Library of Congress en musea

Oef, het is moeilijk opstaan, ik moet toegeven, dat ik flink moe ben. Ik verlang naar een dag, waarop me verveel (hoewel dat geen interessant blog zou opleveren, ha ha!). Het is half bewolkt, niet te vochtig en een aangename temperatuur buiten. Ik dwing mezelf om haast te maken en te gaan hardlopen, voor iedereen op is. Misschien, dat dat ook de naald van de weegschaal weer eens wat lager zal doen kruipen, die is sinds de Noordwestelijke vakantie niet waar ik hem wil!

Het loopt lekker en ik merk, dat de spanningen van me af vallen. Het feit, dat Thijs nog geen reservering heeft om naar Huntsville te gaan, stoort me. Hij had Katja gezegd, dat hij de 11e zou gaan en die avond gaan Katja en Rick naar Norfolk. Gisteren zei hij opeens, dat hij de 12e wilde vertrekken. Omdat hij hier is om Katja te bezoeken, wil ik, dat hij dinsdag gaat en ik besluit voet bij stuk te houden.

Hij is een erg goede gast, zorgt, dat hij alles wat hij nuttigt terug betaalt en biedt zo af en toe een drankje aan. Verder kunnen de tieners (en dat is hij nog echt!) het bijzonder goed met elkaar vinden. Dus daarover geen klachten, maar ik wil gewoon ook een week voor onszelf hebben.

Wat ik wel jammer vind, is dat hij Katja uitlacht, als ze iets ongewoons in het Nederlands zegt ("bezig" ipv "druk" bijvoorbeeld). Hij doet het niet om gemeen te zijn, het klinkt gewoon vreemd voor hem, maar ik merk, dat het haar zelfverzekerdheid vermindert en ze spreekt inmiddels maar Engels met hem.

Thuis boek ik samen met hem meteen een vlucht naar Atlanta om half een op dinsdag middag. De kosten vallen alles mee, $229. Zijn vriendin in Huntsville zal hem daar komen ophalen, Rick kan hem dinsdagochtend afzetten als hij Kai naar football kamp brengt. De andere optie om naar Huntsville te komen is een busreis van 23 uur en 50 minuten voor $116. Hij had de afstand Vienna-Huntsville totaal onderschat!

Intussen vindt Rick uit, dat zijn team waarschijnlijk een reis naar Hawaii (Maui) heeft gewonnen in september! Ik mag dan gratis mee, maar we bespreken al, dat de kinderen dan ook mee zullen gaan. Vervelend is, dat ik een paar Belgische studenten had toegezegd precies in die dagen hier te kunnen logeren. Hopelijk zullen ze begrijpen, dat dit een kans is, die we niet kunnen laten gaan.

Na al deze bedrijvigheid zijn we rond 11 uur klaar om richting Washington te gaan. Saskia heeft Aoife uitgenodigd en met zijn zevenen rijden we naar de metro. De parkeerplaats is op zaterdag absoluut niet vol. De trein daarentegen is veel voller dan op doordeweekse dagen!

Iedereen gaat er bij de Smithsonian stop (waar de meeste musea dichtbij liggen) uit en wij rijden door naar Capitol South. Onze eerste bestemming is namelijk de Library of Congress.

Net voor we er binnen gaan bemerk ik, dat ik niet alleen mijn kleine cameraatje, dat altijd aan mijn handtas hangt, vergeten ben, maar ook geen cf kaart in mijn grote toestel heb!! Gelukkig zijn we niet bij een of ander exotisch oord en kan ik hier nog vele malen terug komen, maar dit blog moet het maar met mobiele telefoon foto's doen.

Tegen mijn verwachtingen in is het absoluut niet druk (Rick geeft me zo'n "I told you so" blik, want ik had nogal lopen katten, dat iedereen zo langzaam was) en lopen we zo naar binnen. De rondleiding is al weg, dus we beginnen aan een "self guided tour". Ik ben de enige, die hier al regelmatig is geweest, voor alle kinderen is het compleet nieuw.




Ze zijn allemaal onder de indruk van wat ze zien (het is ook een onbeschrijflijk interessant gebouw) en we hebben het geluk om toch bij een rondleiding aan te kunnen sluiten. De gids is wat saai, maar dit is de enige manier om de grote leeskamer te zien, alleen mag je daar niet heen.




We kijken uit over de houten kamers met boeken en de mooie koepel erboven, de leeskamer is rond en bronzen beelden van dichters (Shakespeare en Homerus), filosofen (Plato en de tweede ben ik vergeten), kunstenaars (Michelangelo en Beethoven) en nog zes anderen kijken neer op degenen, die hun onderzoek beneden doen. Het is een hoogst indrukwekkende zaal, waar geen direct zonlicht in schijnt (om de inkt niet uit te drogen), maar waar je op een bewolkte winterse dag wel genoeg licht hebt om een boek te lezen.

Het is alweer bijna 13 uur en iedereen heeft honger. Het dichtstbijzijnde cafetaria is dat van het American Indian Museum. Terwijl we in een rij wachten om door de veiligheidspoortjes te gaan daar, zien we een oude mevrouw, die helemaal kwaad wordt. Ze is duidelijk niet helemaal goed, want er is een begeleidster bij. Het is mensonterend om te zien, de vrouw ligt een paar keer op de grond, de begeleidster kan haar nauwelijks aan. Ze noemt de vrouw "bad girl" en weet niet beter, dan haar "time out" te geven (lijkt wel een peuter!) en die helpen absoluut niet.

De veiligheidsmensen van het museum weten er niet goed raad mee, maar bij de derde keer, dat ze op de grond ligt te trappen en gillen zegt een van hen, dat ze zo toch echt het museum niet in kan. Wat de waarde van een museumbezoek voor zo iemand is ontgaat mij dus helemaal, ze wilde er duidelijk niet zijn!

De kinderen zijn er helemaal van onder de indruk, het is ook echt wel zielig. Maar ik benijd de begeleidster ook niet, ik moet eerlijk zeggen, dat ik het geduld niet zou hebben kalm te blijven!

Het eten bij Mitsitam is zoals altijd erg lekker. Rick en Katja nemen de buffalo burger, de rest kip met friet (echt Indiaans!) en ik hoef niet bang te zijn, dat iemand van mijn bord mee snackt, want ik heb baby octopus salade en quinoa salade. Mmmm!!

Terwijl we daar zitten maken Saskia en Aoife duidelijk, dat ze liever in dit museum blijven, dan naar het Air and Space Museum te gaan. We besluiten op te splitsen, Rick neemt de tieners naar Air and Space en ik blijf met de jongere meisjes in het American Indian Museum. Rond vier uur zullen we elkaar weer treffen bij het Air and Space.

Als eerste neem ik de meisjes mee naar boven om de film te bekijken. Ik weet, dat ze deze leuk zullen vinden. Hij wordt afgespeeld op een tapijt, een "rots" op de grond en het plafond. Hij gaat over het leven van de indianen op het Westers halfrond. Dit is de derde keer, dat ik hem zie en nog herinner ik me hele gedeeltes niet, zoveel is er te zien. De meisjes genieten!

Na de film lopen we door het "Our Universe" gedeelte. Dit is mijn favoriet in het museum, want het heeft als thema alle legendes en mythes en principes, waarmee de stammen leven. De zon, de maan en de sterren, zowel als de windrichtingen spelen daarin een grote rol. Ik vind het fascinerend, hoe, ondanks alle onderdrukkingen en moeilijkheden, deze oude overleveringen bleven bestaan.

We bekijken de gebieden van onder anderen de Lakota, de Maya's en Noordwestelijke indianen. Alle drie zijn ze speciaal voor mij, want in hun gebieden hebben wij ook gereisd.

De meisjes gaan lekker langzaam, wat mij de tijd geeft eindelijk eens heel wat te lezen en de filmpjes te bekijken. Meestal heb ik haast, als ik in dit museum ben, dit keer niet. Ze gaan zelfs rustig op een bankje zitten om filmpjes te kijken van verschillende legendes. Zo leren we van de Cheyennes, hoe de Grote Beer is ontstaan. Dit zijn een zusje en haar zeven broers, die aan een bison ontsnapten. Van de Mohawk (geloof ik) leren we, dat de Noordster eigenlijk een berggeit is, die niet meer naar beneden kon. Het is erg leuk gebracht allemaal met Indiaanse tekeningen.

In het volgende gedeelte zijn de meisjes minder geinteresseerd. Dit gaat ook meer over het donkere aspect van de geschiedenis. Er hangen allerlei wapens in vitrines. De Seminole stam van Florida heeft een gedeelte, waar duidelijk wordt gemaakt hoe er is geleden onder de onderdrukking door de blanken. Hier leer ik een interessant feit: dit is de enige stam, die nooit een vredesakte met de Amerikanen heeft ondertekend. Daarom noemen zij zich het "onoverwonnen" volk.


We gaan naar beneden. Op de derde verdieping vinden we een grote tentoonstelling over de mensen. Als je er binnen loopt lijk je met andere Indianen te lopen. Het idee is, dat je, waar je ook in de America's bent, naast een oorspronkelijke bewoner kunt lopen.

De meisjes zijn vooral geintigreerd door het leven van de Inuit. Dat is precies de stam, die ook mij fascineert. Verder vind ik het nu ook erg interessant om over de Yakama en hun leven te leren, want in hun gebied reden we zo'n week geleden rond. De helft van Mount Adams in Washington State is hun gebied (voordat ze hun verdrag met de Amerikaanse regering in 1855 tekenden was het gebied natuurlijk vele malen groter).

En als laatste lees ik de bitterzoete geschiedenis van "onze" Pamunkey indianen. Al sinds 1677 hebben zij een verdrag met Virginia en, hoewel daar redelijk aan is voldaan, op het reservaat wonen nog slechts 35 gezinnen. De stam van Powhatan is zijn taal verleerd en wordt door de Federale regering niet als stam erkend.

Gelukkig erkent de staat Virginia hen wel en brengen ze ieder jaar als "belasting" een paar gejaagde herten naar de goeverneur. Ook de Mattaponi, de andere Virginiaanse indianenstam, worden niet door de Federale regering erkend. Het blijft een vreemde relatie, die tussen de Indianen (zo noem ik ze voor het gemak even) en de regering.

De meisjes hebben inmiddels genoeg gezien en het is al na half vier. We lopen naar het ernaast gelegen Air and Space Museum en vinden Rick en de anderen meteen! Wat een toeval, want het museum is gigantisch. We lopen nog door een paar tentoonstelling over vlucht en het heelal. Zij hebben een IMAX over de maan gezien en de flight simulators gedaan.

Om half vijf zijn we uitgekeken, hoewel we nog geen kwart van het museum hebben gezien. Bij L'Enfant Plaza stappen we weer in de metro en zijn een half uur later terug in Vienna.

Rick gaat het gras maaien en Katja, Thijs en ik gaan naar Giant om spullen te kopen voor een hamburger/hot dog maaltijd. Het is perfect weer om te grillen, een beetje bewolkt, maar heerlijke temperatuur!

Saskia gaat bij Madison logeren en eet daar, maar de rest van ons maakt korte metten met het eten. Het smaakt zo goed! Terwijl ik dit schrijf eten de kinderen ijs met verse aardbeien, bosbessen en slagroom. Leah is er inmiddels ook bij en met zijn vieren hebben ze grote lol!