Zoondagje

Na een heerlijke en broodnodige nachtrust begint de dag erg donker en somber en een blik op de radar laat zware buien ten westen van ons zien. Ik laat mijn plan om met Kai een tandem te huren en het W&OD pad onveilig te maken maar varen.

In plaats daarvan besluit ik een half uur te gaan hardlopen. Verder weg durf ik niet te gaan, want ik vind natregenen absoluut niet erg, lekker zelfs met deze temperaturen, maar lopen in donder en bliksem vind ik niets!

Nog geen vijf minuten nadat ik vertrokken ben begint het al te plenzen. Het ziet er niet eens zo dreigend uit, dus ik denk (terecht blijkt even later), dat het maar een klein buitje is. Ik kom een heel aantal andere joggers tegen, want de temperatuur is aangenaam om te lopen (zo'n 24 graden) en door het wolkendek voelt het koeler.

Op een paar spatjes na houd ik het verder (ondanks naarstig gerommel in het noordwesten, dat niet dichterbij komt) droog en na 34 minuten ben ik weer thuis en heb 3,5 mijl gelopen. Niet supersnel, maar de benen zijn weer gebruikt.

Onderweg bedenk ik me, dat het originele plan van vandaag om de hele middag in het zwembad te liggen er nu niet zo aantrekkelijk uitziet. Met Kai heb ik de laatste weken niet veel ondernomen en met Katja en Saskia wel, dus ik vraag hem, of hij zin heeft met mij naar Washington te gaan.

Daar heeft hij wel oren naar en springt meteen onder de douche. Ik doe hetzelfde en om 11:20 zijn we klaar om op pad te gaan. Ik parkeer de auto op Claudia's oprit en vandaar is het nog vijf minuten lopen naar de Metro.

Terwijl we erheen lopen zegt Kai, wat hij het liefst wil doen. Bovenaan de lijst staat een IMAX film bij het Air and Space Museum. Dit wist ik al, dus ik heb thuis het schema bekeken. Om 12:55 speelt "Roving Mars", over de robots, die op Mars zijn geland en vervolgens allerlei data naar de aarde hebben gestuurd.

Het is wel lunchtijd, maar we besluiten eerst de film te gaan zien en dan pas te eten. De Metro brengt ons rond het middaguur bij L'Enfant Plaza, het dichtstbijzijnde station. Bovenaan de enorme roltrap staat een standje met hapjes en drankjes en we kopen er gauw water en een banaan. Het is inmiddels zonnig buiten en onvoorstelbaar warm.

Kai en ik delen de banaan en drinken gauw ons water op. We zijn wat vroeg en voor het Air and Space museum staan, op relatieve afstand zoals in het heelal, palen met informatie over elke planeet en de zon. Kai vindt dat natuurlijk prachtig en we lezen over Saturnus, Mars, de zon en Aarde.

Het is flink druk, dus we gaan daarna maar gauw naar binnen. Tassen worden nagekeken, we gaan door het poortje en dan zijn we binnen in dit indrukwekkende, onbeschrijflijk gigantische museum, dat zich het drukst bezochte ter wereld mag noemen.


Zoals bij alle Smithsonian en Rijks musea hier in Washington is de toegang gratis. Meteen bij binnenkomst lopen we naar het loket, waar de tickets voor de IMAXes, het Planetarium en de bus naar het andere Air and Space Museum in Dulles worden verkocht. Er staat een kleine rij, maar we zijn snel aan de beurt.


We hebben nog een klein half uur voor de film begint. Kai herinnert zich de simulators, waarin je je in een F-16 waant. We kopen kaartjes en zijn al gauw aan de beurt. Onze losse bezittingen moeten in een kluisje en ik doe het sleuteltje om mijn pols. Het ziet er allemaal indrukwekkend uit.

We mogen even oefenen met schieten en het vliegtuig navigeren (Kai is de piloot en ik ben de "Gunner") en dan moeten we instappen. We krijgen een heup en een schouder harnas aan en het voelt gelukkig goed secuur. De man, die ons helpt, zegt tegen mij: "Hold your s****" En ik versta maar niet wat hij zegt! Hij moet het wel vijf keer zeggen en dan dringt in mijn doffe brein "skirt" door. Ok, ik hou mijn rok vast, geen probleem!

Dan gaan we op weg en ik vertel Kai meerdere malen, dat ik nooit in een echt vliegtuig met hem als piloot zal zitten! Het is maar goed, dat ik een sterke maag heb, want we gaan vele malen over de kop! En ik maar schieten op doelen, die eigenlijk niet te zien zijn. Kai heeft de grootste lol (en daar was het mij ook om te doen), het is zelden, dat ik hem ongehinderd hoor lachen.

Maar ik moet zeggen, dat ik het ook leuk vind! Al te gauw staan we weer stil en mogen uit de capsule klimmen. Alweer zegt de attendant "Hold your s****" en ik versta het alweer niet! Hoe dom kun je zijn, Petra!! Gelukkig valt het kwartje nu sneller en stap ik zonder problemen uit.

Tien minuten voor de aanvang van de IMAX staan we in de rij en een paar minuten later mogen we het theater al in. Het is niet zo druk en Kai en ik krijgen een mooie plek in het midden. Beneden ons horen we Nederlands en achter ons zuid-Nederlands of Belgisch, de kinderen van dat gezin zijn nogal vervelend, ze blijven maar door giebelen. Gelukkig horen we van hun moeder niet veel later een streng "Stop ermee!!".

Het is een prachtige IMAX over de lancering van de Mars Rovers, Spirit en Opportunity. In het begin vond ik het een beetje saai, maar daarna wordt het echt interessant en voel je mee met al die wetenschappers, die dansen en feest vieren als de eerste signalen van Mars komen. Een planeet 300.000.000 mijl weg en dan toch data zo duidelijk alsof de foto hier op aarde is gemaakt. Het is niet veel minder dan een wonder!

Als de film klaar is hebben we allebei honger. We lopen naar het American Indian Museum en bestellen bij Mitsitam lekkere dingen. Kai kiest Navajo Fry Bread, een zakje met chips en een taartje met ananas. Ik ga natuurlijk weer voor de zalm, dit keer met een wilde champignons salade en een salade van wortel en parsnip (weet het Nederlandse woord niet).


Als alles op is (en ik meende het niet op te eten, maar het was zo lekker!) lopen we weer richting Metro. Ik moet voor half vier thuis zijn voor mijn massage. De rit terug verloopt redelijk soepel (vanwege de hitte wordt er langzaam gereden als we eenmaal boven de grond zijn).


Om kwart over drie zijn we thuis en vinden Katja klaar om erop uit te gaan. Ze heeft vanochtend toegestemd om op Saskia te passen, maar nu roept de mall. Zij en Leah zijn druk bezig op hun mobieltjes. Saskia heeft zich nog geen centimeter verplaatst sinds vanochtend, de Sims hebben al haar aandacht.

Laura komt tien minuten later en het doet pijn! Ze grapt, dat ze me een paar weken niet zal zien en me dus moet pijnigen. Maar ik weet, dat ze het zelf ook niet leuk vindt. Maar het moet gebeuren en zoals altijd ben ik naderhand afgepijgerd.

Gelukkig is Saskia's piano over en kan ik me verder ontspannen. We bestellen makkelijk pizza, want morgen is het pakken en weggaan geblazen.

Net als het eten komt belt Christine. Ze is in tranen, want een 10-jarig kampgenootje van Mallory is dinsdagnacht overleden. Zij hebben meegemaakt, dat het meisje bewusteloos raakte, dus het is allemaal erg moeilijk. Ik kijk naar Saskia, van dezelfde leeftijd, en neem me voor haar eens extra te knuffelen. Te vaak nemen we het maar voor lief, dat we gezonde kinderen, geliefden en familieleden hebben!

Morgen is het inpak- en vertrekdag, ik weet niet of ik de kans krijg dan te schrijven. Zo niet, dan probeer ik een live verslag vanuit Washington State!