar email ik gauw naar mijn kennis bij de ambassade, Goddank, dat ik haar ken! Ze schrijft terug, dat ze inderdaad allerlei moeite hebben met USCIS hieromtrent en nu moet ik het certificaat met FedEx (hopelijk zijn ze betrouwbaarder dan met Kai's step!) naar het State Department sturen. Wat een gedoe!

Terwijl ik naar huis rijd zie ik tot mijn schrik, dat mijn van's keuringssticker verlopen is. Auto's moeten ieder jaar gekeurd worden en krijgen dan een enorme sticker op de voorruit, die van mij zegt 01/06 en als de politie dat ziet krijg ik een bekeuring. Vooral omdat ik vandaag door Vienna moet rijden en de Vienna politie nogal happig is op die extra inkomsten wil ik het risico niet nemen ermee door te rijden.

Gauw bel ik Karin op om te vragen of zij Sylvia en Teddie van de Metro kan halen en ik ga naar de Shell om de van te laten keuren. Dat gaat gelukkig allemaal heel voorspoedig en met een versgekeurde van haal ik Karin, Sylvia en Teddie van vier op om naar Tysons Corner te gaan.

Het is inmiddels lunch tijd en we kiezen Coastal Flats om te eten. Teddie kan niet wachten tot ze haar frietjes krijgt.

Helaas moeten we nog even wachten voor een tafeltje en we duiken Barnes and Noble in, handig, die boekenwinkel zo vlak bij de restaurants. Alle drie de kinderen hebben me wensen gegeven voor boeken, dus die koop ik gauw (ik zeg nooit nee tegen boeken!). Katja leest de serie "Mediator" van Meg Cabot en Kai en Saskia zijn helemaal weg van de Cirque du Freak boeken.

Bij Coastal Flats krijgen we een tafeltje "buiten" en Teddie krijgt haar fel begeerde frietjes. Wij drieen bestellen ieder een andere salade, alle drie zijn ze heerlijk (die van mij heeft kip, mango, couscous en spiced pecans).

De ware reden voor ons bezoek aan Tysons Corner vandaag is Build A Bear. Teddie mag hier een speelgoed beest uitzoeken, "zelf" vullen, een hartje erin doen en er een t-shirtje voor uitzoeken. Ze doet het allemaal met veel plezier.

Saskia heeft bij het opruimen van haar kamer een Build A Bear cadeaubon van twee Kerstmissen geleden gevonden en daar blijkt $20 op te staan. Ik kies voor haar hetzelfde witte poesje uit als Teddie kiest en moet dus ook het hartje kussen en een wens doen. Het kost me precies $1 (de tax), het minst, dat ik ooit bij deze zaak heb uitgegeven!

De Build A Bear medewerker vraagt ons welke taal we spreken en als we Nederlands antwoorden vertelt hij, dat er sinds kort ook een Build A Bear in Amsterdam open is! Daar worden ook Nederlandse kostuumpjes en klompjes voor de beren verkocht. Leuk!

Met een tevreden Teddie rijden we terug en ik zet iedereen weer thuis of bij de Metro af. Mijn kinderen zijn inmiddels thuis en de hele buurt speelt buiten, want het is 17 graden! Lekker in het zonnetje installeer ik me en lees mijn nieuwe Zits boek.

De kitten van de buren dartelt door onze tuin en Kai haalt zijn laserpen. Hij lijkt de rattenvanger van Hamelen wel, want door zijn spelen met de kitten lopen er opeens zo'n twintig kinderen in onze voortuin!


Rick komt vroeg thuis en neemt Katja mee naar de parkeerplaats bij de kerk voor haar eerste auto rijles. Als ze terugkomen grap ik "En? Is de BMW stuk?" en Rick kijkt me geschokt aan en vraagt hoe ik dat weet. Oeps! Katja kon de rem niet vinden en reed de stoep op, waardoor er nu iets los is onder de auto. Hopelijk niets te duurs, want we willen het niet op de verzekering verhalen, de premie zal omhoog schieten als zij op haar leeftijd al brokken heeft gemaakt! Het is ook wel een verantwoording voor ons ouders om ons kind auto rijden te leren, vind ik. Ik laat het liever aan een professioneel over, maar Rick vindt, dat we een groot gedeelte zelf moeten doen.