Happy Birthday, America!

Terwijl de knallen van het vuurwerk buiten nog klinken en voor ons huis de buren hun vuurwerk afsteken zoek ik verkoeling in ons airconditioned huis. Vandaag was wel de vreemdste 4 juli, die ik heb meegemaakt en toch ook weer heel gewoon.

We zijn speciaal gisteravond thuis gekomen om het vuurwerk in Washington mee te kunnen maken, maar vanwege al het natte weer van de afgelopen tijd besloten we gisteren om toch maar in Vienna te blijven.

Om half elf word ik met schrik wakker. Zo laat heb ik nog nooit geslapen! En ik ben als eerste wakker, dus de anderen zijn net zo jet lagged. Het is, als ik beneden kom, al ver over de dertig graden buiten en er is een heat advisory. Inderdaad slaat bij een stap buiten de deur de hitte je als een hete oven in het gezicht.

Meestal vind ik buiten zitten heerlijk en ga dus met ontbijt (of liever brunch) op het deck zitten, maar nu drijf ik na vijf minuten al van het zweet. Dat eet niet lekker, terug in de airconditioning dus maar.

Van onze buren horen we, dat zij vorige week zondag blikseminslag hebben gehad en al hun electronica beschadigd zijn. Kennelijk hebben wij daar letterlijk een klap van mee gekregen, want niet alleen het internet werkt niet, maar ook de telefoon en de sateliet televisie zijn buiten werking, bovendien is de cul de sac webcam stuk, helaas.

Terwijl ik de was doe en uitpak is Rick druk bezig te redden, wat er te redden valt. Makkelijk is het niet, hij krijgt de satelliet aan de praat, maar de lokale zenders zijn er niet. De telefoon doet het na heel veel getest en gedoe ook weer, gelukkig. Maar de webcam blijft weigeren. Dat is flink balen! Ook de internet connectie blijft zwak en gaat telkens down.

Na tweeen zijn we vrijwel uitgepakt en -gewassen en om half drie kijken we naar de shuttle launch. Het is toch weer spannend een shuttle de lucht in te zien en vooral op 4 juli is dat iets speciaals.

Rick gaat snel wat benodigdheden voor onze internet server kopen en natuurlijk vuurwerk, want dat is er in alle drukte bij ingeschoten. We hebben alleen het pakket, dat hij in South Carolina op de terugweg uit Orlando kocht.

We willen toch wel deze onafhankelijkheidsdag vieren, ondanks, dat we DC hebben geschrapt. Vienna heeft ook allerlei festiviteiten vandaag en we gaan daar voor het eerst ooit eens een kijkje nemen. Er staan allerlei standjes met zelfgemaakte kunst en er speelt een bandje. Even verderop kun je chili kopen van het lekkerste chili restaurant in deze omgeving, Hard Times Cafe. Wie er met deze benauwde hitte chili wil is een tweede! Er staat ook een grote barbeque, dus wellicht is er vanavond een pig roast.


Het vuurwerk!

Bij het bierstandje halen Rick en ik een koele Bud, hij een gewone, ik een light. Het is er leuk mensen kijken, zo zie je eens hoe gevarieerd de bevolking van Vienna is. Er is niemand, die we kennen en het is bloedje heet, dus zodra de laatste slok achter de kiezen is stappen we op.


Als we weglopen zien we een heel donkere lucht naderen met dreigend gerommel. Bij ons huis zien we Katja en Leah joggen, ze gaan een eindje lopen. Het gerommel wordt gedonder en veel sneller, dan wij en zij dachten, is het noodweer!

De regen komt met bakken uit de lucht en het waait kei- en keihard. Ik maak me erge zorgen, zeker als de stroom ook nog eens uitvalt. Ik ben dan net met Paul, Leah's vader, aan de telefoon en de lijn valt natuurlijk dood. Wat zijn we tegenwoordig toch afhankelijk van electriciteit! Vroeger had je die voor een telefoon niet nodig (en we hebben nog een niet electrische telefoon in huis nu).

Rick stapt in de van om de meisjes te zoeken en ziet ze dan gelukkig al vrij dichtbij. Er is geen draadje aan hun lijf meer droog en Katja is flink geschrokken. Wat ze bezielde om met dat steeds dreigender gerommel door te blijven lopen zullen we nooit begrijpen!

Hopelijk hebben al die mensen bij het Community Center hun waren op tijd droog kunnen zetten, maar ik betwijfel het. En die half miljoen mensen op de Mall in DC, die benijd ik ook niet!

Onze stroom valt helemaal uit en het wordt al gauw niet te harden binnen. We besluiten toch maar buitenshuis te gaan eten, waar er wel licht en airconditioning is. Heel patriotisch kiezen we voor Japans. We zijn niet de enigen, het restaurant zit vol, maar er is nog een tafeltje voor vier (Katja eet bij Leah).

Rick en ik delen een aantal sushi rolls en de kinderen eten kip Katsu. De service is vanavond nogal langzaam, er zijn maar twee serveersters voor een bomvol restaurant. Maar dat geeft niet, zo komen we de tijd voor het vuurwerk goed door.

Om kwart voor negen parkeren we de auto iets dichter bij het Community Center, waar al honderden mensen zitten te wachten. We lopen naar een heel goede plek om het vuurwerk te kunnen bekijken.


Filmpje:


Dit is helemaal nieuw voor ons, we hebben altijd het vuurwerk in Washington boven dat in Vienna verkozen. Maar eerlijk gezegd vind ik het fantastisch! We staan er dichtbij, dat maakt het waarschijnlijk ook spectaculairder. Het knalt en het flitst en lijkt eindeloos door te gaan, maar na vijftien minuten is het toch echt voorbij. Er wordt hard gejuicht en geapplaudisseerd en dan gaat iedereen weer huiswaarts.

Onze auto staat precies goed, we kunnen zo weg, terwijl anderen in lange files staan. Zou onze stroom weer aan zijn? Ik hoop het van harte, want een nacht zonder airco is een crime met dit weer. Maar gelukkig zien we al van verre, dat er licht schijnt, hoera!!

Als alle buren terug zijn van het Vienna vuurwerk komt iedereen naar buiten om ook ons buurtvuurwerk af te schieten. Rick heeft nog illegale vuurpijlen en ander luchtvuurwerk, hier in Virginia is alleen grond siervuurwerk toegestaan. Maar juist dat in de lucht schieten is leuk en wordt met veel geklap en gejoel door iedereen aanschouwd. Gelukkig heeft de Vienna politie het te druk met verkeer regelen, want niemand komt ons op de vingers tikken.

Alweer is het bijna middernacht en de vermoeidheid is nog niet aanwezig. Ik hoop toch wel weer langzaam in een oostkust ritme te komen, al is dat, door de vakantie, niet echt nodig.

Nu maar hopen, dat we het heel zware weer voorlopig weer even gehad hebben, mijn arme margrieten liggen met hun kopjes omhoog zielig op het voetpad, terwijl het onkruid een party heeft in de achtertuin!