Hirshhorn Museum

Bij het opstaan heeft Kai nog steeds bijna 39 graden koorts en erge hoofdpijn en hoest. Hoewel ik sterk het gevoel heb, dat het om een hardnekkig virus gaat, wil ik hem toch even laten nakijken door de dokter en maak een afspraak voor twee uur vanmiddag.

Na wat ibuprofen knapt hij wat op en vindt het goed, dat ik doorga met mijn plan om met Christine naar Washington te gaan. We parkeren de van op Claudia's oprit en de Metro trein staat al klaar.

Bij het l'Enfant Plaza station stappen we uit. Dit is een nogal ingewikkeld labyrinth om uit te komen en we staan een beetje vertwijfeld rond te kijken. Een vriendelijke mede-passagier legt ons haarfijn uit hoe we naar de musea moeten lopen. Zo aardig!

We nemen de goede afslagen en zien in de verte het ronde gebouw van ons eerste doel liggen: het Hirshhorn museum. Van alle Smithsonian musea aan de Mall is dit het enige, waar ik nog nooit geweest ben. Ik dacht altijd, dat er alleen beeldhouwwerken te bewonderen waren en ik ben over het algemeen niet zo dol op beeldhouwkunst.




Het museum gebouw, helemaal in een cirkel gebouwd

Het fijne van de Smithsonian musea is, dat ze gratis zijn, dus Christine en ik besluiten het te proberen, in ieder geval kunnen we dan zeggen, dat we erin zijn geweest. Na door de veiligheidspoortjes te zijn gegaan staan we een beetje verloren in een lege ruimte met roltrappen.

Gelukkig zit er een vriendelijke oudere dame achter een balie, die ons uitlegt, dat er drie verdiepingen met kunst zijn. We besluiten de roltrap helemaal naar boven te nemen en daar te beginnen. Het valt ons alles mee!


Om dit schilderij, genaamd "Circus paard", lagen we dubbel!

Een groot gedeelte van de kunst is wel van het gehalte "je moet er maar opkomen" en "de tekeningen van onze peuters waren dan ook "kunst"", maar er staan en hangen ook interessante stukken tussen. We worden in ieder geval gedwongen buiten onze "box" te denken of we iets mooi vinden of niet. Lang niet alles is beeldhouwwerk, er hangen ook veel schilderijen.

We zien werk van onder anderen Joan Miro, Pablo Picasso, Auguste Rodin, Alexander Calder (een van mijn favoriete moderne kunstenaars) en onze eigen Nederlandse Willem de Kooning (waar ik tot mijn schaamte tot vandaag nog nooit van had gehoord en hij heeft daar heel wat werken hangen!).

Het meest opvallende kunstwerk vinden we allebei een hele stellage van hangertjes van de stomerij! Wat een inventiviteit. Al lopend en kijkend vragen we ons af, hoe iemand, die een zwart schilderij met zwart zand maakt, tot kunstenaar wordt gebombardeerd.

Op de laagste verdieping kijken we vluchtig naar een paar filmpjes, die ronduit op onze lachspieren werken. In een ervan zwemmen geitjes eindeloos van de ene naar de andere kant van een wastafel. Een heel aantal mensen zitten serieus te kijken, Christine en ik ontsnappen proestend. Ok, dus we zijn duidelijk niet diep genoeg voor deze kunst.

Na een uur in dit museum en even in het winkeltje kijken, zijn we klaar voor wat meer reele kunst. Door de koude wind lopen we de Mall over naar het klassieke gebouw van de National Gallery of Art.


Aan de overkant van de Mall zien we de National Archives

Dit is mijn persoonlijke favoriet op de Mall, als ik er eens even helemaal uit wil zijn. Het is er zo sereen, zo mooi en eeuwen van prachtige kunst hangt in de galerijen.


Een deel van het mooie National Gallery of Arts gebouw

Op het moment is er een grote tentoonstelling van Cezanne, waar Christine en ik vooral in geinteresseerd zijn (door Kai's doktersafspraak hebben we helaas geen tijd voor de Audubon of de Brown Sisters tentoonstelling, die ook erg interessant lijken).


De prachtige azalea's en tulpen rond de fontein in de rotonde van het museum



Bloemen, fonteinen en beelden

We moeten door het hele museum met zijn standbeelden en fonteinen lopen om bij de tentoonstelling te komen. "Cezanne in Provence" heet hij en het is flink druk. Christine en ik zijn het erover eens, dat er wel erg veel landschappen tussen zitten. Wij zijn meer geinteresseerd in de schilderijen met mensen erin. Later vertelt Christine me, dat ze iemand hoorde zeggen, dat Cezanne gewoon geen mensen kon schilderen. Zo zie je, smaken verschillen!


Inmiddels is bijna twaalf uur en we hebben honger. We lopen naar het Garden Cafe, waar we meestal een ontzettend lekker buffet met kalkoen en zalm treffen. Dit keer, echter, is het menu aangepast aan de Cezanne tentoonstelling en zijn de gerechten Provencaals. Er zitten veel te veel schaaldierengerechten bij, waar Christine dodelijk allergisch voor is.

Gauw veranderen we ons plan en lopen zo snel mogelijk weer naar de andere kant van de Mall, naar het American Indian Museum. Daar zien we allerlei bussen staan, dus we houden ons hart vast, maar het restaurant Mitsitam blijkt niet zo druk te zijn.

We kiezen allebei het gerecht uit het Noordwesten: zalm met een salade van "sunchokes" en gedroogde bosbessen en gestoofde tomaten, uien en prei. Jammer, dat de tijd nu toch begint te dringen, anders had ik een tweede portie van de sunchokes gekocht. Wat een bijzonder en smakelijk gerecht!

Precies op tijd voor de dokter zijn we thuis. Kai staat al klaar. Om twee uur lopen we de wachtkamer binnen en om kwart over twee staan we weer buiten, diagnose: virus. Gelukkig, geen bacteriele infectie ergens en help me herinneren om voortaan altijd de afspraak om twee uur te maken. Dit blijkt de eerste afspraak na de lunch te zijn en dus geen wachttijd!

Van de ene afspraak naar de andere, want Saskia moet om half vier bij Dr. Weil, de kindertandarts zijn. Ook hier gaat het allemaal gesmeerd, haar gebit ziet er goed uit en we kunnen gaan.

Als laatste staat een knipbeurt voor Katja en Saskia op de agenda. Hiervoor gaan we naar Mona, mijn kapster. Die knipt beide meisjes helemaal naar hun zin (allebei een nieuw kapsel, ik zal binnenkort foto's nemen) en terwijl ik daar zit te wachten komt er een visagiste binnen. Zij wil Mona laten zien, hoe natuurlijk haar ooghaar verlengingen eruit zien. Voor ik het weet ben ik proefkonijn en krijg ik lange oogharen opgeplakt. Oei! Ik heb geen tijd om te protesteren en ben ook eigenlijk wel benieuwd.

Na twintig minuten heb ik inderdaad heel natuurlijk uitziende langere oogharen. Ik vraag, hoeveel dat dan zou kosten, als ik het liet doen. $150 is het antwoord!!! Nou, sorry, hoor, maar ik hou mijn eigen vertrouwde ooghaartjes wel daarvoor. Behalve mijzelf denk ik niet, dat iemand zou opmerken, dat er iets veranderd is. Deze moeten vier tot zes weken blijven zitten, dus zolang zal ik mooie lange oogharen hebben.

Al de hele middagen zijn boommensen bezig de boom tussen het huis van onze buren, Wendy en Don, en het onze neer te halen. Het is een kanjer en het duurt tot na het donker. Iedere keer als er een stuk neerkomt, trilt ons huis helemaal. Gelukkig is hij nu weg, want hij was een gevaar voor allebei de huizen als hij om zou vallen! Het neerhalen van zo'n boom kost trouwens meer dan duizend dollar!!!


Ze moeten hoog klimmen om zo'n boom neer te halen!

Een tweetal filmpjes: het interessante hangerkunstwerk en de fontein in de National Gallery of Art.