Verjaardagslunch

Dertien september alweer, deze maand vliegt echt voorbij! Vannacht heb ik naar gedroomd, dat Katja in een auto ongeluk omkwam. Ik zie bij het typen van dit blog haar nog daar liggen in mijn droom. Vreselijk!

Maar ik weet precies, waar die droom vandaan komt. In Katja's kring krijgt iedere vriend of vriendin een auto. Natuurlijk is Katja's vraag nu: "Wanneer krijg ik een auto?"

Om eerlijk te zijn had ik nooit gedacht, dat zoveel mensen hun kinderen bij het behalen (en soms ervoor) van hun rijbewijs al een auto zouden geven! En ook niet, dat dit ons grootste "gevecht" tegen "peer pressure" (je hoort altijd over drugs e.d.) zou zijn.

Maar goed, eergisteren hebben Rick en ik het er serieus over gehad en met Katja rond de tafel gezeten. Al zal ze waarschijnlijk begin november haar rijbewijs al halen, een auto voor haar zit dit jaar niet meer in de financieen. Ons lijkt haar verjaardag in maart volgend jaar een goede gelegenheid.

Natuurlijk is dit niet snel genoeg voor haar, maar zo heeft ze nog een aantal maanden om in de van te oefenen. En ze zal zelf voor het onderhoud en benzine moeten opdraaien, dus maar hopen, dat ze bij Whole Foods of Michael's wordt aangenomen. Vandaar die droom dus, mijn kleine meisje rijdt straks alleen in een auto rond!

Zoals ieder jaar heeft Christine me vandaag een verjaardagslunch beloofd. In het National Gallery of Art museum loopt een grote tentoonstelling van Bellini, Titiaan en andere Venetiaanse schilders, waar wij zeer in geinteresseerd zijn. We besluiten dus "downtown" te gaan.

Zij zal rond tien uur naar mij toe komen, dus zodra Saskia op weg is naar school begin ik aan mijn "powerwalk". Ik draag de acht pond gewichten mee en wil vijf kilometer gaan lopen. Onderweg zie ik twee van mijn buurvrouwen teruglopen van de school. Ze zijn verbaasd, dat ik nu al aan mijn powerwalk bezig ben, de school is nog lang niet begonnen. Ah, maar Saskia is tegenwoordig een vroege vogel, dankzij Aoife, die niet op haar wacht als ze niet op tijd op de hoek van onze straat staat!

Het lopen gaat lekker. Ik doe zo af en toe eens wat anders, zoals een "grapevine" (zijdelingse kruispassen) en lunges en dergelijke. Dit is belangrijk (al zie ik er waarschijnlijk belachelijk uit), want mijn spieren houden er duidelijk niet van om gewoon maar vooruit te gaan. Binnen de vijfenveertig minuten voltooi ik vijf kilometer en heb dan echt het gevoel een goede "workout" te hebben gedaan.

Thuis neem ik gauw een douche en gooi de ingredienten voor ons avondeten in de crockpot. Ik maak het mezelf makkelijk en probeer eens een van de ingevroren crockpot maaltijd van Banquet. Het is kip met wortelen, selderij en aardappels in een lekker sausje. We zullen zien, meestal vind ik diepvriesmaaltijden vreselijk, maar voor een dag als vandaag is dit ideaal.

Christine arriveert om tien uur en we lopen naar de Metro. De trein staat al klaar en voor we het weten stappen wij bij het Smithsonian station midden in de stad uit.

Daar is men hard bezig met het in elkaar zetten van allerlei stellages. Overal staan hekken en zijn werkers bezig, onder een tentje zien we iemand aan een laptop werken en op onze vraag, wat er gaande is, antwoordt hij, dat het voor een grote American Cancer Society bijeenkomst volgende week is.

We lopen het mooie gebouw van de National Gallery of Art binnen en zoals altijd ben ik onder de indruk van de fonteinen en beelden, die in de gangen staan. Eigenlijk moet ik hier ook standaard iedere bezoeker heen nemen, want het is toch even wat groter, dan het Rijksmuseum.


De ingang van het museum (slechts een heel klein gedeelte van het gebouw zichtbaar)



Een van de vele fonteinen in de gangen

De tentoonstelling van de Venetiaanse artiesten is erg interessant en mooi. Onvoorstelbaar, wat men vijf honderd jaar geleden aan verfkleuren kon produceren! De modellen, die voor de vele religieuze taferelen zijn gekozen, zien er echt Italiaans uit en, in tegenstelling tot veel Middeleeuwse werken, ook best als mensen, die heden te dagen leven.



Het feest der goden, een van Bellini's werken, die we zagen



Een van de aanwezige Titiaan schilderijen

Terwijl we er rondlopen volgt een enorme groep oudere mensen een van de gidsen. Die spreekt eindeloos bij ieder schilderij. Christine en ik lezen met interesse, maar op een gegeven moment hebben we het gezien. Zo'n rondleiding lijkt me interessant, maar deze man zaagt maar door! Zijn publiek is zeker twintig jaar ouder dan wij, dus wie weet, tegen die tijd zullen we er het geduld voor hebben.

Erg interessant zijn de infrarode en roentgen foto's van de verschillende werken. Zo zie je, wat de artiest als eerste schets deed en hoe hij eroverheen werkte en iets heel anders produceerde. Ik vraag me af, hoe Bellini gereageerd zou hebben, als hij wist, dat wij kunnen zien, dat hij ergens een ezel schilderde en die daarna wegwerkte.

Nadat we alles hebben gezien (en de galerij met schilderijen van mannen slaan we maar over, die trekken ons niet echt, we komen beiden om de schoonheid van de kunst te aanschouwen, het diepere laten we aan de gidsen over) lopen we de Mall over naar het American Indian Museum.

Voor zowel Christine als mij is dit de favoriete lunchplek op de Mall. We lopen wat rond in het restaurant, waar veel lekkers te verkrijgen is. Maar toch kiezen we weer voor de zalm met twee salades. Ik kies een salade met wortel en selderij en eentje met wilde paddestoelen. Christine neemt ook de wortelsalade met als tweede keus de wilde rijst salade. Aan tafel delen we de paddestoelen en wilde rijst salades.

We kiezen er ook een wit wijntje bij, tenslotte vieren we (verlaat) een verjaardag. We komen naast een ouder echtpaar uit Michigan te zitten en we vertellen de "geheimen" van een bezoek aan Washington.

Op de terugweg naar het Smithsonian station lopen we door de mooie tuinen bij het Smithsonian Castle (het hoofdgebouw van het instituut). Eigenlijk wisten we geen van beiden hoe mooi en rustig de tuinen hier zijn, midden in de stad!

We lopen door het "Kasteel" en ik wist niet, dat er een prachtige zaal in dat gebouw huist, het lijkt wel een kerkzaal. Hierin worden allerlei spullen uit de verschillende musea tentoongesteld, waaronder een van de gitaren van Prince en een aantal opgezette dieren.

Veel tijd hebben we niet, dus we kijken gauw rond en gaan dan verder. Op weg naar de uitgang zien we de kist van James Smithson staan, aan wie we vele leuke gratis uitjes hier in Washington te danken hebben. Ik had er geen idee van, dat zijn overblijfselen hier in het Smithsonian lagen, maar hoe passend.


De metro reis terug verloopt voorspoedig en ik denk ruim op tijd voor Katja's tandarts afspraak thuis te zijn. Maar dan gaat de telefoon: de afspraak was om twee uur en ik had drie uur in mijn gedachten. Oeps! Dan maar Kai ingezet op maandag en Katja mag morgen komen.

Het eten blijkt bij iedereen (behalve Saskia, die een moeilijke eetster blijft, helaas) in de smaak te vallen. Ik bak er nog wat Pillsbury croissantjes bij en wat gekookte spinazie en het smaakt allemaal prima.

Al met al is het een fantastische dag! Iedere keer als ik naar Washington ga voelt het als een mini-vakantie. Het is zo compleet anders, dan hier, al die prachtige gebouwen. Ik voel me weer eens zeer bevoorrecht om hier te wonen.