Arlington National Cemetery

Het is weer zo'n zwoele zomeravond en de cicades zijn terug! Om de zoveel seconde zwelt een "concert" aan en stopt dan weer, iedere keer in andere bomen. Het stopt net zo abrupt als het begint en is heel luid. Dat kan toch niet een cicade zijn? Zo te horen zijn er heel wat, maar nog lang niet zoveel als een paar jaar geleden!

Met een glaasje Lambrusco en mijn laptop zit ik buiten. Zo af en toe vliegt er een vuurvliegje of tijgermug langs, maar die laatste vindt mij niet meer lekker, ik heb Deep Woods Off op! Na de vele regens van de afgelopen weken is dat hard nodig, de muggen hebben zich goed kunnen vermenigvuldigen.

De zon schijnt volop als ik vanochtend mijn ogen open doe. Het is vrij koud in huis, het moet vannacht goed afgekoeld zijn. Na een snel ontbijt en koffie besluit ik met 8 pond gewichten te gaan lopen. Het is heerlijk buiten, warm, maar niet vochtig. Voor ik het weet heb ik er vier mijl op zitten! Dat is goed voor de spieren.

Gauw eten we wat voor de lunch en dan rijd ik met Katja en Thijs richting Arlington National Cemetery. Daar vinden we met gemak een parkeerplaats en halen een kaartje bij het bezoekerscentrum.

Het is tien over half een en om een uur is de volgende wisseling van de wacht bij het graf van de onbekende soldaat. Ik stel voor om daar meteen heen te gaan, want het is druk en als we er vroeg zijn krijgen we een goede plaats.


We klimmen de heuvels op langs witte grafstenen zover je kunt kijken. Hoe vaak ik hier ook al geweest ben, het blijft indrukwekkend en zo mooi aangelegd! De statige eiken en maples zijn nu in vol blad, zodat het grootste gedeelte van de begraafplaats schaduw heeft. De vorige keer, dat ik hier was, waren de bomen in bloei (weet je nog, Petra?).

Bij het graf van de onbekende soldaat (een betere benaming zou "soldaten" zijn, want in het graf ligt een onbekende soldaat uit de Eerste Wereldoorlog (sinds 1921), maar ervoor liggen ook onbekende soldaten uit de Tweede Wereld en Korea oorlogen. Die van de Vietnam oorlog is via DNA geidentificeerd een aantal jaren geleden) loopt zoals altijd een serieuze wacht.




Zijn taak is om een half uur lang een en twintig passen voor het graf langs te lopen, dan 21 seconden te pauseren, om te keren en een en twintig passen terug te lopen. Hij is onderdeel van de Air Force Honor Guard, een prestigieuze positie. Hun taken zijn niet alleen het wachtlopen bij dit graf, maar ook het aanwezig zijn bij begrafenissen en meer.

Wij staan vooraan als de wisseling van de wacht begint, maar ik maak een mentale notitie, dat we volgende keer helemaal aan de rechterkant moeten gaan staan. Daar wordt de geweersinspectie verricht, wij zien dat alleen maar op de rug. Het blijft een indrukwekkende ceremonie, hoewel er dit keer geen kransleggingen zijn. Het intigreert me, dat mannen alles doen om deze positie te krijgen, waarbij je in weer en wind in een heet (of juist heel koud) uniform marcheert voor het graf van iemand, die onbekend is.





Dan nemen we de trap naar het Arlington House. Dit huis, dat de zuidelijke generaal Robert E. Lee tot 1861 zijn "thuis" noemde is tijdens de Burgeroorlog tezamen met het land, dat erbij hoort, door regering van de Verenigde Staten geconfisceerd en tot nationale begraafplaats gemaakt. Rond het huis zien we graven van januari 1864, toen de eerste gevallen soldaten er begraven werden. De Lee's hebben er nooit weer gewoond.

Nu hebben vanaf de achtertuin van het huis een prachtig uitzicht over de stad Washington, DC. Hoe anders zal dat geweest zijn ten tijde van General Lee! Zelfs het Washington Monument, nu zo'n bepaler van de "skyline" van de stad, was nog niet klaar en de monumenten voor zijn tijdgenoot Lincoln en de briljante Jefferson kwamen pas tientallen jaren later.


Een Park ranger vertelt interessant over het leven, dat Robert E. Lee leidde, voor hij de moeilijke beslissing maakte het Zuidelijke leger te gaan leiden. We lopen door het huis, voor Katja is dit ook alweer jaren geleden en beginnen dan aan de afdaling.


Halverwege de heuvel zien we de graven van de Kennedy's. Ook van hieruit is er een prachtig uitzicht op de stad en de gebeitelde spreuken uit toespraken van John F. Kennedy blijven indrukwekkend (hoewel ze wel aan een schoonmaakbeurt toe zijn, vind ik, je kunt sommige woorden slecht lezen). De eeuwige vlam tussen de graven van John F. en Jacqueline brandt, de twee mini grafjes van hun vroeg gestorven kinderen ernaast. Het blijft indrukwekkend.


Zo ook het wel zeer bescheiden graf van Robert Kennedy, slechts een wit kruis met een witte steen en ook hier wat gebeitelde toespraken en een fontein. Wat een leed in een familie!

Terug bij het bezoekerscentrum vullen we onze waterflessen bij de drinkfonteinen en beginnen dan aan de wandeling over de Memorial Bridge. We zijn op weg naar het Franklin Delano Roosevelt Memorial, Katja's favoriet. Het is een hele afstand, hoe dichtbij het allemaal ook lijkt van de overkant van de rivier.


Bij de fonteinen van het Memorial vinden we wat verkoeling en maken natuurlijk een aantal foto's, dit keer ook met Thijs en Katja samen. Ze kunnen het goed met elkaar vinden, op een broer en zus manier. Dit memorial is mooi opgezet, heel ruim, met veel spreuken en erg rustig.

We lopen verder langs het Tidal Basin, waarin heel wat mensen in pedaalbootjes ronddobberen. Het is ook een bijzonder mooie dag, vandaag.

Net voor we bij het Jefferson Memorial aankomen brengen we een bezoek aan George Mason. Zijn monument ligt wat achteraf, maar hij is nogal belangrijk in de Amerikaanse geschiedenis. Hij schreef de Virginia Declaration of Rights, waarop de Bill of Rights (de eerste tien aanpassingen aan de Constitutie) van de Verenigde Staten gebaseerd is.


Het Jefferson Memorial wordt deels gerenoveerd, dus staat gedeeltelijk in de steigers. Maar Jefferson lijkt onaangedaan, hij torent nog steeds boven ons uit omringd met mooie passages van toespraken. Door de kolommen zien we het Washington Monument en het Witte Huis.




Nu geef ik Katja en Thijs de keus: we kunnen de drie mijl terug naar Arlington Cemetery lopen of ongeveer een mijl verder gaan en dan de Metro bij Smithsonian nemen, die direct terug naar de begraafplaats gaat. Ze kiezen (gelukkig, want ik voel mijn benen na deze bijna 8 mijl van vandaag ook wel!) het laatste.

Langs het Bureau of Engraving and Printing, waar dagelijks (behalve vandaag, zondag) onze dollars worden gemaakt en het Holocaust Museum (Rick moet de kinderen daar nog eens heen nemen, ik kan mezelf daar niet toe zetten) lopen we naar de Mall.

Daar is het een drukte van jewelste! Dus hier houden alle toeristen zich op vandaag, ik vond het al zo rustig in de rest van de stad. Het Folklife Festival is in volle gang en zo te zien heel populair. We kijken even wat rond en lopen dan het Smithsonian Metro station in.

De platforms staan vol, maar we krijgen wel een zitplaats in onze trein. Dit keer nemen we de blauwe lijn, want die stopt bij Arlington Cemetery. Al gauw zitten we in de auto. Het parkeren hier is heel redelijk, $1,25 voor de eerste drie uur en dan $2 per uur daarna. Eigenlijk een prima springplank om Washington in te gaan!

Thuis zien we nog net de penalties, waarmee Italie het Wereldkampioenschap voetbal wint. De kinderen gaan allemaal zwemmen, maar ik heb genoeg bewogen voor vandaag! Ik installeer mezelf met een drankje en laptop op het deck.

Voor ik het weet hebben we zes tieners en een tween erbij als gasten, dus bestellen we maar gauw pizza! Het is filmavond in de basement en de tieners laten Saskia en Aoife ook meedoen. Wij genieten hierboven van de show "War at Home", de tienerperikelen zijn gelukkig niet zo bekend, maar wel mogelijk!