Muskegon en de rit naar huis

Woensdag, 23 augustus, 2006

Vandaag mogen we even rusten voor de heel erg lange rit morgen. We hebben na wat overleg besloten om alle 795 mijl in een keer te gaan rijden. We wilden eerst al vanavond op pad gaan, maar dat wordt zo’n gehaast.

Het is maar goed ook, want al vanaf het begin van de reis maakt de van vreemde geluiden bij het remmen. Rick wilde het telkens negeren, maar gisteravond moest hij in Milwaukee heel hard remmen en sindsdien klinkt het vele malen erger.

Gelukkig weet zijn vader een goede garage in Muskegon en bij het opstaan belt Rick ze gelijk. Ze kunnen ons vandaag nog inpassen, gelukkig, want ik zou geen rustig moment hebben, als we met dat geluid nog zo’n afstand zouden moeten afleggen!

Ricks vader haalt ons op bij de garage en na een knuffelig weerzien met de kinderen eten we met zijn allen ontbijt. Er wordt gebeld, dat de van al kan worden opgehaald, dus splitsen we op.

Saskia gaat met Rick en Grandpa mee, want ze heeft in de paar dagen, dat wij weg waren, alle vier haar meegebrachte boeken uitgelezen!! Rick gaat dus op zoek naar een boekenwinkel, die Muskegon niet heeft, blijkt later. Bij Walmart hebben ze dan maar wat tijdschriften gekocht.

Katja, Kai en ik nemen mijn schoonvaders (heel) oude Jeep mee naar het strand van het Michigan Meer. Dit Muskegon State Park is erg mooi en ik moet er bij een bezoek aan mijn schoonvader altijd tenminste een keer heen. Als we er aankomen is er niemand geparkeerd, dus we hebben het strand voor ons alleen.

Het zand is fijn en voelt heerlijk aan onze voeten. Het water is wat koud, maar lekker om in te lopen. We besluiten zeker een mijl door het rulle zand te lopen en intussen hoor ik de verhalen over wat de kinderen de afgelopen dagen beleefd hebben.

En wat hebben ze zoal gedaan? Ontzettend veel! Volgens mij is mijn schoonvader uitgeput!

Ze hebben een enorme wandeling door de duinen gemaakt en zijn de weg kwijt geraakt. Het was zo zwaar, dat Saskia moest huilen, maar gelukkig is alles toch weer goed gekomen. Verder hebben ze in het Muskegon Meer gezwommen, in dune buggies gereden, een vuurtoren en een expositie over het vormen van duinen gezien en hun eigen gevangen vis voor lunch gegeten!

Kai verzucht, dat hij ook zo graag aan een meer zou wonen. Ik kan het me helemaal voorstellen, want het is hier ook mooi. Alleen moet ik niet aan de koude winters denken en er is in Muskegon verder niet veel te doen.


Kai is al boven, terwijl ik pas halverwege ben!

Tijdens onze wandeling lopen we drie hoge duinen op. Het is flink zwaar, want onze voeten zakken in het rulle zand weg. Als ik dit iedere dag kon doen zou ik echt in tip-top vorm zijn! Het weer naar beneden rennen is het leukst. In het zand op de duinen zien we trouwens allerlei dierensporen, van slangen, herten en andere niet te identificeren dieren.


Een monarch rust op het strand van Muskegon State Park

Als we weer bij de auto zijn wijst de Garmin 2,5 mijl aan, maar ik heb bijna 400 calorien (gewoonlijk bij zo’n afstand niet veel meer dan 200) verbrand, zo zwaar was dat duinlopen!

Het weer ziet er nogal dreigend uit en er wordt voor later op de middag onweer voorspeld. We eten dus gauw lunch en rijden dan naar de marina, waar de zeilboot van Ricks vader ligt. Hij heeft een zeewaardige zeilboot, waarin vier mensen kunnen slapen. Toen mijn schoonmoeder nog in leven was gingen ze ermee op vakantie op het Michigan Meer.

Het wordt een heerlijk ontspannen middagje zeilen. We mogen allemaal om beurten het roer bedienen en er staat een lekker, maar niet te hard, briesje. Alle wolken verdwijnen dan ook nog eens en ik verbrand zelfs een beetje.


Het tweede huis van rechts is Ricks vaders huis, gezien van de zeilboot

Een van de opdrachten van mijn fotografiegroep is een oude of antieke deur te fotograferen. Nu heeft Muskegon niet zoveel te bieden, maar wel twee heel bijzondere Queen Anne stijl huizen, waarin eind 19e eeuw onder anderen de rijke houtmagnaat Hackley woonde. Rick en ik rijden erheen en nemen ettelijke foto's. Het zijn heel bijzondere huizen, met allerlei detail aan de buitenkant en een heel stel glas in lood raampjes. Ook de begeerde antieke deur vind ik, helemaal van versierd hout gemaakt, altijd leuk, dit soort opdrachten.

Tot grote vreugde van Rick, Katja en Kai is het weerbericht inderdaad veranderd en is er veel minder kans op onweer, dan ze rond het middaguur voorspelden (kennelijk veranderen de weersomstandigheden rond de Grote Meren snel). Dit betekent, dat ze kunnen gaan zalm vissen op het Michigan Meer, iets wat er tot nu toe nooit van gekomen is.

We eten snel een hapje van de Bear Lake Tavern en dan vertrekken zij vieren. Carol en ik blijven lekker buiten op het deck met zicht op het meer kletsen. Helaas krijg ik mijn gewenst zonsondergang niet. Carol heeft aangeboden me naar het meer te rijden, maar naarmate zonsondergang nadert neemt de bewolking ook weer zo toe, dat er geen straaltje meer doorheen schijnt. Alleen heel in de verte zien we mooi rood verlichte onweerswolken, hopelijk blijven die ver van onze vissers!

Zalm vissen is een heel erg “hit or miss” sport, Ricks vader vertelde, dat hij ongeveer de helft van de keren, dat hij uit varen gaat, iets vangt. Grote hoop hebben we dus niet, dat ze met een zalm thuis zullen komen.

Rond tien uur stormt een dol enthousiast Kai echter naar binnen. Hij heeft een Chinook zalm van bijna een meter aan de haak geslagen! Wat een spectaculair beest! En Rick heeft een flinke Coho zalm gevangen. Een zeer succesvolle avond, dus!


Kai durfde hem niet vast te houden, maar Rick is net zo trots

Mijn schoonvader begint de vissen meteen schoon te maken en ik ben verbaasd over al het bloed, dat eruit komt. De Chinook zalm blijkt een mannetje te zijn en de Coho een vrouwtje. De zalmen paren in het Muskegon Meer en gaan daarna dood.


De "master" aan het werk

Ricks vader is duidelijk een pro in het fileren van vis en binnen de korste keren liggen er zulke grote stukken zalm in de bak, dat ik me bedenk, dat je daar in de winkel misschien wel $100 voor zou moeten neertellen!


Erg jammer, dat wij er niet van mee kunnen eten!

Na dit avontuur is het tijd om afscheid te nemen van Carol en Rick en ik gaan voor de laatste nacht naar het hotel. Morgen hebben we een gigantische rit voor de boeg, maar deze week was al het rijden dubbel en dwars waard!

Donderdag, 24 augustus 2006

Veel te vroeg word ik wakker, ik zie als een berg tegen vandaag op! Bijna 800 mijl zullen we moeten afleggen en ik weet nu al, dat mijn lichaam daar niet blij mee gaat zijn. Helaas heb ik tot zondag ook helemaal geen tijd om te ontspannen, want morgen en overmorgen zijn we constant in de weer met de trouwerij van Lauren.

Maar ja, naar huis zullen we toch moeten. We checken uit het hotel en komen net voor achten bij mijn schoonvader aan. Tot onze grote verbazing zitten de kinderen al klaar en we laden snel hun spullen in de auto.

Het afscheid is altijd moeilijk, want de afstand is toch erg groot. Maar de kinderen hebben een fantastische tijd gehad en mijn schoonvader heeft duidelijk ook genoten. Volgend jaar zullen ze dus zeker terug willen en wie weet zit er dan weer een leuk reisje voor Rick en mij in. Om de te overbruggen tijd wat minder lang te maken bespreken we gauw, wanneer Grandpa onze kant op kan komen. Waarschijnlijk zal dat met Thanksgiving lukken, dus dat is te overzien.

Na snel even de voorbanden, die zacht waren, opgepompt te hebben beginnen we rond half negen aan ons kilometer vreten. Meteen in Michigan hebben we al zeker een uur vertraging. We komen in een zwaar onweer terecht, wat aquaplaning veroorzaakt en we zien een paar nare ongelukken.

Ook is er heel wat constructie gaande en staan we eindeloos in de file. Het lijkt ook of het onweer met ons mee trekt. Pas als we naar het zuiden afbuigen wordt het weer droog.

Ergens in Ohio eten we een snelle lunch bij Wendy’s en bij Columbus neem ik het stuur over van Rick. Het is al na drieen en we moeten nog bijna 350 mijl! Ook hier zijn weer banen gesloten voor constructie en komen we herhaalde malen in de file te staan. Op de heenweg hebben we hier helemaal geen last van gehad!

Onderweg zie ik op vrijwel elke tussenstrook politie staan, dus ik durf niet te ver over de snelheidslimiet te rijden. Balen! Zo duurt het nog langer voor we eindelijk thuis zijn!

Na even overleggen besluiten we toch bij Washington, Pennsylvania bij een restaurant te gaan eten. Vooral Saskia verveelt zich erg en dat is niet bevordelijk voor het humeur in de auto. In Washington weten we een TGIFriday’s en daar is een Target vlakbij.

Terwijl we op ons eten wachten gaat Rick met Saskia naar Target om vertier te zoeken. Eigenlijk willen ze een video kopen, maar hebben alleen een VHS speler in de auto en Target blijkt alleen maar dvd’s te verkopen. Met wat knutselspulletjes komen ze terug.

Het eten wordt snel bezorgd, want we hebben verteld, dat we op doorreis zijn en haast hebben. De bediening is attent en goed en binnen het uur zitten we weer in de auto.

De rest van de weg verloopt vlot, er is nu nauwelijks verkeer meer en we rijden door relatief onbewoonde gebieden, tot we de metropool naderen. Daar is het wat drukker, maar het is inmiddels al na tienen, dus erg is het niet. De kinderen liggen achterin al te slapen. Om half twaalf rijden we eindelijk de oprit naar ons huis op!

Hoera!!! Wat een welkom gezicht! Door al het oponthoud hebben we bijna vijftien uur in de auto gezeten! Ja, we zijn gek, dat we zo’n afstand op een dag afleggen, het is even heel hard doorbijten, maar we hebben dan ook een absoluut fantastische week achter de rug! En nu kan de huwelijkspret beginnen!