Herfstkleuren

Zo prachtig als het weer gisteren was, zo mistig en bewolkt is het vandaag. Maar het is warm! Bij het opstaan is het al achttien graden!

Christine en ik hebben afgesproken zo vroeg mogelijk bij Burke Lake Park rond het meer te gaan lopen. Ik stap direct na mijn laatste hap All Bran met Yogurt Bites in de van.

Nadat ik Christine heb opgehaald rijden we via de Fairfax County Parkway naar het park. Het lijkt wel of in 24 uur de herfstkleuren opeens zijn verschenen. Ik krijg er zo'n Disney's "Fantasia" gevoel bij van feetjes, die over bladeren dansen en ze een andere kleur geven.

De "Park"way is terecht zo genaamd, want langs de weg staan vlammend gele en rode bomen en struiken. Door de mist ziet het er allemaal nog mooier uit (hoewel ik het ook met zon wil gaan rijden).

Na een half uurtje parkeren we de auto en lopen naar het pad rond het meer. Het is heel mistig, maar de herfstkleuren zijn spectaculair! En eigenlijk geeft de mist het nog een extra dimensie. Christine toont bewonderenswaardig geduld, terwijl ik natuurlijk weer vele foto's neem. Toch houden we ook de pas er goed in en lopen de 5 mijl in minder dan anderhalf uur.










Onderweg stappen we zelfs nog bijna op een crayfish, die uit het meer gekropen moet zijn. Hij doet zijn klauwen "dreigend" omhoog. Wel zielig, dat hij waarschijnlijk de weg naar het meer niet terug zal vinden. Ik ben trouwens dol op gekookte crayfish, die hebben net meer smaak, dan garnalen (het zijn eigenlijk mini-kreeftjes).


Bij Christine thuis drink ik nog even een overheerlijke latte en bel dan Kai om te vragen, of hij iets lekkers wil voor de lunch. Zijn keel staat nog steeds in brand, maar hij is wel te vinden voor een sandwich van Whole Foods. Ik trakteer mezelf dan ook maar meteen en haal meteen bij CVS inpakspullen voor de cadeautjes, die ik morgen mee wil nemen.

Kai en ik smullen samen van onze sandwich, toch wel erg gezellig om samen met iemand anders te lunchen! Hij vindt dat duidelijk ook, want hij komt wat los. Verder werkt hij de hele dag aan achterstallig schoolwerk en slaapt tussendoor. Helaas heeft hij zijn football wedstrijd vanavond gemist, maar de coach (met wie ik via email contact houd) heeft alle begrip en wil vooral zeker zijn, dat hij zijn schoolwerk inhaalt.

Vanmiddag heb ik van alles te doen, dus ik bedenk me, waar ik het beste kan beginnen. Met het avondeten, dus, want dat moet tenminste vijf uur stoven. Het wordt een heerlijk gerecht van varkenshaas, wortel, ui, appel, selderij, karwei zaad en appelsap.

Sylvia komt langs om de "tandem" fiets, die ik vroeger met Saskia gebruikte, te lenen. Deze fiets bevestig je achter je eigen fiets, zodat het kleine kind mee kan fietsen (hij of zij hoeft niet te trappen, maar het helpt wel). Aangezien Sylvia Teddie vaak naar school fietst zal dit goed van pas komen.

Dan maak ik wat leuke wijnbedeltjes om morgen aan mijn zus en zwager te geven, het zijn vrolijke tropische bedeltjes, dit keer. Ik heb een "eureka" moment, want mijn kaartje past in een afgeknipt Ziploc zakje, perfect!

Terwijl ik boven alles in aan het pakken ben voor morgen en de was aan het opvouwen ben, gaat de bel. Daar is onze kleurrijke GE monteur weer. Hij introduceert zich ook met "Hi, here I am again". Ik moet wel om hem lachen!

Hij komt de nieuwe ovendeur installeren en volgens hem hoef ik nooit meer een monteur hiervoor te roepen, als ik het eenmaal heb zien gebeuren. Nou, daar ben ik niet zo zeker van! Na veel gevloek krijgt hij alle schroefjes los en de hele deur ligt uit elkaar.

Dan zet hij de glasplaat erin en voorzichtig merk ik op, dat het er wel erg mat uitziet in vergelijking met de glanzende glasplaat op de andere oven. Als ik nog bloemrijke uitdrukkingen in het Engels in mijn vocabulaire nodig had, had ik er vanmiddag een heel stel bijgeleerd. Van alles passeert de revue aan vier letter woorden en andere uitdrukkingen, waar mijn buurvrouwen geshockeerd op zouden hebben gereageerd.

Maar hij bedankt mij, dat ik hem er vroegtijdig op attent maakte. Een paar minuten later merkt hij, dat hij de glasplaat ook nog eens ondersteboven heeft ingeschroefd. Alles moet weer los, met de nodige expletieven erbij, natuurlijk.

Met een sympathieke glimlach zeg ik hem, dat zijn dag wel erg moet zijn geweest. Hij lacht terug met zijn drie en een halve tand en zegt "Right you are, Ma'am, pardon my French! And you're cool!". Moet ik nu gevleid zijn? Ik ben het maar wel, het is toch een goeierd.

En hij heeft het goed met ons voor, want de glasplaat van de onderste oven heeft ook al een barst. Hier heeft hij een goede tip voor: de nieuwe glasplaat is voor vijf jaar gegarandeerd en hij heeft er niet bij geschreven, welke oven de nieuwe plaat nodig had. Over een half jaar tot een jaar, zo stelt hij voor, kunnen wij GE weer bellen en zeggen, dat hun nieuwe plaat een barst vertoont. Zij zullen dan enkel de werkkosten verrekenen, niet de kosten van de plaat. Want, zo vertrouwt hij me toe: "They get you where they can anyway, Ma'am, and we're severely understaffed". Ah, vandaar de frustraties, er wordt bezuinigd op de monteurs. Ik peins er nog even over of ik GE's slogan "We bring good things to life" wel zo passend vind.

Na dit gezellige onderonsje is het alweer tijd om Saskia naar piano te brengen. Kai en Katja hebben eindeloos veel schoolwerk, dus het is een heel rustige avond. Morgenochtend vroeg brengt Rick Saskia en mij naar Dulles en tot maandagavond zullen we in Massachusetts zijn. Ik zal proberen te schrijven, maar weet niet of het gaat lukken.

Als laatste heb ik eindelijk onze foto's van de Michigan, Wisconsin en Minnesota reis online, die zijn hier te bewonderen.