Marine Corps Marathon

Zaterdag

We slapen heerlijk uit, vooral Katja en Kai kunnen er tegenwoordig wat van en komen niet voor half twaalf hun bed uit. Zo lang lukt het mij niet te blijven liggen. Bovendien hoor ik om negen uur Saskia, Tabatha en Julia al rommelen, dus ik ga maar kijken, wat die aan het uitstukken zijn.

Ze waren de nacht begonnen in de logeerkamer in de basement, maar door de harde wind en regen konden ze niet slapen. Dus zijn ze midden in de nacht naar boven geslopen (wij hebben ze niet gehoord) en hebben met zijn drieen in Saskia's eenpersoonsbed geslapen! De twee andere meisjes met hun hoofden aan Saskia's voeten, het zal een gezicht geweest zijn!

Na mijn wekelijkse gewichtenroutine maak ik weer eens wat wijnbedeltjes. Met Bunco merkte Mary Ellen op, dat ze niets had om de wijnglazen van elkaar te onderscheiden. Ik vertelde over mijn nieuwe hobby en beloofde een setje voor haar te maken. Als het klaar is, loop ik gelijk maar even naar haar huis om ze te brengen. Ze is gelukkig thuis en erg blij met de bedeltjes.

We drinken even gezellig thee, maar dan ga ik weer huiswaarts, want ik wil aan mijn Paint Shop Pro les werken. Dat lukt ook gelukkig een paar uur lang, het is dit keer een ingewikkeld onderwerp: tekst bij foto's.

Buiten giert de wind om het huis en alle Halloween versieringen worden omgeblazen. Als we met zijn vieren (Katja moet tot tien uur werken) even later bij That's Amore gaan eten, valt daar zelfs twee keer de stroom uit.

Kai is moe, maar Rick, Saskia en ik gaan na het eten naar de buurt Halloween Party bij Denise en Michael. Ik wil eigenlijk verkleed gaan, maar het feest zal buiten zijn en het is werkelijk ijskoud met een snijdende wind. Dus pakken we ons in als Michelin mannetjes en laten de koude costuums voor wat ze zijn.

Gelukkig brandt er een gezellig open vuur en het wordt een heel geanimeerde party. Er komen meer dan vijftig mensen, ondanks het wilde weer. Officieel duurde het feestje tot half elf, maar pas om half twaalf nemen wij, nog lang niet als laatsten afscheid.

Zondag

"Fall back" is vandaag, dus de klokken gaan ook hier een uur vroeger, tegelijk met Nederland, dus. De klokken zullen hier al op 11 maart weer vooruit gezet worden, een volle twee weken, voor de verandering naar zomertijd in de Europese Unie. Zo zullen wij volgend jaar een volle drie weken langer zomertijd hebben, dan Europa.

Het is stralend weer, prima dus om de Marine Corps Marathon te lopen, wat Frank Stam, man van Patricia, vandaag gaat doen. Voor mij dus een prima gelegenheid om Patricia en de schattige Thiemo van de foto's nu in het echt te ontmoeten.

Na mijn ontbijt en douche bel ik Patricia om een uur of negen op haar mobieltje. Zij en Thiemo zitten nog aan het ontbijt en zijn van plan rond half elf in Washington te zijn. We hebben geen van beiden enig idee hoe druk het zal zijn, dus spreken half half af aan Constitution Avenue, dichtbij het Washington Monument.

Rick brengt mij naar de Metro en rond tien voor half elf stap ik bij het Smithsonian station uit. De trein en het perron zitten propvol en ik vraag me af, hoe Patricia en ik elkaar in deze mensenmassa in 's hemelsnaam gaan vinden!

Net als ik dat denk, zie ik een bekend gezicht met een hoogblond jongetje in een rode wandelwagen op het perron. Ik kijk nog eens goed en besluit dan, dat dit toch echt Patricia en Thiemo moeten zijn! Wat is daar nu de kans van, dat je elkaar tussen de duizenden mensen zo op het perron tegen het lijf loopt!

Thiemo begint gelijk te vertellen over de trein, waar hij erg van onder de indruk is en Patricia en ik zoeken naar de lift. Het is maar goed, dat we elkaar nu al gevonden hebben, want we komen aan de "verkeerde" kant van de Mall de straat op.

Het is hondsdruk en honderden hardlopers (van de circa 35000!) komen al voorbij bij het 13 mijl punt. Er is dus geen kans voor ons om met de wandelwagen over te steken naar de andere kant van de Mall.

We bekijken het kaartje van het parcours, dat Patricia bij zich heeft, en besluiten langzaam richting Capitool te lopen. We vermaken ons met het luisteren naar de supporters en het bekijken van de hardlopers. Thiemo is erg lief en klapt zo af en toe ook mee als aanmoediging.


Patricia en Thiemo



Thiemo vermaakt zich wel



Lief langs de weg zitten

Het meest indrukwekkend vind ik de mensen, die rennen met een "In Memoriam" t-shirt aan. Er staat meestal een foto op van de gesneuvelde militair. Op het t-shirt van een vrouw staat "wife" met achterop de gegevens van haar gesneuvelde man. Slik, slik, Patricia en ik moeten telkens even een brok in onze keel wegslikken bij het zien van zoveel doorzettingsvermogen in naam van een geliefde!


"In Memory of", slik!

Er lopen ook veel mensen met gele t-shirts en de informatie voor het Injured Marines Semper Fi Fund. Verder zijn er natuurlijk veel militairen, Marine Corps, Air Force, Navy en Army, maar ook oudere mannen en vrouwen, een man, die een kinderwagen met drie kinderen voortduwt en zelfs een man in een rolstoel. Het is een kleurig geheel en er zijn honderden supporters, heel bijzonder om dit te zien!


Semper Fi!





The Honor Flag



Come and meet those running feet





Gaan met die banaan!!

Na een half uurtje komt Frank langs, hij ziet ons en Patricia geeft hem een gel. Hij ziet er nog goed fris uit en heeft nu, op de helft, een tijd van ongeveer twee uur en tien minuten.


Frank (in het groen/wit) ziet er fris als een hoentje uit met 13 mijl

Patricia en ik nemen het kaartje er maar weer bij, om te kijken, waar we hem weer kunnen zien. We lopen richting Tidal Basin, maar zijn er niet zeker van of hij al voorbij is. Net als we denken, dat hij hier al is geweest, ziet Patries Frank nog een keer. Hij ziet er nog steeds goed uit.


Een greep uit de vele supporters

Door de mensenmassa worstelen we ons naar de 14th Street Bridge. Patricia heeft voor Thiemo een speelgoedcameraatje gevonden op straat, wat heel goed van pas komt, hij maakt "foto" na "foto" en het maakt nog geluidjes ook!


Thiemo gaat een foto maken!



Een toekomstige professioneel!

We besteden de tijd met het aanmoedigen van de nu toch wel veelal vermoeid uitziende lopers. Velen hebben hun naam op hun shirt staan en ik zeg tegen Patricia, dat, als ik ooit weer een race loop, ik ook mijn naam op mijn shirt ga schrijven. Het is wel zo leuk om op die manier door iedereen persoonlijk te worden aangemoedigd.

We staan nu net voorbij het twintig mijl punt en er zijn nog maar weinig lopers, voor wie het nu geen afzien is. Een heel stel mensen lopen en sommigen strompelen met een pijnlijk gezicht. Het is me ook niet even een afstand! Ik zou het ze niet na doen, hoor, heb enorme bewondering voor zulk doorzettingsvermogen!

Na een tijdje komt Frank er ook aan. Ook hij ziet eruit alsof hij het moeilijk heeft, maar hij jogt nog wel. Patricia geeft hem een gel en dan lopen we terug naar de Metro.


Frank met 20 mijl erop zittend, go Frank!



Een paar video's:





Het is razend druk op het perron in de richting van Virginia (waar de finish is in Arlington), dus we besluiten eerst een paar stations in tegengestelde richting te gaan. Dit werkt perfect, net als we uitstappen bij Federal Center SW komt de trein naar Virginia eraan en we krijgen zo een zitplaats.

Van Patricia krijg ik een Korps Mariniers pet voor Rick, hartstikke leuk! We rijden de Metro samen naar Rosslyn, waar we afscheid nemen. Patricia en Thiemo gaan Frank opwachten bij de finish bij het Iwo Jima Memorial en ik rijd verder, terug naar Vienna. Het was ontzettend leuk om elkaar zo te ontmoeten en ik hoop, dat we, als ze nog een keer naar Washington komen, meer tijd met elkaar zullen hebben.

Rick haalt me op van de metro en is, zoals ik had verwacht, dolblij met de pet. Hij zet hem meteen op! Nadat hij mij thuis af heeft gezet, gaat hij met Kai winterkleding kopen. De arme jongen heeft maar een lange broek en een trui, de rest zijn korte broeken en shirts met korte mouwen en daar begint het toch echt te koud voor te worden.

Op het internet zie ik, dat Frank (startnummer 20103) met een tijd van 5 uur 3 minuten en 47 seconden gefinisht is. Fantastisch, hoor! Na het zien van de race van vandaag heb ik nog meer bewondering voor mensen, die een marathon volbrengen!

De mannen komen terug met zakken vol kleren voor Kai (nou ja, vergeleken bij een shopping trip met de meisjes is het niets: vier broeken en vijf shirts). Met alle drukte hebben we nog geen tijd gehad om pompoenen uit te zoeken, dus we haasten ons voor ze dichtgaan naar Cox Farms.

Het is dit jaar geen goed pompoenenseizoen geweest, door het natte en daarna heel hete weer deze zomer. We hebben dus maar weinig keuze en de pompoenen zijn flink duur. Maar we vinden drie geschikte exemplaren, die we morgenmiddag gaan uitsnijden.

Rick is al weken druk bezig onze video's van vroeger te copieren op dvd. We kijken met zijn allen naar de film uit 1992, vanaf Kai's geboorte in april. We zien weer hoe zijn hoofdje eruit zag na zijn operatie en mijn hemel, ik herken mezelf niet eens! Ik heb donker haar, een permanent en ben een heel aantal kilootjes zwaarder. De kinderen genieten ervan, vooral van Katja's twee-jarige capriolen. Gek, hoor, dat er al 14 jaar voorbij zijn gegaan sindsdien! Het is in ieder geval leuk zondagavond familie vertier!