Toren van Babel?

Regelmatig krijg ik de vraag, hoe het nu met de talen binnen ons gezin is gesteld. Voeden wij onze kinderen tweetalig op? Het antwoord daarop is "Ja", maar dat is misschien ook te simpel gesteld.

Zowel Rick als ik spreken zoveel we kunnen Nederlands met de kinderen. En de kinderen verstaan vrijwel alles en kunnen zich in het Nederlands goed verstaanbaar maken. Maar ze horen de taal voornamelijk van mij, die al meer dan 20 jaar uit Nederland is vertrokken en Rick, die het niet veel langer spreekt, dan zij.

Het gevolg is, dat we binnenshuis ons eigen "Dunglish" spreken, soms moeilijk te volgen voor buitenstaanders. Maar als het moet komt er heel redelijk Nederlands uit, gelukkig.

Alle drie de kinderen kunnen goed Nederlands lezen, maar schrijven is te moeilijk en als ze het proberen levert het hele leuke spellingen op. Dat hun vocabulaire beperkt is, wordt soms op grappige manieren duidelijk.

Zo vraag ik Saskia vanochtend, waarom ze zo'n boze blik heeft. Niet begrijpend kijkt ze me aan. Blik? Dat is toch iets waar soep of erwten in zitten? Als ik uitleg, dat het ook "look" kan betekenen, ligt ze dubbel en blijft maar "boze blik" zeggen. Het klinkt ook, als je erbij stil staat, grappig en haar boze bui (nog zo'n woord!) is in ieder geval over.

Toen Katja een baby was, kreeg ik veel twijfelende meningen. Wacht maar tot ze naar school gaat, kreeg ik te horen van andere Nederlanders, dan zal ze niet anders willen zijn en zal het over zijn met het Nederlands spreken. Niets was minder waar en nu met bijna 16 wordt Katja boos als Rick of ik een keer Engels met haar praten.

Omdat we in zo'n internationaal gebied wonen vindt niemand het ook raar, dat we thuis een andere taal spreken. Niemand kijkt vreemd op, als we bij het winkelen in het Nederlands converseren, er wordt zelfs niet vaak gevraagd, welke taal we spreken.

De varieteit aan culturen en talen in dit gebied maken het voor mij extra interessant. Taal heeft altijd mijn grote interesse gehad. En dat iedereen zijn of haar taal blijft spreken, vind ik fantastisch.

En toch vraag ik me vanochtend af, als ik met deels het Italiaans, dat ik ken en de enkele Spaanse woordjes in mijn vocabulaire probeer wat met onze Latijns Amerikaanse schoonmaaksters te communiceren, of we niet in een soort Toren van Babel terecht zijn gekomen.

Steeds meer immigranten leren geen Engels, waardoor er hele buurten in de omgeving vrijwel geheel Koreaans, Vietnamees of Spaans sprekend zijn. Dit beperkt de kansen voor de toekomst van deze mensen, aangezien ze daardoor alleen in aanmerking komen voor lager betaalde banen. Gelukkig blijkt uit onderzoek, dat de tweede generatie immigranten net zo goed Engels spreekt, als mensen, die vanaf hun geboorte in de VS hebben gewoond.

In ieder geval maakt deze diversiteit van talen en culturen het leven in dit gebied des te interessanter. Als ik in Falls Church ben, waan ik me in een mini Vietnam, met zijn Pho restaurantjes en Vietnamese letters op alle winkelpuien. In Fairfax kun je alle Koreaanse produkten krijgen, die je maar wil.

Door met onze kinderen Nederlands te blijven spreken merk ik ook, hoezeer de taal bij de cultuur hoort. De kinderen voelen zich gedeeltelijk Nederlands, mede omdat ze de taal verstaan en het geschreven woord kunnen lezen.

Wij komen weinig kinderen tegen, die ook tweetalig Engels-Nederlands worden opgevoed. Afgelopen donderdag tijdens de Nederlandse damesavond was dat wel het geval en het viel me op, hoe dezelfde logische foutjes werden gemaakt: "Die hond is dit groot" (this big), "Ik praat naar jou" (to you) enz.

Toch vind ik het fantastisch, hoe al die kinderen zonder enige moeite van de ene op de andere taal overstappen. Tweetaligheid is een grote gift, zeker in dit land, waar ondanks het grote aantal immigranten, de overgrote meerderheid maar een taal spreekt.

Verwonderlijk is dat niet, als je nagaat, dat bijvoorbeeld hier in Fairfax County je eerste kans om een vreemde taal te leren in de tweede klas middelbare school is (tenzij je het geluk hebt ingeloot te worden in een van de "immersion" lagere scholen, waar Frans, Spaans of Japans wordt onderwezen). Ieder kind moet tenminste twee jaar een vreemde taal in het pakket hebben op de middelbare school, maar dat is natuurlijk lang niet genoeg om een taal te beheersen!

Enfin, al deze overpeinzingen heb ik dus, terwijl ik in de tandarts stoel lig, je moet toch wat doen als afleiding? Gelukkig valt het opnieuw vastzetten van de kroon erg mee en hopelijk gaat het vanaf nu de beloofde 40 jaar goed!

Rick is met me mee gegaan, zodat we naderhand nog wat boodschappen kunnen doen en samen een latte bij Starbucks kunnen drinken. Als we thuis zijn pak hij in en vertrekt richting vliegveld, ditmaal voor een driedaagse reis naar Atlanta.

Van Saskia's vriendinnetje Laura halen we de tas vol Girl Scout Cookies, die we een maand geleden besteld hebben, op: Tagalongs, Samoa's en Thin Mints. Ze zullen niet lang in de kast liggen, denk ik!

Mijn vriendin Mary belt, ze hebben te weinig mensen voor Bunco vanavond, kan ik alsjeblieft invallen? Nou, daar heb ik wel zin in! Het thema is "Alles chocolade" en ik heb nog een doos After Eight liggen, die voldoet.


De Bunco ladies aan tafel nummer een (van 3 tafels), het is dolgezellig!

Het wordt een hartstikke gezellige avond en ik win een grote tas met Godiva koffie en chocola, jammie! Door Bunco mis ik de Olympische Spelen, maar ik lees hoe Chad Hedrick niet tegen zijn verlies kan. Zielig, hoor! Geef mij maar Joey Cheek!