Onze webcam

Cul-de-sac Cam

dinsdag, mei 02, 2006

Buiten leven

Arme Rick heeft gisteren een vreselijke vlucht naar San Jose gehad en kwam pas na middernacht Californie tijd aan (3 uur 's nachts onze tijd)! Ben ik even blij, dat ik gewoon in mijn eigen bedje heb geslapen en door een hardnekkige zonnestraal in mijn gezicht al om zes uur wordt gewekt!

Het is met dit mooie weer ook veel makkelijker om de kinderen uit bed te krijgen en Kai, Katja en ik zitten om tien voor half zeven al aan het ontbijt! Dat is echt wel een record!

Saskia slaapt wat langer, maar ook die vertrekt al om vijf over acht schoolwaarts. Gauw doe ik mijn fietshelm op en ga er vandoor! Het gaat heel erg lekker, ik rijd gemiddeld zomaar 16 mijl per uur! Zoef!

Onderweg stop ik wel telkens, want op een van mijn fotografie emaillijsten is de opdracht zoveel mogelijk emblemen van automerken te fotograferen. Wie de meeste heeft, mag het volgende onderwerp bedenken. Ik vind dit wel een hele leuke, want nu ik oplet zie ik ontzettend veel merken en modellen! Aan het einde van de dag heb ik 34 verschillende merken gefotografeerd en zover ik weet zijn er nog maar twee, die ik niet heb: Mini (Cooper) en Hummer. Van de Europese merken zie je hier alleen de Noord-Europese.



Dit is wel geen apart merk, maar zo een wil ik er wel en een cabriolet ook nog!!


Langs het W&OD pad, dat toch altijd weer anders is, zie ik een grote bruine arend vrij dichtbij. Hij doet zich tegoed aan een karkas, maar net als ik een foto wil nemen, vliegt hij weg. Wat een enorm dier, zeg!!

Bijna rijd ik over een ijverige vuurrode Cardinaal, die vlak voor mijn wielen overvliegt. Even later strijkt een electrisch blauwe bluebird vlakbij mij neer, wat jammer, dat ik nu mijn zoemlens niet mee heb! Ook de felgele American Goldfinch laat zich zien, zodat ik alle primaire kleuren in vogelvlucht voorbij zie komen.

Op de terugweg zie ik mijn dikke vriend, de groundhog, weer het pad oversteken. Grappig, twee keer achter elkaar, dat ik er ben. Dit keer vindt hij mijn aanwezigheid maar niets en rent meteen halsoverkop de struiken weer in.

Om half elf haal ik Karin op om naar Occoquan te gaan. Sylvia en Teddie zijn daar ook. Teddie is echt een klein hartendiefje, ze wil twee zoentjes hebben en stept parmantig op haar K3 stepje rond. Jammer, dat Sylvia niet mee kan, maar het zou niets voor Teddie zijn, die een hekel aan de auto heeft en dan daarna al die "volwassen" winkeltjes met dure antieken en snuisterijen.


In Occoquan vinden we al snel een parkeerplaats en we lopen het hoofdweggetje langs de rivier op en neer. Het stadje stamt uit eind 1700 en sommige huizen zijn ook zo oud. Het is erg pittoresk allemaal, met leuke uithangborden en schattige winkeltjes. Jammer, dat er hoog boven de rivier hard aan de brug wordt gewerkt, dat lawaai stoort erg. Maar ja, hoe meer verkeer, hoe breder de wegen, die nodig zijn en Occoquan ligt precies aan de grote Noord-Zuid ader, die Interstate 95 heet.




Occoquan winkeltjes



Tijdens Amerikaanse verkiezingen zijn er altijd mogelijkheden voor "write in" kandidaten. Kennelijk is er zo iemand in Occoquan, getuige deze borden.

Al gauw hebben we zin om lunch te eten en we vinden een gezellig terrasje aan de rivier bij het Madigan's Waterfront restaurant. Karin bestelt een erg lekker uitziend gerecht met artichokken, kaas en crab en ik een sandwich met softshell crab. Dat laatste is een in Nederland (vrijwel) onbekend gerecht en echt een specialiteit van dit gebied. Probeer het dus als je in Virginia of Maryland op vakantie bent! Het gebied rond de Chesapeake Bay staat bekend om zijn "blue crabs".

Na het eten blijven we gezellig nog een uurtje na praten in het zonnetje. Karin, Frank en de kinderen zijn nu bijna een jaar in de VS en ze hebben zich ontzettend snel en goed aangepast. Toch missen ze natuurlijk delen van hun oude leven in Nederland. Natuurlijk heb je dat met iedere verhuizing, maar als je van land verhuist sta je altijd met een been in het ene en het andere been in het andere land.

Zeker voor jongeren (ik heb dat destijds aan mijn zusje gezien) kan het dan moeilijk zijn om je eigen identiteit te bepalen. Je wilt op die leeftijd ergens bijhoren en je bent niet "Nederlands" als je in Nederland bent en niet "Amerikaans" (of vul willekeurig welk land in) als je in Amerika bent. Als oudere, zelfs voor mij als 21-jarige destijds, is het vaak leuk om juist anders te zijn, maar als tiener wil je je identificeren. Maar ik moet zeggen dat Jeroen, Danielle en Maaike het prima doen, net als mijn zusje destijds. Het gemis van hun oude leven zal nog een tijdje blijven, maar er zijn veel nieuwe, goede dingen voor in de plaats gekomen. Petje af voor hen allemaal, hoor, en gelukkig wonen ze hier in een internationaal gebied, dus er zijn ook andere kinderen, die door dezelfde aanpassingsperiode gaan.

Rond twee uur zet ik Karin weer thuis af en laat de schoonmaaksters thuis binnen, want om onverklaarbare redenen werkt hun sleutel opeens niet meer. Ik geef ze een nieuwe sleutel en stap dan weer in de auto.

Vandaag zijn de verkiezingen voor burgemeester en wethouders (ik neem aan dat je "city council" het beste met "wethouders" vergelijkt). Voor het eerst in jaren is er wat concurrentie hier in Vienna. Jaren lang was er geen oppositie en nu heel wat. In allerlei tuinen staan bordjes "Elect Susan Stich", "Re-Elect Mike Polychrones", de Viennezen zijn begaan met hun stadje.

Bij het Community Center word ik belaagd met pamfletten. Het is onmogelijk ze te vermijden! Voor een plaatselijke verkiezing (waaraan ik de afgelopen zeven jaar heb deelgenomen) is het ronduit druk! Ik stem voor de huidige burgemeester, Jane Seeman. Ik ben tevreden met Vienna zoals het is en vind een vrouwelijk burgemeester wel zo fijn.

Mike Polychrones en Susan Stich krijgen mijn stem en ook de andere vrouwelijke kandidate Laurie Genevro Cole. Zowel Mike als Laurie zijn heel actief in de gemeenschap en hebben tiener kinderen, net als ik. Susan is nieuw en dat is ook weleens goed. Ik hoop, dat ze alle drie winnen, natuurlijk.

Katja belt, dat ze klaar is op school. Haar laatste repetitie voor het grote AP (Advance Placement, college niveau) examen van morgen. Ze heeft honger en dorst, dus we rijden naar Safeway om wat lekkers te halen voor bij het studeren. Ze heeft er zeker hard genoeg voor gewerkt. Ik hoop voor haar, dat het goed zal gaan, dat zou haar een grote duw omhoog geven, die ze wel nodig heeft, academisch gezien.

Thuis klets ik lang met mijn Chileense overbuurvrouw Alejandra. Het is even moeilijk voor hen, want ze moeten in juni terug naar Chili. Hun huis (dat ze van onze vroegere Argentijnse buren huren) staat nu te koop en er wordt helemaal geen rekening gehouden met het feit, dat zij er nog steeds wonen! Makelaars komen zonder aan te kondigen binnen en hebben geen respect voor het gezin. Moeilijk, hoor!

Hun kinderen hebben nog nooit in Chili gewoond en daar maakt ze zich ook zorgen over. Ze wil helemaal niet terug, maar er zit niets anders op. Zo zie je maar weer, Chili staat allang hoog op mijn lijst van te bezoeken landen, maar ergens wonen is toch weer heel wat anders!

Saskia gaat naar Tabatha's huis om daar in hun zwembad te zwemmen. Het is 28 graden, dus zeker warm genoeg voor een duik. Kai en Charlie werken hard op een project voor Engels en Katja studeert verder voor haar wereldgeschiedenis examen. Het is dus heel rustig en ik kan lekker buiten genieten van de warmte.

We bestellen Chinees van een heel goed restaurant hier in Vienna en kijken dan American Idol. Er zijn er nog maar vijf over. Ik heb geen favoriet, eigenlijk, dus ik ben benieuwd wie er uiteindelijk wint. Buiten hoor ik de kikkertjes "zingen", binnenkort komen de vuurvliegjes uit, de zomer is niet ver af!

0 reacties: