George W. is 60

Na een slechte nacht ben ik om acht uur klaar wakker, want ik lag de hele tijd te malen over het schema van de komende dagen. Eerlijk gezegd had ik nog op twee rust dagen gerekend, voor we weer een gast zouden hebben. Maar het is niet anders, "rolling with the punches" zoals ze hier zeggen.

Rick is al op en we eten samen ontbijt. Ik heb om tien uur een tandartsafspraak en wil eigenlijk wel daarvoor wat sportiefs doen. Wegens tijdgebrek besluit ik een lang blok om te gaan hardlopen, dat is ongeveer 2,5 km, beter iets dan niets. Het is bewolkt en bijna koud buiten vergeleken met gisteren. De voorspelling is zon en warmte vanmiddag, maar dit voelt wel even lekker.

Zo lekker, dat ik langer loop, dan gepland en me dus enorm moet haasten. Ik bel de tandarts onderweg maar even, dat ik helaas in verkeer terecht ben gekomen (leugentje om bestwil) en een paar minuten laat ben. Als ik aankom wacht de mondhygieniste al op me.

Bij een half jaarlijkse controle hier krijg je standaard een grondige schoonmaakbeurt. Deze mondhygieniste is Iranees en heel aardig, ik vertel haar hoe nerveus ik ben om de een of andere reden en dat mijn bloeddruk wel heel hoog zal zijn (die wordt standaard opgemeten). Ze luistert en vraagt, hoe ik me in 's hemelsnaam kalm kan voelen met een totale vreemde in mijn huis als ik er niet ben.

Hmmm, nu ze het zegt... Maar dan bedenk ik me, waarom dat zo is, ik zie namelijk geen 19-jarige honderden dollars uitgeven om naar ons huis te komen om kwaad in de zin te hebben!

De peuter-, pier- en schrapbeurt valt alles mee dit keer en al gauw komt de tandarts om te zeggen, dat mijn gebit er perfect uitziet. Zo perfect, dat hij allerlei foto's wil, "smile!", "smile halfway", "side smile!", het lijkt wel of ik een portfolio aan het maken ben!

Onderwijl valt me op, dat ieder diploma, dat elk van de medewerk(st)ers ooit gehaald heeft, aan de muur hangt. Dat is volgens mij ook iets van hier en niet Nederlands. De mondhygieniste heeft diploma's uit Oregon en van twee verschillende colleges in Virginia. Dat stelt me nog meer gerust (ik neem aan, dat dat het doel is van de uitgestalde documenten).

Maar dan mag ik zomaar gaan, nadat er uitgebreid is geslijmd (sorry voor de woordspeling) over mijn perfect rechte gebit (hun werk). In de lobby, omringd door portretten met perfecte "smiles", betaal ik en maak een afspraak voor over vier maanden in november. Nu al weet ik, dat die uitgesteld gaat worden naar januari, precies een half jaar verder. Onze verzekering betaalt voor twee keer per jaar, de tandarts wil drie keer per jaar en ik heb een fobie, dus twee keer per jaar is plenty!

Op de terugweg bel ik naar huis en zowaar is iedereen wakker en aangekleed en heeft men ontbeten. Ik neem Katja en Thijs mee naar Washington, Kai en Saskia willen liever thuis blijven.

We parkeren onder het Reagan gebouw, waar Thijs de eerste tekens van de zware beveiliging hier merkt. Eerst moet ik mijn rijbewijs laten zien en dan moet de achterklep geopend worden. Vervolgens wordt de onderkant van de auto met een apparaatje onderzocht op explosieven.

Dan mogen we de garage in. Daar is het flink vol, maar na even zoeken vinden we een goede plek dicht bij de liften. Op Pennsylvania Avenue stappen we uit. We lopen als eerste naar het Witte Huis. Het is vandaag de zestigste verjaardag van George W. Bush en voor zijn woonhuis staan eenheden van ieder deel van het leger (navy, army, marines), allemaal in vol ornaat, zich klaar te maken voor hun presentatie (nemen wij aan).


Na wat foto's lopen we om het Old Executive Building heen naar de achterkant van het Witte Huis. Hier zien we, dat Bush kennelijk de premier van Canada op bezoek heeft. Er staan een heel stel Canadese diplomatieke auto's en er is heel wat Secret Service aanwezig. Maar geen teken van Bush of zijn gast, dus we lopen verder. Onderweg zien we een aantal heel tamme eekhoorns, onderhoudend voor de toeristen, maar het lijkt me niet dat pinda M&M's of chips een goed dieet is voor hen! Toch neem ik wat foto's, want ze zijn wel schattig, deze ratten met pluisstaartjes.




Met een rode Peanut M&M

Via het Washington Monument lopen we naar het World War II Memorial. Al heb ik deze monumenten al vele malen gezien, ik merk iedere keer weer nieuwe nuances op en de mensen, die ze bezoeken zijn natuurlijk ook altijd anders. Vandaag zijn er veel gezinnen met jongen kinderen en een aantal WWII veteranen, herkenbaar aan hun speciale pet (en natuurlijk hun leeftijd).

De paden langs de Reflecting Pool, die naar het Lincoln Memorial leidt, zijn allemaal met hekken afgesloten. Door de vele regen van de afgelopen weken zijn de paden deels overstroomd. Zelfs de paden, die wel open zijn, liggen soms nog deels onder water. Verder zijn er een heel aantal bomen geveld, het is duidelijk, dat het goed heeft huisgehouden, hier!!


Via omwegen komen we bij het Vietnam Memorial en het is zoals altijd indrukwekkend in zijn eenvoud. Er ligt een heel emotioneel briefje bij een van de namen. Er zijn nog zoveel overlevenden van deze oorlogen, hoe lang ze ook geleden lijken.


The best (cholo) (beamer) (????) (Mexican American) that I ever met in my as of now 57 years. You ain't missen nothin on this side my brother. God bless you! (Esay)


Bij het Lincoln Memorial bewonderen we Lincolns standbeeld, het blijft mooi, aan de ene kant de vuist voor zijn sterke en strenge persoonlijkheid, aan de andere kant de ontspannen hand om zijn meer rustige persoonlijkheid weer te geven. Het is druk in het Memorial en het bordje "Quiet Please" wordt door velen genegeerd.


De Reflecting Pool zit eindelijk weer vol water en laat dus een redelijke reflectie van het Washington Monument zien (het waait nogal).

Na de nodige foto's lopen we door naar het Korean Memorial. De uitdrukkingen op de gezichten van de soldaten, die hier uitgebeeld zijn, zijn onbeschrijflijk goed. De angst is er zo op te lezen!


Dan is het alweer tijd om terug te gaan, want ik moet om half vier thuis zijn voor mijn massage. Op de terugweg stoppen we bij Giant om wat extra taco spullen te kopen, ik had niet op een gast gerekend (uiteindelijk blijken het twee gasten te zijn, dus maar goed, dat er extra's waren!). Thijs ziet voor het eerst een grote Amerikaanse supermarkt en "mag" van Katja helpen met de Self Checkout. Ze vinden dat allebei prachtig (ik neem mijn kinderen niet genoeg mee, duidelijk).

Hij moet ook nog wat kaarten naar Nederland posten, dus rijdt Katja vervolgens naar het postkantoor. We laten Thijs zelf zijn zegje doen, want hij spreekt goed Engels en dat is juist het leuke van in het buitenland zijn.

Katja rijdt ons weer bekwaam naar huis en zij en Thijs gaan voetballen in de achtertuin. Om vier uur komt Nikki, een van Katja's vriendinnen, en alle kinderen, inclusief Kai en Saskia, gaan naar het zwembad.

Laura komt om mij een massage te geven en het was weer eens flink nodig. Alles voelt "gnarly", zoals zij het beschrijft. Dat voelde ik ook wel. Ik hoop, dat ik deze zomer toch zover kom als vorige zomer, dat ik niet iedere week een massage nodig heb.

Om kwart voor vijf haal ik Kai uit het zwembad, want hij heeft een kappersafspraak. Volgende week begint hij footballkamp en dan moet hij wel uit zijn ogen kunnen kijken. Mona weet precies wat Kai wil. Zijn pony is voor mijn smaak nog veel te lang, maar zij vinden het alle twee zo horen. Ok dan!

Als we thuis komen is iedereen weer terug uit het zwembad. Er is algehele consternatie, want Snickers heeft een baby vogeltje gevangen (en vermoord) en brengt dat trots naar binnen. Al griezelend pakt Katja het met een servet op en gooit het weg. Snickers glimt intussen van trots, dat hij dat toch maar voor elkaar kreeg, en geeft zichzelf een zelfvergenoegde schoonmaakbeurt. Die mensen weten toch niet wat jagen is!

Iedereen smult van de taco's en na het eten gaan de kinderen allemaal X-Box spelen in de basement. Rick werkt aan het maken van de internet connecties. Ik lees mijn emails en een ervan is van Lilian bij de ambassade. De consul heeft zijn handtekening onder het herkrijgen van ons Nederlanderschap gezet en vanaf vandaag zijn we weer officieel Nederlanders (de kinderen en ik, dan, Rick helaas niet). Nu nog voor de paspoorten betalen en dan is alles rond. Jippie, toch wel erg leuk!