Michigan's Adventure

Herhaalde malen word ik vannacht gewekt door de toeter van de goederen trein, die kennelijk om de zoveel uur voorbij rijd. Waarom die trein nu precies in een bewoond gebied midden in de nacht moet gaan toeteren is me een raadsel! Zo zijn er nog meer ongewone geluiden en geuren hier.

Muskegon is namelijk een nogal industrieel stadje en wij ruiken de grote papiermolen niet ver hier vandaan sterk. Dit alles is voor Rick nostalgisch, het doet hem aan zijn grootouders denken, die onder de rook van de papiermolen en net achter het spoor woonden. Ik vind het gewoon vervelend en vies. Zo zie je maar, wat de een heerlijk vindt...

Met onze kamer komt een ochtend gratis ontbijt. We gaan dus beneden van het buffet gebruik maken. Ik kan met volle eerlijkheid zeggen, dat ik nog nooit zo'n vreselijk slecht ontbijt in een restaurant heb gegeten! De eieren met kaas waren volgens mij al een week geleden gemaakt en iedere dag weer opgewarmd, zo uitgedroogd en onappetijtelijk zijn die! Ik hou het maar bij een onrijpe perzik, een bakje yoghurt en een mini maanzaad muffintje.

Bij Ricks vader staat Kai al klaar, want wij gaan hardlopen. Met de Garmin om kan ik Kai laten zien hoe ver een mijl is. Hij moet minimaal 2 mijl per dag lopen, namelijk. Vandaag gaan we er echter een 5 kilometer van maken.

Dat valt nog niet mee! Mijn been speelt op en we hebben geen water meegenomen, dom! Het is hier niet zo warm als bij ons, maar wel een stuk droger en we hebben echt dorst.

We wandelen een mijl van de drie, maar verder houden we er een goed tempo in. De andere omgeving met leuke huizen langs het meer en de verschillende natuur maakt het een leuke loop. Alleen doet mijn achillespees weer flink pijn, daar moet ik dus wat aan doen, want als dat chronisch wordt is het heel vervelend. Vierendertig minuten doen we erover, op zich niet slecht, maar mag ik een ander rechterbeen alstublieft?

Op het programma voor vandaag staat Michigan's Adventure. Rick en ik zijn hier nog nooit geweest, de kinderen wel herhaalde malen. Dit pretpark is het enige in Michigan met achtbanen e.d. en ligt zo ongeveer in mijn schoonvaders achtertuin.

Het is bewolkt, maar warm, als we er aan komen en gelukkig niet vreselijk druk. Het thema hier zijn de Peanuts karakters, waarvan we Snoopy en Charlie Brown meteen te zien krijgen.

We beginnen met de enorme houten achtbaan "Shivering Timbers". We hebben die al vanaf de parkeerplaats gezien en hij ziet er gigantisch uit. Hij staat dan ook op de 6e plaats van langste houten achtbanen ter wereld!

De rijen vallen alles mee, Saskia wacht met de tassen beneden en wij worden eindeloos door elkaar geschud. De heuvels op deze coaster zijn heel erg leuk, maar we komen er allemaal met hoofdpijn uit. Niet lekker, dus. Ik denk, dat we gewoon meer stalen achtbaan fans zijn. Maar toch is het leuk hem gedaan te hebben, voor mij was Shivering Timbers absoluut de langste rit in een achtbaan ooit!


In de verte de eindeloze (letterlijk!) Shivering Timbers

Hierna zijn we wel even toe aan wat rustiger vaarwater, dus we gaan met Saskia in een aantal kermis-achtige attracties. Vooral de vliegende schommels zijn leuk hier, want je wordt ook nog eens heen en weer gehutseld.

Inmiddels beginnen de magen te knorren en we besluiten bij de leuke diner iets te gaan bestellen. Dit blijkt een mindere keuze te zijn, want om onverklaarbare redenen worden de kassa's midden in de drukste lunchperiodes verwisseld, waardoor we meer dan een kwartier moeten wachten tot al het geld weer is uitgeteld!

Maar de hamburger smaakt erg lekker en ze hebben er diet Lipton Green Tea, wat veel goed maakt. Ricks vader loopt intussen rond, want die eet geen ontbijt of lunch, alleen avondeten. Hoe hij dat (al jaren!) volhoudt zal voor altijd een raadsel blijven.

De volgende attractie is de enige stalen achtbaan, die het park heeft, de Corkscrew. Katja en Rick en Dad en Kai gaan samen, dus ben ik alleen. Naast mij komt een vrouw van mijn leeftijd te zitten. We zijn het erover eens, dat dit ritje leuk, maar wel heel erg kort is! We hebben een half uur gewacht en zijn binnen de twee minuten klaar!

Het is vochtig warm buiten en de nieuwste attractie in dit park is "Grand Rapids". Hierbij komt je in een enorme band te zitten met zijn allen en gaat dan langs watervallen, waarin je door en door nat wordt. De kinderen zijn er helemaal aan toe om nat te worden en Rick heeft er ook wel oor naar. Ik vind het wat fris buiten en besluit deze uit te zitten. Dad heeft ook geen zin in nat worden, dus hij blijft bij mij.

Het duurt een tijdje, maar dan komen Rick en de kinderen langs. Ze worden inderdaad doorweekt en hebben het bij het naar buiten komen koud. Gelukkig hebben we baddoeken mee, dus kunnen ze zich goed afdrogen.


Lekker nat worden! (Mij niet gezien!)

Als laatste attractie gaan we in de Wolverine Wildcat, nog een houten achtbaan. Katja heeft hoofdpijn en besluit met Saskia een schijf watermeloen te gaan eten en deze rit uit te zitten.


De Wildcat van verre

Rick en ik zitten weer samen en eigenlijk vind ik dit ritje veel leuker, dan die lange, schuddende en pijnlijke Shivering Timbers. Het gaat mij toch om de lol en die heb ik veel meer op de Wildcat. De heuvel op, heuvel af route gaat lekker, het is het heen en weer geschud, dat ik niet leuk vind. Houten achtbanen kunnen plezierig zijn, al zijn ze niet mijn favoriet.

Thuis springt iedereen achter elkaar onder de douche. Gelukkig heeft Ricks vader een 50 gallon heet water tank, want met zes mensen gaat dat water gauw op!

In het hotel in Ohio zijn we Saskia's toiletspullen, inclusief beugel, vergeten, maar gelukkig is het gevonden en Rick krijgt een telefoontje, dat ze het met FedEx zullen sturen.

Ook plegen we verschillende telefoontjes over de veerboot van morgen. Die heeft namelijk de afgelopen vier dagen, inclusief vandaag, niet gevaren en wij vrezen voor morgen. Rick heeft voor de zekerheid een reservering op de veerboot vanuit Ludington naar Wisconsin gemaakt, maar daarvoor zouden we om half zes al moeten vertrekken. Er wordt ons door Lake Express verzekerd, dat ze morgen gaan, hopelijk is dat dus zo!

Ricks vader is een fervent sportvisser en vangt regelmatig enorme zalmen. Die rookt hij en maakt er een voortreffelijke dip van. Vanochtend heeft hij een verse bak gemaakt (ik heb gisteren de vorige soldaat gemaakt). Bij de borrel eten we dus versgemaakte zalmdip. Ik kan niet beschrijven hoe lekker dat is!

Dan komt Carol, de vriendin van Ricks vader, met twee grote bakken lasagna en een smakelijke salade. We eten alles buiten, met uitzicht op het Muskegon Meer schoon op. Het is hier zo mooi (maar ik zou er nooit willen wonen)!