Onze webcam

Cul-de-sac Cam

dinsdag, juni 06, 2006

A trip down Memory Lane, vervolg

Op 20 augustus 1988 trouwden Rick en ik. Het werd een echt Amerikaans huwelijksfeest met zes bruidsmeisjes voor mij en zes bruidsjonkers voor Rick, een bloemenmeisje (mijn buurmeisje) en een ringdragertje (Ricks neefje). Het regende pijpenstelen toen we wakker werden, maar gelukkig werd het halverwege de dag droog. 's Middags reden we in een limousine door Washington en maakten daar foto's, ik sta op heel wat foto's van Japanse toeristen die dag!




Nu kon ik een groene kaart aanvragen via mijn huwelijk en me uit de grip van Bill en Lisa werken. Binnen het half jaar had ik die kaart en ik nam de baan als vakantie reisagente aan, die mij bij Winkler Travel werd aangeboden. Daar vond ik uit, dat ik het geduld niet heb om uren te wachten tot mensen bepaald hebben, waar ze heen willen op vakantie!

Met mijn groene kaart was ik vrij te werken, waar ik wilde, en ik besloot eens een tijdje reisagente uitzendwerk te gaan doen. Zo maakte ik allerlei reisbureaus mee en uiteindelijk accepteerde ik een baan bij American Express. Daar heb ik vijf heel leuke jaren gewerkt, eerst als reisagente, later in management, als hoofd van de trainingsafdeling.

Nadat Katja geboren was werkte ik halve dagen en later drie dagen per week. Vlak voor Saskia's geboorte ben ik er weg gegaan en "thuisblijfmoeder" geworden, wat ik nu nog ben (alleen ben ik vrijwel nooit thuis). Hoewel ik de reiswereld erg leuk vond, heb ik me de afgelopen tien jaar geen minuut verveeld.

Na ons huwelijk trokken Rick en ik in het huis van zijn ouders, die een paar jaar in Duitsland woonden. Rick werkte voor Wang en dat bedrijf ging helemaal niet goed. Hij was dus op zoek naar een nieuwe baan en wel geinteresseerd in een vrij nieuw bedrijf: Microsoft.


Het huis van Ricks ouders

In maart 1990 werd Katja geboren en in juni 1990 begon Rick bij Microsoft. Onze financiele situatie verbeterde eindelijk, want met Rick praktisch werkloos was die nogal precair. We konden nu ook een lening krijgen voor een eigen huis, want het wonen in het huis van zijn ouders was ook niet ideaal.

In augustus 1990 betrokken we ons eigen stulpje, een drie slaapkamer condominium in Vienna. We hoefden maar een paar mijl te verhuizen, want het huis van Ricks ouders stond ook in Vienna.




Voor mij was het allemaal een groot avontuur! Mijn werk ging lekker, Ricks werk ging als een trein en in april 1992 werd Kai geboren. Die geboorte was een moeilijke en toen hij een maand oud was werd er craniosynostosis (zijn hoofd zag eruit als dat van de baby in het eerste plaatje) geconstateerd bij hem.

De bovenste naad van zijn schedel was al samengegroeid, iets wat gewoonlijk pas tegen het tweede levensjaar gebeurt. Hierdoor was zijn fontanel te klein en groeide zijn hoofd in een football vorm naar voren en achteren. Met elf weken is hij hiervoor in Children's Hospital in Washington geopereerd.

Natuurlijk was dit een heel spannende tijd voor ons, maar toen hij eenmaal goed door de operatie was gekomen, vond ik Children's Hospital ook weer een hele belevenis! Wat een drukte en een af en aan rijden van ambulances en ook vaak de trauma helicopter. Precies zoals je bij de tv serie "ER" ziet. Dit is een van de beste ziekenhuizen in het land, dus kinderen komen er van heinde en ver voor behandelingen. Gelukkig herstelde Kai goed en nu kun je alleen nog een klein bultje op zijn achterhoofd voelen.

Na vier jaar in ons condootje, dat toch wel erg klein was voor een gezin van vier, zagen we, dat er tegenover de Metro nieuwe rijtjeshuizen werden gebouwd. Voor de grap besloten we eens te gaan vragen hoeveel die kostten en voor we het wisten hadden we een contract getekend!! Het huis was nog niet gebouwd, dus we dachten alle tijd te hebben ons condominium te verkopen.

Dat lukte echter niet en dus verhuurden we het aan een alleenstaande moeder met twee tieners. Twee jaar geleden hebben we het ook aan haar doorverkocht, want huisbaas zijn is niets voor ons!

De winter van 1993 bleek een heel strenge te zijn en ons huis was hierdoor niet op tijd klaar. We trokken een paar maanden bij mijn ouders in en vierden daar ook Kerst en Oud en Nieuw. Dolgelukkig waren we, toen we in februari 1994 eindelijk in ons nieuwe huis konden trekken!

Wat een luxe, ik had nog nooit zoveel ruimte om zelf in te richten gehad! Het was een heerlijk licht huis en op een steenworp van de metro, die ik iedere dag naar mijn werk nam.

Saskia werd in december 1995 geboren. Als ik zou blijven werken, zou de opvang voor de kinderen meer kosten, dan ik met mijn part time salaris verdiende. De keuze was dus of full time gaan werken of ophouden met werken. Omdat het me erg leuk leek tenminste van een van de kinderen alle "eersten" mee te maken, werd het het tweede.




Daar heb ik nooit spijt van gehad. Rick reisde veel en het was altijd moeilijk schipperen, toen ik nog werkte, ook als een van de kinderen ziek was. Nu was ik gewoon thuis, het nam een hele stress weg.

We hebben vanaf hun geboorte allebei Nederlands met de kinderen gesproken en zestien jaar later is dat nog voornamelijk de voertaal hier in huis. Rick heeft het al doende geleerd en kan goed een gesprek voeren. Katja heeft een sterk Amerikaans accent in haar Nederlands, maar haar vocabulaire is groot. Kai is soms wat lui en gooit er veel Engels doorheen, maar als het moet spreekt hij bijna foutloos. Saskia heeft het minst een accent (vind ik) en spreekt ook het beste. Zij leerde ook het laatst Engels natuurlijk, door mijn thuisblijven was Nederlands haar eerste taal, misschien heeft dat ermee te maken.

Op 9-9-1999 werd ik samen met zo'n honderd anderen tijdens een plechtige ceremonie Amerikaans staatsburger. Voornamelijk om mijn vader te sponsoren voor een groene kaart (via de Wereldbank was hij hier nog altijd op een visum en zou spoedig met pensioen gaan, zonder groene kaart had hij dan terug naar Nederland gemoeten), maar ook zodat ik voortaan mee kon stemmen in de verkiezingen. Nu mijn kinderen op de openbare school zaten werd het voor mij belangrijk om mijn stem te kunnen laten horen.

Naarmate de kinderen ouder werden ben ik de omgeving veel met ze gaan verkennen. In september 2003 leek het me leuk om over ons leven te gaan schrijven en zie hier een blog, dat al meer dan anderhalf jaar oud is.

De gebeurtenissen van 11 september 2001 en de sluipschutters in 2002 verstoorden ons gelukkige leven tijdelijk, maar over het algemeen vind ik het leven in dit gebied heel erg fijn.

Natuurlijk is het leven niet altijd rozengeur en maneschijn, maar ik kan op het moment toch wel met stelligheid zeggen, dat het dat voor ons 99% van de tijd wel is en daar genieten we met volle teugen van!

(de foto's in dit blog zijn foto's van oude foto's in albums, dus de kwaliteit laat veel te wensen over!)

0 reacties: