Lekker lui weekend

Volgens Blogger is dit mijn 900ste NederlandseAmerikaan blog alweer! Wauw, 900 colums, in feite, ik heb me wat afgeschreven de afgelopen drie jaar!

Zaterdag

Soms is het heel lekker om bij het wakker worden op zaterdag een heel weekend zonder afspraken of verplichtingen voor je te hebben liggen. Het gebeurt ons zelden, maar dit weekend is het dan zo (we hebben wel bewust onze agenda leeg gehouden, daar niet van).

Na eerst lang uitgeslapen te hebben strik ik Rick voor een wandeling door Vienna. In echt hard sporten heb ik in deze hitte geen zin, maar op die manier bewegen we toch. Hij moet toch overhemden naar de stomerij brengen, dus met een zak kleren op de rug gaan we op pad. Twee zweterige mijlen heen en dan kopen we toch maar een flesje water bij Quizno's. Dit is echt geen weer om je buiten in te spannen, of het zou zwemmen moeten zijn en veel drinken is essentieel.

Het is super vochtig en klam en over het algemeen winnen de wolken het van de zon. Het ziet er zelfs wat dreigend uit. Maar ik heb mijn zinnen op zwemmen gezet, dus na de lunch gaan Saskia, Aoife en ik naar het zwembad.

Rick wil nog van alles voorbereiden voor de reis naar Aruba, Katja voelt zich niet zo lekker en Kai is niet zo'n zwemmer. Het is vrij rustig in het zwembad, dus ik denk mijn baantjes goed te gaan trekken.

Maar dan zie ik een van de vrouwen uit de buurt, die een paar maanden geleden na 22 weken zwangerschap haar zoontje heeft verloren en ik raak met haar aan de praat. Wat is het toch altijd moeilijk om te weten wat te zeggen, vooral als je (God zij dank!) zoiets niet zelf hebt meegemaakt. Maar niets zeggen lijkt me net zo erg, dus ik geef mijn condoleances en we kletsen wat over koetjes en kalfjes.

Dan zie ik Mary Ellen, wiens jongste Katherine bloemenmeisje zal zijn bij Laurens huwelijk in augustus. Ook zij heeft moeite schoentjes te vinden voor Katherine en zo praat ik ook met haar.

Inmiddels zijn de dreigende wolken gaan huilen en ik vind zwemmen in de regen niets. Met mijn boek schuil ik onder een van de paraplu's in de veronderstelling, dat het maar een kort buitje zal zijn. Dit blijkt niet het geval, het gaat steeds harder regenen! Na een half uur zie ik eindelijk opklaringen in de verte en dan hoort een van de lifeguards donder (volgens mij was het een vliegtuig) en het zwembad wordt voor 45 minuten gesloten! Nou ja!!

Teleurgesteld neem ik de meisjes mee naar huis. De zon schijnt alweer volop, dus ik ga verder lezen op het deck. Rick is intussen een en al bedrijvigheid en wil vanavond naar de film. Eigenlijk Pirates of the Caribbean 2, maar ik heb geen zin in zo'n lange zit.

De keuze valt op "Click" met Adam Sandler en Henry Winkler. De film begint om half negen, dus we besluiten eerst even in Tysons Corner te eten. Daar aangekomen blijkt het enorm druk te zijn!

We vinden ternauwernood een parkeerplaats en er staat een lange rij om bioscoopkaartjes te kopen. We kopen dus maar snel ons kaartje, voor het geval die film ook populair is (blijkt later niet zo te zijn).

Bij Brio zetten we onze naam op de lijst en horen, dat hun wachttijd voor zes personen (Aoife is ook mee) een half uur tot drie kwartier is. Genoeg tijd dus om leesmateriaal voor de vakantie te vinden bij Barnes and Noble. Ik vind de rest van de serie geschreven door Sharon Kay Penman, waarvan ik het eerste boek bijna niet weg kan leggen.

Al gauw gaat onze "pager" af en is de tafel klaar. Rick rekent af, terwijl ik met Kai alvast de tafel opzoek. Brio is een Italiaans restaurant met een bakstenen houtoven. Het is er gezellig, maar wel erg lawaaierig.

Hierdoor verstaat onze serveerster, die een gehoorprobleem heeft, mij telkens niet, als ik om een kindermenu vraag. Het wordt komisch, want ze hoort allesbehalve "kids menu", tot "tomato juice" toe. Gelukkig lacht ze er zelf ook om. Het is ook zelfs met een goed gehoor moeilijk om je verstaanbaar te maken in het geroezemoes!

We eten er gezellig en het valt me op, dat iedereen om ons heen kleine kinderen mee heeft. En hoe al die kleintjes gewoon rustig zitten te kleuren, terwijl de ouders converseren. Het doet me aan de tijd, dat onze kinderen klein waren, denken. We hebben ze van baby af aan mee uit eten genomen en altijd gezorgd, dat ze zich niet zouden vervelen (en daardoor de mensen om hen heen ook niet!).

In vrijwel ieder Amerikaans restaurant zie je kinderen, van een familierestaurant zoals Brio tot een sjiek Frans restaurant. Ik moet zeggen, dat ik zelden een kind zie, dat de andere gasten van het restaurant tot hinder is. De meeste restaurants zijn dan ook erg kindvriendelijk met kindermenu's en kinderstoelen, zelfs de duurdere.

Na een lekker maal verlaat Katja ons, want die gaat met JB (de vriend met wie ze ook naar Florida ging) You, Me and Dupree kijken.

Click blijkt echt het soort film te zijn, waar ik zin in had. Onderhoudend, met natuurlijk een morele les (familie komt voor het werk etc.) en toch wel een ietwat onverwacht einde. Het is een film in het genre van "A Christmas Carol".

Adam Sandler speelt een gezellige, "gemiddelde" vader van een meisje en een jongetje, hij is getrouwd en ze hebben een hond. Hij werkt zich te pletter om partner te worden in de architectenfirma van zijn baas (gespeeld door David Hasselhoff, niet mijn favoriete acteur!). Die is allerminst sympathiek als Adam tijd met zijn familie wil doorbrengen.

Gestresste Adam gaat op zoek naar een "universal remote control", zo'n ding, waarmee je alle apparaten in huis kunt bedienen. Hij wordt gek van alle verschillende afstandsbedieningen, die ze hebben.

Bij "Bed, Bath and Beyond" komt hij terecht in "Way beyond" (leuk gevonden), waar Christopher Walken staat. Die laat hem de nieuwste universal remote control zien en geeft hem aan Adam (gaan er dan geen belletjes rinkelen? Kennelijk in de film wereld niet!).

Thuis blijkt deze afstandsbediening niet alleen de apparaten, maar ook Adams leven te controleren. Hij kan fast forwarden door een ziekte of eten met zijn ouders, zelfs tot hij een promotie krijgt. Probleempje: de afstandsbediening onthoudt wanneer hij fast forward en doet dat bij ieder terugkerend soortgelijk evenement weer. Oeps, dat was niet, wat Adam wilde. Zijn leven vliegt zo voorbij en hij mist enorme stukken. Met alle gevolgen vandien... Best een leuke film

Zondag

De luie dag van luie dagen vandaag! Uitslapen, rustig ontbijten buiten, want de zon schijnt volop en om 9 uur is het al 27 graden.

Voor het al te warm wordt (er worden temperaturen van boven de 35 graden voorspeld voor de rest van de week) smeek ik Rick nog eens mee te gaan lopen. Het is ook goed voor hem om in beweging te zijn, hij sport naar mijn smaak veel te weinig.

Gelukkig gaat hij graag mee en ik breng mijn acht pond gewichten. We lopen 3,5 mijl in bijna een uur, niet gek. Hardlopen gaat met deze hitte echt niet, maar de gewichten zijn een goed alternatief om de hartslag omhoog te krijgen.

Aoife gaat naar huis en Tabatha komt ervoor in de plaats, samen met haar kleine broertje, Hadley. Hadley is zeven en vindt ons huis het einde. Er is een slang, een schildpad en X-Box, wat wil je nog meer!! Hij wil in ieder geval wel de hele middag binnen spelen.

Maar de afspraak is, dat we naar het zwembad gaan. Het is super weer, niet te vochtig en 36 graden. Het water is nog net geen badwater (hoewel bijna), dus het werkt nog verkoelend.

Het is druk en ik vind nog net een ligstoel. Al mensen kijkend zit ik daar tot ik het zo warm heb, dat ik wel het water in moet! Dan zwem ik twintig baantjes en naast mij in de andere baan zwemt een zwaar gehandicapte jongen. Zijn moeder is er vlakbij en ik weet, dat zij alleenstaand is. Ik ken haar verder niet, al zie ik ze ieder jaar in het zwembad. Maar er straalt zo'n enorme liefde voor haar, inmiddels volwassen, zoon van haar uit, ik moet altijd weer even slikken als ik het zie. Het moet toch verschrikkelijk zwaar zijn, als je enige kind het lichamelijk (en geestelijk) zo moeilijk heeft. Wat zijn wij dan toch bevoorrecht met onze drie gezonde kinderen en ik in mijn gelukkige relatie.

Dan ga ik in het zonnetje (ik wil niet wit in Aruba aankomen!) liggen bakken en lezen. Om de zoveel tijd neem ik een duik om af te koelen. Mijn boek boeit me enorm, dus ik groet iedereen, die ik ken, maar begin geen praatje.

Saskia en Tabatha bestellen een Domino's kaaspizza. Die ziet er zo ontzettend lekker uit, ik kan me niet bedwingen en eet ook een stuk. Het is echt een van de lekkerste pizza's, die ik in lange tijd heb geproefd en dat zegt wat!

Oh, wat een zwaar leven leiden we toch! Rick en Kai komen, nadat ze waterschoenen hebben gekocht, ook en we gooien een bal naar elkaar. Het is hier eigenlijk te druk voor, want Kai gooit hem tegen het hoofd van een oudere man. Oeps! Gelukkig wordt hij niet boos, maar gaat mee gooien!

Voor we het weten is het 18 uur en wij hebben honger. "Raft night" (met allerlei opblaasspeeltjes) begint en Saskia, die nogal "het onderste uit de kan" wil op het moment, wil niet naar huis. Helaas voor haar kan ze niet alleen blijven en met een bokkig meisje lopen we terug.

Rick haalt kabobs bij de Afgaan en dan vertrekken Katja, Kai en hij naar Pirates of the Caribbean. Saskia wil het niet zien en mij is die film te lang. Geef mij maar lekker op het deck naar het gezang van de cicades luisteren!!