Old Town Alexandria

Hoe moe ik gisteravond was, merk ik vanochtend. Om tien voor half zeven word ik wakker, zonder eerder wakker geworden te zijn. Dat is al jaren niet voorgekomen!

Het regent, ondanks de weerberichten, nog steeds niet en buiten is het een aangename temperatuur van zo'n 23 graden. Michelle en ik pakken de mountainbikes weer en rijden dezelfde rit als maandagochtend. Ik hoop telkens toch herten te zien, maar het lukt alweer niet. Ik vraag me af, of de begroeiing nu gewoon te dicht is, er is geen open plekje te bekennen.

Zelfs de vogels zijn moeilijk te zien. We zien een heel stel felgele American Goldfinches en eindelijk vind ik een mannelijk Cardinaaltje, die redelijk stil blijft zitten, zodat Michelle die ook kan zien. Tijdens de andere seizoenen zijn die ruimschoots aanwezig, maar nu zie ik voornamelijk vrouwelijke Cardinalen, die niet zo kleurig zijn.

Wel zien we een paar chipmunks oversteken, die kleiner zijn, dan Michelle had verwacht. Hoe die nu in het Nederlands heten, vraagt ze. Ik noem ze altijd Knabbel en Babbel eekhoorntjes, maar geloof, dat ze anders grondeekhoorntjes heten. Iemand zal me vast verbeteren.

Na een snelle douche en een telefoontje aan Katja's counselor (ik laat een berichtje achter, want ze is er niet) begeven we ons op weg naar Alexandria. Het verkeer werkt helemaal mee en ik geloof, dat Michelle wel onder de indruk is van de vele banen en wegen, die boven ons lopen. Dit gedeelte wordt helemaal verbouwd en heet niet voor niets de "Mixing Bowl", want wegen lopen kris kras door elkaar.

We parkeren onder City Hall en lopen meteen door naar het restaurant van Gadsby's Tavern. De serveerders hier dragen kostuums uit de tijd van George Washington, die hier, als hij "in town" was, regelmatig kwam eten.


Michelle en ik volgen in zijn voetstappen en op mijn aanraden probeert Michelle de pinda soep, echt een Virginiaans gerecht. Zelf vind ik de tomaten met crab soep erg lekker klinken. Ook de sandwiches, die we krijgen, smaken voortreffelijk. Heel lief tracteert Michelle mij op deze maaltijd.

Na vier dagen moet ik zeggen, dat ik echt geniet van haar aanwezigheid, ze is heel gezellig en past gewoon in ons gezin (en nee, dit is niet om haar ouders te plezieren (hoewel jullie trots kunnen zijn op jullie dochter!)). Eigenlijk is haar bezoek precies zoals ik het me had voorgesteld: gezellig, ze kan het goed met onze kinderen vinden, Rick vindt haar duidelijk aardig en ik voel me ook helemaal op mijn gemak met haar.

Als we weer helemaal verzadigd zijn (de porties hier zijn weer niet mis!) raadt de serveerder nog de rondleiding in het museum aan, maar wij willen liever zelf op verkenning uit gaan.

Na wat foto's van City Hall met een enorme vlag ervoor lopen we het Bezoekerscentrum binnen, in 1724 gebouwd, tevens het oudste gebouw van Alexandria. Hier halen we wat kaarten met wandelroutes langs de meest historische attracties.

Voor iemand, die dol is op geschiedenis, zoals ik, is Alexandria een speeltuin. Er is hier van alles gebeurd sinds de eerste kolonisten zich er vestigden.

Na een snelle blik op de (hier veel bredere, dan Michelle bij Great Falls zag) Potomac, waar men hard bezig is met zandzakken tegen eventuele overstromingen van tropische storm Ernesto, lopen we naar Starbucks. Hier bestel ik mijn gewoonlijke tall, skim, sugar free vanilla, double shot latte (what can I say, I'm a Starbucks freak) en Michelle een simpele tall Caramel Macchiato.

Met onze koffies lopen we het ernaast gelegen winkeltje, Virginia Company, binnen. Hier vindt Michelle leuke plaatselijke souvenirs om mee te nemen naar huis.

Via het oude Union Street lopen we naar Prince Street. Hier vinden we een stukje "cobblestones", kinderhoofdjes, dus (wat een vreselijke beschrijving in het Nederlands!) straat.

Een oudere man vraagt mij of we van buiten de stad zijn. Kans om te antwoorden heb ik niet, want hij wil ons laten weten, hoe belangrijk het behoud van de cobble stones is voor de stad. Ik ben het helemaal met hem eens, dus luister gedwee.

Dan vraagt hij, waar wij vandaan komen en op het antwoord "The Netherlands" krijg ik een hele dissertatie over New Orleans en hoe hij zich niet voor kan stellen onder het zeeniveau te wonen. Op mijn opmerking, dat ik net allerlei zandzakken tegen overstromingen zag, antwoordt hij, dat bij iedere storm de winkels onderlopen, maar toch gaan de zaken goed. Hij snapt er niets van. En verder loopt hij, 58 jaar oud, zijn witte lange haar in een pony. Iemand met sterke meningen, die al zijn hele leven in deze stad woont.

Ook wij lopen verder en bewonderen de kleine huisjes van Captain's Row. Ooit gaf een scheepskapitein een hele rij huizen hier aan zijn dochters. De cobble stones dateren van de 18e eeuw.


Een paar huisjes aan "Captain's Row"

In dit eeuwenoude stadje ontdek ik telkens nieuwe dingen. Dit keer zie ik allerlei ovale afbeeldingen in de huizen. Net als we er een bewonderen, doet de eigenaar het raam open. Ik neem de gelegenheid waar om te zeggen, dat we zijn huis bewonderen, maar kan hij ons ook uitleggen, wat die ovale steen met een man erop betekent. Hij vertelt, dat in de achttiende eeuw huiseigenaars moesten betalen voor bescherming van de brandweer en er waren verschillende brandweerhuizen. De ovalen lieten zien aan welk huis betaald was en degenen, die geen ovalen hadden, hadden geen bescherming tegen vuur.


Dan lopen we door naar de Old Presbyterian Meeting House. Hier zien we eeuwenoude graven, waaronder dat van de onbekende Revolutionaire soldaat. Ook ligt George Washington's dokter hier begraven. Een van de mensen, die bij de kerk hoort, vraagt of we naar binnen willen. Voor mij is dat ook een eerste keer, de deuren zijn altijd op slot.

Binnen voelen we de jaren en de belangrijke gebeurtenissen, die er plaats hebben gevonden. Het orgel is prachtig en te denken, dat de deur, die wij openen, ook door George Washington is aangeraakt is spannend. In zijn tijd heette deze kerk een "meeting house", want alleen de Anglikaanse kerk mocht zichzelf "church" noemen. Na de revolutie veranderde deze regel (en de Anglikaanse kerk heet nu in Amerika "Episcopalian", want een staatskerk mag niet onder de Constitutie).

Eenmaal buiten willen we eigenlijk, ondanks weinig tijd, ook Christ Church, de officiele kerk van George Washington en Robert E. Lee bekijken. Michelle blijkt net zo geinteresseerd in geschiedenis als ik.


Grafstenen uit de achttiende eeuw

In die kerk treffen we een gids, die veel weet en ons laat zien, waar George Washington en Robert Lee zaten en ook waar 40 van de 43 presidenten ooit zaten. De meesten kwamen om George Washingtons verjaardag te eren, maar Franklin D. Roosevelt, zijn vrouw Eleanor en Winston Churchill waren hier op een koude januaridag in 1942 om voor vrede te bidden (nu hangen er bordjes, waar zij zaten).


De kerk, waar sinds George Washington vrijwel alle presidenten een dienst hebben bijgewoond.

De enige drie presidenten, die hier nooit zaten, waren Kennedy, Nixon en Clinton. Volgens de gids geen slechte wil, slechts een gevulde agenda. Wel interessant, dat die drie niet zonder controversie waren. Wij mogen even op die bijzondere kussens zitten en dan bedanken we voor de rondleiding.

We moeten gauw naar de auto, want ik heb om half vier een massage, die hard nodig is. We maken goede tijd en op tijd voor Laura zijn we er weer. Na de massage voelen mijn benen vreemd "los". Mijn spieren zaten echt compleet vast!

Katja en Michelle nemen Saskia en Tabatha mee naar de school om te zien in welke klas de twee meisjes zullen zitten. Helaas niet bij elkaar en thuis komen bij Saskia, zoals ieder jaar, even de waterlanders. Ze kent haar nieuwe lerares niet en alleen Aoife zit in haar klas van al haar vriendinnetjes. Gelukkig ziet ze een uur later al in, dat het allemaal wel goed zal komen: "Ik ga niet meer huilen, want dat heb ik ieder jaar gedaan en ieder jaar is het goed gekomen" Bravo, Saskia!

Ook Katja heeft intussen met haar counselors gesproken en ze blijkt lang niet de enige met een verkeerd rooster. Er was een probleem met de computers. Nu is alles in orde en ik heb weer een blije zestienjarige.

Als ik om half zes Kai ophaal van zijn training blijkt hij zijn schoudervullingen kwijt te zijn. Hij durft het niet aan zijn coach te vertellen, maar zal dat toch moeten, want in deze mannenwereld van football is geen plaats voor bezorgde moeders.

Rick komt thuis met de ingredienten voor een "cook out" en we hebben een heerlijke hamburgers en hot dogs maaltijd van de grill, compleet met corn on the cob.

Dan vertrekt iedereen, behalve Saskia, naar de film in Tysons Corner en Saskia wordt door Tabatha opgehaald voor een logeerpartij. Ik heb een heerlijke twee uur voor mezelf. Het lijkt buiten de stilte voor de storm, morgen wordt Ernesto verwacht.