Onze webcam

Cul-de-sac Cam

woensdag, oktober 18, 2006

Nazomeren in Washington

Wie had dat gedacht? Het is 18 oktober en ik ben verbrand, Saskia loopt hier in korte broek rond en de deur staat om half acht nog wijd open, want het is nog 20 graden buiten (het werd vandaag maar liefst 28 graden en ik liep in een zwarte lange broek en drie kwart mouwen t-shirt door de stad, pfff!!).

Gisteren werd het niet warmer dan 15 graden en vanochtend begint het ook mistig en bewolkt. De temperatuur is echter aangenaam en ik ga zonder jas lopen. Ik besluit weer een powerwalk (zo'n 4,5 (7,25 km) mijl per uur snelheid volgens Garmin, langzamer heuvel op, natuurlijk) en hardlopen (de heuvel af, tussen de 7 en 8 mijl (11,25-13,80 km) per uur) te gaan doen. Het gaat heel lekker en na een uur heb ik er 4,75 mijl (7,64km) opzitten. Meer tijd heb ik niet, want ik heb in Washington afgesproken voor de lunch.

Thuis gooi ik gauw de ingredienten voor ons avondeten in de crockpot. We eten soep van rookworst, boontjes en aardappel, erg lekker. Ook check ik hoe Kai zich voelt, die net op is. Hij heeft nog steeds erge keelpijn, als het zo blijft zullen we toch naar de dokter moeten. Ik dacht eerst aan een virusje, maar als de keelpijn erger wordt is het misschien toch bacterieel.

Om kwart voor elf parkeer ik de van in de oprit van Claudia en loop gauw naar de Metro. Om twaalf uur heb ik namelijk met Anneke en Carin, de nichten van Petra in North Carolina, afgesproken bij het American Indian Museum.

Als ik de roltrap afkom, het perron op, staat er tot mijn verbazing nog geen trein klaar, wat meestal wel het geval is. En tien minuten later nog niet, terwijl het perron volloopt. Iedereen staat rustig te lezen of te telefoneren, hoewel het duidelijk is, dat er iets aan de hand is.

Pas na twintig minuten wordt er iets onverstaanbaars omgeroepen. Iedereen kijkt naar elkaar, heb jij het verstaan? Hoofden worden geschud en men leest rustig verder, eens zal de trein toch komen, denkt men kennelijk.

Maar ja, ik ben Nederlands en dat geduld heb ik niet, want het is inmiddels tien voor half twaalf en de rit naar het Capitool neemt meestal toch zo'n drie kwartier in beslag. Ik bel nog gauw Kai voor het geval Carin en Anneke bellen waar ik blijf en ga dan de roltrap op om te vragen, wat er aan de hand is.

De stationsmanager weet het ook niet, kan ook de luidspreker meneer niet verstaan (tijd om in een nieuwe installatie te investeren, dus!), maar ziet wel net een trein het station binnenrijden. Ik ren weer naar beneden en heb nog net een zitplaats. Gelukkig vertrekt de trein vrijwel meteen, er blijkt maar een spoor in gebruik te zijn, roept de bestuurder verontschuldigend om.

Tergend langzaam rijden we naar Dunn Loring en ik zie me om twee uur nog niet in Washington zijn! Maar dan gaan we er opeens als een speer vandoor en maar een paar minuten na twaalven stap ik bij Federal Center SW uit. In de trein heb ik heel productief mijn hele nieuwe Paint Shop Pro les doorgelezen op mijn mobieltje.

De paar blokken naar het American Indian Museum loop ik snel en Anneke herkent me al en loopt op me af. Ik bedacht me, dat ik haar enkel van een minuskuul MSN fotootje "ken", maar ik hoefde dus niet bang te zijn niet herkend te worden.

We maken kennis en aangezien de dames er ook al een flinke wandeling bij Arlington National Cemetery op hebben zitten (de Tourmobile reed vandaag niet en het is een fikse heuvel om te lopen) hebben we allemaal zin in een lekkere lunch.

Na de verplichte tassencontrole, die vandaag wel heel grondig is, lopen we Mitsitam binnen. Ik laat Anneke en Carin de verschillende "gebieden" zien, waar ze Indiaans voedsel uit die streek verkopen.

Meestal kies ik de zalm uit het Noordwesten, maar dit keer vind ik de reerug (venison) met champignon vulling en persimmon saus uit de Northern Woodlands erg lekker klinken. We kiezen hier alle drie voor, met een salade van butternut squash en een grote soort mais (voor Carin en mij, Anneke kiest de wilde rijst salade).

Dan begint de jacht op een flesje wijn, die ze gewoonlijk zowel wit als rood hebben staan. Maar dit keer blijkt de witte wijn op te zijn en de rode wijn volgens de manager ook.

Maar dan zie we precies drie flesjes rode wijn bij de kassa staan! De laatste drie in het hele cafetaria! Die schreeuwen natuurlijk onze naam! Hi hi!

Tot mijn grote verbazing staan Anneke en Carin erop mij te tracteren! Zo lief! Dat had ik echt niet verwacht!

Het wordt een heel gezellige lunch en we bespreken, wat we vanmiddag zullen gaan doen. Het is inmiddels werkelijk stralend weer geworden, dus de monumenten zijn een prima keus.

Als eerste stel ik een foto van het Capitool voor. Het mooiste plekje daarvoor is bij de Capitol Reflecting Pool, zodat je de reflectie van het gebouw in de vijver ziet op de voorgrond.


Anneke kan niet lang of snel (hoewel ze uiteindelijk bewonderwaardigend ver liep!) lopen, dus rustig lopen we richting het Witte Huis. Ik vertel ze welke gebouwen ze aan weerszijden van de Mall zien en natuurlijk is het weer heel bijzonder voor hen om te horen, dat al die musea gratis toegankelijk zijn.


Anneke en Carin voor de National Gallery of Art

Bij een van de musea zien we een havik achter een eekhoorntje aangaan. Hij slaagt er niet in het diertje te vangen, maar alleen al het zien van een havik zo midden in de stad vind ik machtig!

Het is inmiddels ronduit warm geworden en ik betreur mijn keuze van zwarte kleding, ik voel de zon op mijn benen branden! Carin en Anneke zijn slim geweest en hebben mouwloze topjes aan.

Het is druk in de stad met bussen vol studenten en toeristen. Ik had er geen idee van, dat oktober zo'n toeristische maand was! We maken foto's voor het Witte Huis en lopen dan naar het World War II Memorial. Onderweg koopt Anneke nog een cadeautje voor haar zoon en man bij een van de standjes (ik schrijf maar niet wat het is, want ik weet niet of zij hier meelezen).


De president is, geloof ik, niet thuis



De "Old Executive Building", waar de vice president werkt

Helaas zijn de mooie fonteinen bij het Double You, Double You, Two (zoals wij het noemen) uit, maar het blijft een indrukwekkend monument. Carin merkt terecht op, dat elk van deze oorlogsmonumenten zoveel lijden vertegenwoordigen.

Langs de grote Reflecting Pool lopen we richting Lincoln Memorial. Er staat vandaag wat wind, dus de weerspiegelingen zijn niet perfect. Daarentegen is het zulk mooi weer en genieten we van de spelende eekhoorntjes en de hele kudde Canadese ganzen, die zich een thuis hebben gemaakt in deze vijver.


Carin en ik lopen de trappen naar boven het Memorial in, terwijl Anneke blijft wachten en van het uitzicht geniet. Het aanzicht van dit enorme beeld van deze president, die het leven voor velen in dit land zo veranderde, vind ik altijd weer indrukwekkend. Al blijf ik erbij, dat het tijd is voor een schoonmaakbeurt.


Lincoln Memorial



Carin is erg geinteresseerd in het Vietnam Veterans Memorial, dus is deze sobere muur met duizenden namen erin gebeiteld onze volgende stop. Er liggen allemaal rode anjers langs de kant en onder een van de namen ligt een oude babyfoto. Van een van de gesneuvelden? Het geeft me weer even kippenvel, wat een leed gaat er schuil achter al die namen! Bah, oorlog!


Terwijl we hier rondlopen, zie ik opeens een bald eagle boven ons hoofd rondcirkelen. Anneke en Carin denken waarschijnlijk, dat ik gek ben, want ik wijs het in het Nederlands en Engels aan. Maar in alle jaren, dat ik hier woon, heb ik nog nooit een bald eagle in de stad gezien! Het is op de een of andere manier passend, het nationale symbool in de hoofdstad van het land. Ik ben er helemaal opgewonden van!


Ver boven ons, maar je kunt de witte kop goed zien

Anneke begint nu toch wel moe te worden en het is ook al bij vieren. We besluiten het Korean War Veterans Memorial als laatste aan te doen. Ook dit blijft indrukwekkend, met de angstige blikken op de gezichten, die beeldhouwer Frank Gaylord zo treffend heeft neergezet.




Dan lopen we naar de weg, waar we afscheid nemen. Anneke en Carin gaan op zoek naar een Tourmobile halte en ik moet terug richting Metro. Ik krijg nog een heel leuk fotografie tijdschrift ook, alsof de lunch niet genoeg was! Het was een heel gezellige middag, jammer, dat het zo kort was, maar we houden vast contact!


Herfstkleuren in de maples in DC



Terwijl ik terug loop, bel ik Rick op zijn mobieltje. Hij blijkt ook in DC te zijn en wel vlakbij het Capitool. Hij biedt me een ritje naar huis aan en pikt me bij het Washington Monument op. Heel handig, want mijn voeten doen intussen ook pijn, ik kan me niet voorstellen, hoe moe Carin en Anneke vanavond zullen zijn!

Onderweg doen we nog wat boodschappen en thuis staat het eten al te pruttelen. We bakken gauw wat biscuits en de bonensoep smaakt voortreffelijk.

Kai klaagt nog steeds over erge keelpijn, dus neemt Rick hem mee naar de dokter. De kliniek hier is open tot 21 uur, wat erg fijn is voor dit soort dingen. Ze ontdekken echter geen bacteria, dus het is een hardnekkig virus. Arme Kai, hij wil zo graag beter zijn en door met football. Ook mist hij natuurlijk hartstikke veel school. Gelukkig heeft hij een liefhebbende zus, die langs al zijn leraren is gegaan om zijn achterstallige werk op te halen! Als hij morgen dus nog thuis moet blijven kan hij daar alvast aan beginnen.

0 reacties: